Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Trubadurzy (literatura)

Trubadurzy (literatura)

Alfons II Aragoński

Trubadurzy – poeci i zarazem muzycy francuscy działający w XII i XIII wieku. Przyjęło się uważać za trubadurów tych poetów, którzy działali na południu Francji, pisząc w języku oksytańskim , langue d'oc, natomiast za truwerów – poetów z północy Francji piszących po francusku, langue d'oil. Terminem trobairitz określa się kobietę-trubadura.

Działalność trubadurów była najwcześniejszym i najistotniejszym przejawem regionalnej sztuki muzycznej i poetyckiej w średniowiecznej kulturze Zachodu, a jej wpływ można dostrzec – nie tylko w epoce średniowiecza – również na terenie innych krajów europejskich. Z imienia wymienić można około 460 trubadurów, z twórczości których zachowało się około 2600 utworów – z czego jedynie około 10 posiada oryginalną melodię.

Twórczość literacka trubadurów to tzw. poezja prowansalska . Z tradycji trubadurów wywodzą się truwerzy i niemieccy minnesingerzy . Poezję trubadurów i truwerów rozpowszechniali oni sami lub też wędrowni śpiewacy zwani minstrelami .

Spis treści

Lista częściej wymienianych trubadurów

Folquet de Marselha

(W nawiasach podany został przybliżony czas ich działalności).

Wszyscy znani z imienia trubadurzy zostali wymienieni w Bibliographie Pilleta i Carstensa z 1933 roku wraz z podaniem zachowanych utworów i źródeł.

Vidas

Z XIII i XIV wieku zachowały się pierwsze zbiory vidas – pełnych fantazji romantycznych pieśni będących opowieściami o życiu trubadura. Typowym przykładem takiej historii jest świadectwo o życiu Jaufre Rudela :

Jaufre Rudel z Blaye był wysoko urodzonym księciem Blaye; i zakochał się on w hrabinie Tripoli, nie ujrzawszy jej ani razu, ale słysząc o niej wiele dobrego od pielgrzymów powracających z Antiochii. Skomponował wiele pieśni o niej, chwaląc ją w pięknych melodiach i smutnych słowach. Pragnąc ją ujrzeć, wziął krzyż i wyruszył w morze; na łodzi zaś zachorował. Przyniesiono go, ledwo już żywego, do gospody w Tripoli i powiedziano o tym hrabinie; ta zaś przyszła do niego i wzięła go w ramiona. Poznał, że to musi być ona, i odzyskał zmysły słuch i woni, i chwalił Boga za to, że mógł dożyć chwili, gdy jego ukochana znalazła się przy nim. I tak umarł w jej ramionach, a ona pochowała go z honorami w świątyni i jeszcze tego samego dnia pogrążyła się w głębokim smutku.

Status społeczny

Status trubadurów związany jest z wieloma legendami, sięgającymi czasów samych poetów, którzy nierzadko opisywali swoje własne losy. Trubadurami byli zarówno arystokraci – chociażby książę Wilhelm Akwitański, zwany "pierwszym spośród trubadurów" – jak i wędrowni muzykanci – jak Cercamon. Skądkolwiek się jednak wywodził, aby osiągnąć sukces, trubadur musiał stać się cortes et enseignatz – dworskim i znakomitym.

Fin' amors – miłość dworska

Tematyka miłości idealnej, choć pojawiająca się już wcześniej, była przez długi czas uważana za wkład trubadurów w europejską literaturę. Współczesne określenie "dworska miłość", które po raz pierwszy pojawiło się pod koniec XIX wieku, jest uproszczeniem zjawiska i powinno być postrzegane przez pryzmat średniowiecznej koncepcji miłości i małżeństwa. Fin' amors nie jest tylko zjawiskiem literackim, ale istotnym elementem kultury w ówczesnym społeczeństwie. Miłość jest sposobem, by się doskonalić. Obejmuje tęsknotę, sekret, oświecenie, a także maniakalne zmiany nastrojów. Szczególną cechą miłości u trubadurów jest nacisk na jej społeczne i osobiste korzyści. Dworski charakter miłości powoduje specyficzną relację między kochankiem a jego otoczeniem: musi być dyskretny oraz wierny zasadzie decorum – cechy typowe dla kultury, do i dla której się wypowiada.

