Chicagowska szkoła ekonomii to nurt ekonomii neoklasycznej, którego przedstawiciele skupieni byli na
University of Chicago
. Głównymi przedstawicielami są
Milton Friedman
oraz
George Stigler
.
Termin chicagowska szkoła ekonomii został użyty po raz pierwszy w latach 50. XX wieku w odniesieniu do ekonomistów wykładających na Wydziale Ekonomii University of Chicago oraz powiązanych z tym uniwersytetem Graduate School of Business oraz Law School.
Dwie główne cechy chicagowskiej szkoły ekonomii to przekonanie, że neoklasyczna teoria cen pozwala wyjaśnić postępowanie podmiotów gospodarczych oraz że mechanizm
wolnego rynku
efektywnie alokuje zasoby. Wynika z tego bardzo ograniczona rola dla państwa, a zatem odrzucanie założeń
keynesizmu
i
etatyzmu
na rzecz
libertarianizmu
i
leseferyzmu
. Ekonomiści związani z chicagowską szkołą ekonomii uważają, że wszystkie możliwości
arbitrażu
zostaną szybko zauważone i wykorzystane, a tym samym są zwolennikami
hipotezy rynków efektywnych
. Chicagowska szkoła ekonomii charakteryzuje się również interdyscyplinarnym i nieortodoksyjnym podejściem do analizy problemów ekonomicznych, co przejawia się w kwestionowaniu powszechnie uznanych teorii oraz zastosowaniem metodologii ekonomicznej do tematów pozornie nie związanych z ekonomią.
Termin w szerszym znaczeniu oznacza wpływ grupy chicagowskiej na teorie
ekonomii
oraz politykę państw. Wydział Ekonomii University of Chicago jest czołowym wydziałem na świecie jeśli chodzi o laureatów
nagrody Nobla
.
Wydział ten był również uczelnią wielu latynoamerykańskich
technokratów
. Najsłynniejsi z nich to grupa tzw.
Chicago Boys
, którzy wprowadzali liberalne reformy w
Chile
podczas i po rządach
Augusto Pinocheta
określane później jako
chilijski cud
. Wielu z nich miało istotny wpływ na ekonomię również w późniejszych, w pełni demokratycznych, rządach Chile.
Wybrani przedstawiciele
