Tkanka wzmacniająca, tkanka mechaniczna – tkanka roślinna stanowiąca szkielet rośliny, który chroni jej wnętrze przed uszkodzeniami mechanicznymi. Umożliwia wzrost roślin w górę oraz warunkuje elastyczność i sztywność. Jest ona umiejscowiona w łodydze tuż pod skórką . Tkanka wzmacniająca jest przystosowana do obciążeń mechanicznych występujących w środowisku lądowym. Jej komórki mają zgrubiałe ściany, a ich odpowiednie rozmieszczenie w roślinie gwarantuje wytrzymałość na czynniki dynamiczne (np. wiatr), a także statyczne (np. masa liści czy owoców.)

Tkankę wzmacniającą dzielimy na twardzicę (sklerenchymę) i zwarcicę (kolenchymę).

Kolenchyma zbudowana jest z komórek żywych, które mogą, ale nie muszą, posiadać chloroplastów . Ściana komórkowa posiada wzmocnienia celulozowo – pektynowe usytuowane w zależności od rodzaju kolenchymy. Kolenchyma kątowa posiada zgrubienia w rogach komórek, płatowa zaś pomiędzy jedną, a drugą warstwą komórek (tylko w miejscu, w którym się stykają, nie na około).

Sklerenchyma zbudowana jest z komórek martwych, po których pozostały same, bardzo grube ściany komórkowe, inkrustowane ligniną (cukrem) – zdrewniałe. Włókna sklerenchymatyczne mają postać wydłużoną, natomiast komórki kamienne , inaczej zwane sklereidami, mogą być okrągławe (takie graniaste komórki kamienne występują na przykład w owocu gruszy przy gnieździe nasiennym).