Postać hinduistycznego bóstwa Hanumana z terakoty

Terakotowa Armia , muzeum w Xi'an , Chiny

Terakota ( wł. terra cotta – ziemia wypalona) – wyroby z dobrze oczyszczonej i wypalonej gliny w formie figurek lub płytek, stosowane do zdobień.

Znane w starożytnej Grecji , Etrurii , Rzymie . Przedmioty były modelowane ręcznie lub odciskane w formach , a następnie wypalane. Wyrobów nie powlekano firnisem i początkowo nie malowano. Najciekawsze figurki pochodzą z IV w. p.n.e. z Tanagry – miasto w Grecji , z okresu hellenistycznego – z Myriny . Największe, naturalnej wielkości figury (w tym tzw. Apollo ) pochodzą z Wejów ( 500 r. p.n.e. ).

Oprócz figurek wykonywano płytki do zdobień ( antefiks , akroterion ), dachówki i simy , płytki do licowania ścian (np. dach świątyni Hery na Olimpii - VII wiek p.n.e. ), wnętrza teatrów , term , w domach mieszkalnych.

W Azji Środkowej stosowano także płytki terakotowe wycinane ( portal mauzoleum Mazar-Manasa z XII wieku ) W Europie terakotę stosowano w okresie średniowiecza - (np. portal kaplicy w Malborku - XIII w., elewacja klasztoru Certosa w Pawii , Ospedale Maggiore w Mediolanie - XV wiek .

Dopiero w okresie renesansu terakotę zastąpił fajans . Powrót do stosowania wyrobów z terakoty miał miejsce w 1760 r., po uruchomieniu w Anglii fabryki płytek ściennych. Płytki terakotowe są stosowane także współcześnie, najczęściej w postaci płytek podłogowych i ściennych.

Zobacz też

• porcelit , fajans , porcelana , kamionka , majolika , Terakotowa Armia , , podstawowe materiały budowlane