Teoria rekapitulacji, zjawisko opisane przez teorię ujawnia się w ten sposób, że każdy organizm (szczególnie w okresie zarodkowym) nosi w sobie ślady przeszłości. Na przykład: w rozwoju zarodkowym człowieka pojawiają się ślady łuków skrzelowych, które później przekształcają się w kosteczki słuchowe: strzemiączko, kowadełko, młoteczek.
Teoria opiera się na koncepcji
Karla Baera
przyjmującej że w trakcie rozwoju płodowego ujawniają się cechy coraz niższych
taksonów
. W przykładzie człowieka są to cechy
strunowców
, jak dwuboczna symetria z układem nerwowym i główną osią szkieletu nad układem pokarmowym, połączenie układu oddechowego z pokarmowym, następnie cechy
kręgowców
, jak chrzęstnienie szkieletu, powstanie łuków skrzelowych itd. W ten sposób cechy powstałe w filogenezie wcześniej, wcześniej ujawniają się w ontogenezie.
Obecnie koncepcja ta ma status historyczny, ukazując pewne analogie między ontogenezą a filogenezą, nie będąc jednak
teorią naukową
według standardów
nauk przyrodniczych
, ani tym bardziej prawem naukowym. Co prawda analogie te przyczyniły się do rozwoju
teorii ewolucji
, mimo to samo "prawo" nie jest elementem współczesnego
darwinizmu
.
Ogólnym założeniem teorii rekapitulacji (zwanej też teorią biogenetyczną) jest przypuszczenie, iż rozwój osobniczy (od zarodka do osobnika dorosłego) oddaje całość rozwoju filogenetycznego danego gatunku.
Linki zewnętrzne
