Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Tadeusz Bór-Komorowski

Tadeusz Bór-Komorowski

Tadeusz Komorowski
Bór
Tadeusz Komorowski
generał dywizji
generał dywizji
Data i miejsce urodzenia 1 czerwca 1895
Chorobrów
Data i miejsce śmierci 24 sierpnia 1966
Londyn
Przebieg służby
Lata służbyod 1910
Stanowiskadowódca AK ( 19431944 ),

Naczelny Wódz Wojska Polskiego ( 19441946 ), Premier RP na uchodźstwie ( 19471949 )

Główne wojny i bitwy I wojna światowa ,
wojna polsko-bolszewicka ,
kampania wrześniowa
Odznaczenia
Order Orła Białego
Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Kawalerski Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Złoty Krzyż Zasługi
Srebrny Krzyż Zasługi
Premier Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie
Okres urzędowaniaod 2 lipca 1947
do 10 lutego 1949
Poprzednik Tomasz Arciszewski
Następca Tadeusz Tomaszewski
Portret gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego z dedykacją, rok 1946

Tadeusz Komorowski, pseudonim Bór, Znicz, Lawina (ur. 1 czerwca 1895 w Chorobrowie, w pow. brzeżańskim , zm. 24 sierpnia 1966 w Buckley, w Anglii ) – generał dywizji Wojska Polskiego , dowódca Armii Krajowej . Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych (mianowany niedługo przed ostatecznym zawieszeniem broni w Powstaniu Warszawskim).

Spis treści

Życiorys

Urodził się w rodzinie hrabiego Mieczysława Mariana Komorowskiego herbu Korczak i Wandy Zaleskiej- Prawdzic . Spokrewniony z gen. Tadeuszem Rozwadowskim , w majątku którego przyszedł na świat. Karierę wojskową rozpoczął w armii austro-węgierskiej. W czasie I wojny światowej służył na froncie rosyjskim i włoskim. W Wojsku Polskim od 1918. W wojnie bolszewickiej , w dniach 20–31 sierpnia 1920, dowodził 12 Pułkiem Ułanów Podolskich . Brał udział w bitwie pod Komarowem (został w niej ranny).

Następnie m.in. instruktor jazdy konnej w Oficerskiej Szkole Artylerii w Warszawie (1922–1923), uczestnik olimpiady w Paryżu w 1924 w jeździectwie , kwatermistrz a następnie zastępca dowódcy 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego (1924–1926), kierownik ekipy jeździeckiej na olimpiadzie w Berlinie w 1936 [1]. W latach 1927–1938 dowódca 9 Pułku Ułanów Małopolskich stacjonującego w garnizonie Trembowla , a w okresie 1938–1939 komendant Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu .

Ukończył studia na Politechnice Lwowskiej .

W kampanii wrześniowej 1939 najpierw dowódca Ośrodka Zapasowego Zgrupowania Kawalerii w Garwolinie , a następnie zastępca dowódcy Kombinowanej Brygady Kawalerii płk Adama Zakrzewskiego w składzie Armii Lublin .

W konspiracji komendant Obszaru Kraków ZWZ, od maja 1940 generał brygady , po dekonspiracji i przedostaniu się do Warszawy zastępca komendanta głównego ZWZ – dowódcy AK, od 1 lipca 1943 (formalnie od 17 lipca) dowódca Armii Krajowej . Od marca 1944 generał dywizji . Podjął decyzję o wybuchu powstania warszawskiego :

ŻOŁNIERZE STOLICY! Wydałem dziś upragniony przez Was rozkaz do jawnej walki z odwiecznym wrogiem Polski, najeźdźcą niemieckim. Po pięciu blisko latach nieprzerwanej walki, prowadzonej w podziemiach konspiracji, stajecie dziś otwarcie z bronią w ręku, by ojczyźnie przywrócić wolność i wymierzyć zbrodniarzom niemieckim przykładną karę za terror i zbrodnie dokonane na ziemiach Polskich.

Od 30 września 1944 – Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych . Po upadku powstania w niewoli.

Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii , gdzie do 1946 był Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie, w latach 1947–1949 pełnił urząd premiera rządu RP na uchodźstwie. Od lipca 1956 wchodził w skład emigracyjnej Rady Trzech .

Komorowski zmarł na atak serca w trakcie polowania[2]. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.

Odznaczenia i wyróżnienia

  • W 2004 gen. Tadeuszowi Borowi-Komorowskiemu został pośmiertnie nadany tytuł honorowego obywatela miasta Głowna .

Miejsca pamięci

Życie prywatne

Żonaty od 1930 z Ireną hr. Lamezan-Salins (1904–1968), córką generała Lamezana . Miał z nią dwóch synów: Adama i Jerzego. Ten drugi urodził się tuż po powstaniu, obarczony zespołem Downa [3].

Publikacje

  • 1951 – Armia Podziemna
  • 2006 – Powstanie warszawskie (wyd. pośmiertne)

Przypisy

  1. Relacja Adama Komorowskiego. Norman Davies , Powstanie..., s. 58.
  2. Tadeusz Bór Komorowski . polskieradio.pl.
  3. Relacja Adama Komorowskiego. Norman Davies , Powstanie..., s. 754.

Bibliografia

  • Norman Davies , Powstanie '44, Wydawnictwo Znak, Kraków 2004, .


Inne hasła zawierające informacje o "Tadeusz Bór-Komorowski":

Mieszko II Lambert ...

Tadeusz Kognowicki ...

1972 ...

Grzyby ...

Klemens Maria Hofbauer ...

Janusz Józefowicz ...

Benedykt Dybowski ...

Orlęta Lwowskie ...

Teatr Nasz ...

Insurekcja kościuszkowska ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Tadeusz Bór-Komorowski":

219 Kultura, nauka i oświata w okresie II wojny światowej (plansza 3) ...

219 Kultura, nauka i oświata w okresie II wojny światowej (plansza 4) ...

210. Szata roślinna Polski (plansza 5) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie