Jean-François Millet, Zbieracze, 1857

Constant Troyon, Droga na targ, 1859

Barbizończycy, Szkoła z Barbizon – grupa francuskich malarzy, działająca w latach 1830-1860 w okolicach Barbizon (stąd nazwa) i tworząca głównie pejzaże.

Grupa malarzy, pod przewodnictwem Théodora Rousseau , uciekła od ekspansywnego miasta na wieś, aby uniknąć związanej nieodłącznie z cywilizacją dehumanizacji. Jako swoje miejsce odosobnienia wybrali wioskę Barbizon w okolicach Fontainebleau , gdzie mogli bez skrępowania szukać natchnienia w naturze podczas spacerów po tamtejszych lasach. Większość Barbizończyków przeprowadziła się do wioski w latach 40. XIX wieku.

Pejzażyści z Barbizon posługują się spokojną paletą ziemistych barw, a za pomocą cierpliwego kładzenia barwnych plam i smug uzyskują efekt migotania światła między gałęziami drzew. Rysują z natury, później dopracowując płótno w pracowni. Płótna są zwykle niewielkie (do metra szerokości).

Trudno właściwie mówić o wyraźnej indywidualności poszczególnych twórców. Jedni malarze preferowali czysty pejzaż, inni decydowali się na portretowanie zwierząt, np. krów lub zwierząt leśnych. Inni kierują się w stronę naturalizmu , przedstawiając sceny z życia tamtejszych wieśniaków.

Oprócz Théodore'a Rousseau w Barbizon malowali także: Camille Corot , Jean-François Millet , Charles-François Daubigny , Jules Dupré , Narcisse Díaz de la Peña , Constant Troyon .

Théodore Rousseau, Dolina w górach Owernii, 1830

Narcisse Díaz de la Peña, Pejzaż

Camille Corot, Souvenir de Mortefontaine, ok. 1864

Bibliografia

• Patricia Fride R. Carrassat, Isabelle Marcadé, Style i kierunki w malarstwie, Warszawa 1999; s. 62-63.