|
Edward Wyznawca
Edward Wyznawca - (ur.ok. 1002 - zm. 5 stycznia 1066) - król Anglii od 1042, syn króla Ethelreda II Bezradnego i Emmy, córki Ryszarda I Nieustraszonego, księcia Normandii.
Przed wstąpieniem na tron
W 1013 r. razem ze swoim ojcem i młodszym bratem Alfredem musiał uciekać do Normandii przez wojskami króla Danii Swena Widłobrodego. Edward pozostawał w Normandii z niewielką przerwą przez niemal 30 lat. Dzielił tam czas między polowania i modlitwę. Przyjął też normandzkie obyczaje, stamtąd wyniósł przyjaźnie i zaufanych ludzi, którymi będzie się otaczał podczas panowania w Anglii. Wpływy normandzkie będą silne za jego rządów.
Ojciec zmarł w 1016 r. Rok później królowa Emma poślubiła Kanuta Wielkiego i miała z nim syna Hardekanuta. Kanut Wielki zmarł w 1035 r. i Emma dążyła do przekazania angielskiej korony Hardekanutowi, który jednak przebywał wówczas w Danii i nie mógł szybko przybyć do Anglii. Sytuację tę wykorzystał Harold Zajęcza Stopa, syn Kanuta z nieprawego łoża, który został okrzyknięty regentem królestwa. Obawiając się, że Harold zdecyduje się przejąć koronę, Emma wezwała na pomoc z Normandii swoich synów, Edwarda i Alfreda. Harold działał szybko i pojmał młodszego z braci, którego kazał oślepić, w wyniku czego książę zmarł. Edwardowi szczęśliwie nic się nie stało, ale opuścił Anglię i wrócił do Normandii. Rok później Anglię opuściła również królowa Emma, a Harold ogłosił się królem.
Harold zmarł w 1040 r. i królem Anglii został przyrodni brat Edwarda, Hardekanut. W 1041 r. wezwał on Edwarda na swój dwór i, jako że sam nie posiadał dzieci, ogłosił go swoim następcą. W 1042 r. zmarł nagle podczas uczty i Edward został przez lud okrzyknięty królem. 3 kwietnia 1043 r. został koronowany w katedrze w Winchesterze. W jego osobie na tron angielski powróciła prastara dynastia z Wesseksu.
Panowanie
Panowanie Edwarda to okres pokoju wewnętrznego w królestwie Anglii. Realna władza nie spoczywała jednak w rękach słabego króla, który swój czas wolał poświęcać modlitwie. Rządy w kraju sprawowali trzej potężni earlowie - Godwin, earl Wesseksu, Leofryk, earl Mercji, i Siward, earl Nortumbrii. Sam król otaczał się normandzkimi doradcami, co irytowało anglosaską i duńską szlachtę. Na czele opozycji stanął earl Godwin, od 1045 r. teść króla (wydał za niego swoją córkę Edytę, ale nie zmieniło to postępowania Edwarda, który nadał żył w celibacie i nie pozostawił potomstwa). Edward nie godził się z wszechwładzą Godwina. W 1047 r. storpedował plany Godwina pomocy jego siostrzeńcowi, Swenowi II Duńskiemu, zagrożonemu przez Magnusa Norweskiego. W 1050 r. Edward zadał potężny cios potędze rodu Godwina, doprowadzając do rozwiązania najemnej floty, jednej z głównych podpór potęgi Godwina. Do tego doszedł jeszcze spór o obsadę stolicy arcybiskupiej w Canterbury. Król odrzucił kandydata Godwina i powierzył to stanowisko Normanowi, Robertowi z Jumièges.
Do generalnego starcia doszło w 1051 r., kiedy do Edwarda przybył w odwiedziny jego krewniak i przyjaciel z czasów wygnania, Eustachy II z Boulogne. Podczas drogi powrotnej orszak Eustachego zatrzymał się w Dover i bezceremonialnie zażądał noclegu od mieszczan. W efekcie wybuchły rozruchy, w wyniku których zabito kilku ludzi z orszaku kuzyna Edwarda, hrabiego Eustachego II z Boulogne. Godwin, którego jurysdykcji podlegały te tereny, odmówił ukarania winnych. Zebrał natomiast armię i ruszył przeciwko Edwardowi do Gloucester, ale tym razem przecenił swoje siły. Earlowie Leofric i Siward stanęli po stronie Edwarda i Godwin musiał udać się na wygnanie. We wrześniu 1051 r. został pozbawiony wszystkich tytułów i godności. Królowa Edyta została wysłana do klasztoru w Wherwell.
Godwin jednak rychło nawiązał porozumienie z innymi emigrantami i w 1052 r. powrócił z liczną armią i zyskał spore poparcie w południowej Anglii. Z Irlandii powrócił jego najstarszy syn Harold i odniósł sukcesy w walkach z lokalnymi siłami królewskimi. Earlowie Leofric i Siward w międzyczasie zrazili się do króla. Edward musiał więc przywrócić Godwinowi wszystkie tytuły i oddalić swoich normandzkich doradców. Godwin jednak zmarł w 1053 r. i Edwardowi udało się ukrócić potęgę jego rodu, dzieląc rozległe posiadłości ziemskie earla między jego synów i swoich zaufanych ludzi.
Inne hasła zawierające informacje o "Edward Wyznawca":
XVI wiek
...
1972
...
1362
...
1361
...
Nowa Anglia
...
1986
...
1977
...
1468
...
1852
...
1908
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Edward Wyznawca":
012. Islam (plansza 7)
...
230b Kryzysy ideologiczne, gospodarcze i społeczne w Polsce Ludowej (plansza 4)
...
230a Kryzysy ideologiczne, gospodarcze i społeczne w Polsce Ludowej (plansza 2)
...
|
