Tabliczka przodka (
chin.
牌位, páiwèi lub 神位, shénwèi;
jap.
位牌, ihai) – w dalekowschodnim
kulcie przodków
zazwyczaj drewniana deseczka, pokryta czerwoną laką lub lakierowana, o długości ok. 30 cm i szerokości ok. 10 cm, w której po śmierci zamieszkuje dusza zmarłego[1].
Tabliczki wywodzą się z
Chin
, a przyjęły się również w innych kulturach Dalekiego Wschodu m.in. w
Japonii
i
Korei
.
Aby tabliczka mogła pełnić funkcje kultowe, po jej wykonaniu należało odprawić specjalną ceremonię wprowadzającą do tabliczki duszę zmarłego. Deseczka, na której zapisywano
imię zmarłego
(czasem również tytuły czy miejsce pochodzenia[2]) umieszczana była na domowym ołtarzyku lub w specjalnej gablocie, zaś w wypadku cesarzy, dygnitarzy i znanych postaci – w świątyniach[1]. Na domowych ołtarzykach tabliczki układano wedle ścisłej hierarchii, w zależności od pozycji zmarłego za życia. W określone dni w roku składano przy nich ofiary, zwracano się również do przodków o pomoc lub radę[2]. Tabliczki przechowywał zawsze najstarszy syn, do którego należało zachowywanie rytuału[1]. Tabliczki kobiet po śmierci ustawiano w domu ich męża. W wypadku gdy kobieta zmarła jako panna, rytuał wymagał, aby dokonać zaślubin zmarłych lub żyjącego ze zmarłą, bądź ustawienie jej (za opłatą) w świątyni; tabliczka nie mogła bowiem pozostać w domu jej własnej rodziny[2].
Według teorii szwedzkiego sinologa Bernarda Karlgrena, tabliczki przodków wywodzą się z symboli fallicznych. Według innej hipotezy, tabliczki wywodzą się ze stawianych pierwotnie na grobach figurek przedstawiających zmarłych[1].
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005, s. 265. .
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Wolfram Eberhard: Symbole chińskie. Słownik. Kraków: Wydawnictwo Universitas, 2007, ss. 255-256. .