Idealna miłość jest także interesująca ze względu na swoją złożoność, napięcie, oksymorony i kontrasty: sacrum – profanum, szlachetne – obsceniczne, idealizm – realizm, rozstanie – złączenie. Pozornie jej koncepcja sprzeciwia się religii – pochwała pożądania można przecież przeciwstawić wiecznej miłości chrześcijańskiej lub caritas . Eksatyczna miłość, wychwalająca wartość jednostki, jest jednak analogiczna do miłości, którą opisywało wielu XII-wiecznych wyznawców (m.in. Bernard z Clairvaux ).

Jednocześnie interesujące jest zestawienie mocy przypisywanej kobietom w wielu pieśniach trubadurów z ograniczeniami na nie nakładanymi w rzeczywistości. Tworzy się wyidealizowany obraz kobiet na tle ich podporządkowania w społeczeństwie. Kobiety-trubadurki, tzw. trobairitz, były niewielką grupą należącą do arystokracji, działającą w latach 1170-1260; zachowało się, według różnych źródeł, od 23 do 46 tekstów – w porównaniu z ponad 2500 tekstami autorstwa mężczyzn. Z imienia znanych jest niewiele – należą do nich m.in. Comtessa de Dia oraz Castelloza .

Gatunki

Peire Vidal

Geneza

Do powtarzających się motywów należą przede wszystkim dworskość i miłość; niegodziwi szpiedzy (lauzengiers); służbena miłość; oparcie się cielesnym namiętnościom; podstęp i desperacja; choroba z miłości i śmierć; radość w miłości (szczególnie często jako natchnienie); potęga kobiety. Potrzeba wyrażenia tych motywów w formie zwięzłej i klarownej doprowadziła do powstania specyficznych gatunków. W ten sposób, na przykład, pragnienie kochanków, by nigdy nie zostali rozdzieleni, jest odzwierciedlone w albie – pieśni porannej: kochankowie w swoim szczęściu nie dostrzegają, że noc minęła; zostają ostrzeżeni przez świergot ptaków lub zaufaną osobę.

Podział ze względu na formę

  • Canso (canzo) – składająca się ze strofek 6–7-wierszowych, o budowie muz. aab (odpowiednik ballady truwerów i Barform minnesingerów ,
  • Vers – melodia powtarza się we wszystkich wierszach tekstu.

Podział ze względu na tematykę

  • Vers (patrz wyżej) – termin używany często w 1 poł. XII wieku, niezależnie od tematyki utworu, choć w późnym XII wieku zaczęło oznaczać wiersze moralizujące w stylu Marcabru;
  • Alba – dziękczynna pieśń kochanków o świcie (jej treścią bywa także dialog między odjeżdżającym o wczesnym poranku kochankiem i jego przyjacielem, który ostrzega go przed grożącym niebezpieczeństwem);
  • Canso (patrz wyżej) – dworska pieśń miłosna napisana w wysokim stylu (np. twórczość Bernarta de Ventadorn);
  • Sirventes – pieśni satyryczno-polityczne, często stosujące kontrafakturę ;
  • Tenso , partimen, joc-partit (jeu parti) – pieśni zawierające elementy dialogu;
  • Pastorela – pieśń opisująca spotkanie rycerza z pasterką;
  • Dansa – pieśń oparta na formie tanecznej;
  • Descort – pieśń ułożona w sposób nieuporządkowany, często wielojęzyczna (u Raimbauta de Vaqeiras - pięciojęzyczna);
  • Escondig – rodzaj canso zawierający przeprosiny kochanka, który swoim zachowaniem obraził wybrankę;
  • Plankt (planh, planctus) – lament na śmierć wybitnej osobistości.

Zobacz też

Bibliografia

  • John Stevens/Ardis Butterfield , "Troubadours", The New Grove Dictionary of Music and Musicians, London, Macmillan, 2001.


Inne hasła zawierające informacje o "Trubadurzy (literatura)":

Sztuka ...

Kara ...

Wnioskowanie ...

Nowa Anglia ...

John William Waterhouse ...

Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych ...

Adam Naruszewicz ...

Staw (akwen) ...

Flins ...

Kornel Ujejski ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Trubadurzy (literatura)":

010c. Rzym (plansza 3) ...

219 Kultura, nauka i oświata w okresie II wojny światowej (plansza 3) ...

232 Kultura i nauka w latach 1945 ? 2003 (plansza 12) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie