Anatomia trochofory:
A – episfera
B – hyposfera
1 – układ nerwowy
2 – aparat apikalny
3 – prototroch
4 – metatroch
5 – nefrydium
6 – otwór odbytowy
7 – protonefrydium
8 – przewód pokarmowy
9 – otwór gębowy
10 – blastocel

Trochofora (trochophora), rzęsokrążek – pelagiczna , zwykle wolno żyjąca larwa wielu pierwoustych , m.in. sikwiaków , szczetnic , wieloszczetów , części mięczaków i segmentowców . Charakteryzuje się obecnością układu wieńców rzęsek . Osiąga rozmiary od kilkudziesięciu do kilkuset μm^[1].

Ciało trochofory jest zbliżone kształtem do dwóch stożków przylegających do siebie podstawami. Na górnym biegunie ciała znajduje się ciemieniowy (apikalny) organ zmysłów z pęczkiem rzęsek, a w pozycji równikowej wieńce rzęsek, za pomocą których larwa pływa – przedgębowy, przechodzący nad otworem ustnym – prototroch, zagębowy metatroch, wentro-kaudalny neurotroch i kaudalny telotroch. Wewnątrz larwy znajduje się drożny, łukowato wygięty układ pokarmowy, zawiązki układu nerwowego (główny pień nerwowy i odchodzące od niego szeregi nerwów promienistych), protonefrydium i komórki pramezodermalne będące zawiązkiem mezodermy .

Berthold Hatschek wysunął hipotezę (tzw. teoria trochoforowa), że w organizacji trochofory zachowały się cechy wspólnych przodków wszystkich organizmów zaliczanych do wtórnojamowców (Coelomata)^[2].

Jako pochodną trochofory można traktować wczesną larwę skorupiaków (Crustacea) – nauplius . Podobnie od trochofory można wyprowadzić larwy wstężnic (Nemertini) i czułkowców (Tentaculata), co wskazuje na bliskie pokrewieństwo wszystkich wyżej wymienionych grup bezkręgowców .^[]

Trochofora ślimaka Haliotis asinina

Przypisy

Bibliografia