Amitabha w Zachodnim Raju
Szkoła Czystej Krainy (także: Szkoła Czystej Ziemi;
chin.
jingtuzong (淨土宗);
kor.
chǒngt'o chong (정토종);
jap.
jōdo-shū (浄土宗);
wiet.
Tịnh độ tông) – jedna z tradycji buddyzmu chińskiego związana z
amidyzmem
.
Podstawy teoretyczne
Nauki szkoły oparte są na trzech głównych
sutrach
:
- Amitābha sūtra chiń. Emítuó(fo) jīng 阿彌陀(佛)經; kor. Amita(bul) kyǒng 아미타(불)경; jap. Amida(butsu) kyō; wiet. A di đà (phât) kinh – zwana Mniejszą sutrą Sukhawatiwjuhą. W niej znajduje się opis Czystej Krainy buddy
Amitabhy
.
- Amitāyus sūtra chiń. wúliáng shòu jīng trad. 無量壽經, uproszcz. 无量寿经); kor. Muryangsu kyǒng 무량수경; jap. Muryōjukyō; wiet. Vô Lượng Thọ Kinh – zwana także Większą sutrą Sukhawatiwjuhą. Zawiera historię
bhikszu
i bodhisattwy Dharmakāry i jego 48 ślubowań.
- Amitāyurdhyāna sūtra chiń. Guānwúliáng shòu jīng; kor. Kwanmuryangsu kyǒng; jap. Kanmuryōju-kyō; wiet. Quan Vô Lượng Thọ Kinh – czyli Sutra medytacji Amitajusa, zawierająca metody medytacji.
Praktyka
W szkole tej stosowano trzy podstawowe praktyki:
- Praktyka
nianfo
czyli stałego powtarzania nanwu emituofo (skt. namo Amitābhaya – chwała buddo Amitabho), co było wynikiem pewnych amidystycznych wpływów z
Indii
. Nianfo połączone było z wiarą w wybawienie wszystkich dzięki ufności w buddę Amitabhę, ponieważ
Natura Buddy
jest obecna we wszystkich istotach, i ponieważ faktycznie wszyscy i każdy z osobna są nierozerwalnie zawsze razem. Recytuje się także 48 ślubowań Dharmakary – przyszłego buddy Amitabhy.
- Praktyka powtarzania mantry Amitabhy dla odrodzenia się w Czystej Krainie:
- Namo Amitābhaya Tathāgatāya tadyathā amritabhave amritasambhave amritavikrante amritavikrantagamini gagana kirtichare svāha.
- Kontemplacja buddy Amitajusa. Szesnaście metod medytacji dla urzeczywistnienia jednego z dziewięciu poziomów odrodzenia się w Czystej Krainie.
W Chinach ta forma buddyzmu stała się niezwykle popularna, zwłaszcza wśród najmniej wykształconych warstw społeczeństwa. Było to spowodowane prostotą praktyki i tym, że szkoła Czystej Krainy reprezentowała tzw. łatwą drogę, podczas gdy druga najpopularniejsza szkoła
chan
, reprezentowała tzw. trudną drogę. W szkole Czystej Krainy celem nie była już sama
nirwana
ale Czysta Kraina – Zachodni Raj buddy Amitabhy, który mocą swojej łaski pomaga wszystkim w wyzwoleniu. Praktykujący liczyli na pomoc z zewnątrz, łaskę buddy Amitabhy. Już samo recytowanie imienia Amitabhy wystarczało do wybawienia od cierpienia.
Krótka historia
Prawdopodobnie pierwsze posągi buddy Amitabhy pojawiły się już w okresie
Gandhary
. Świadczy to o zmianach jakie zaczęły zachodzić w buddyzmie, ponieważ wcześniej wprowadzenie drugiego buddy do tego samego uniwersum, było niemożliwe. W III wieku naszej ery kult Amitabhy był już w Indiach dobrze rozwinięty, zwłaszcza w północno-zachodniej części kraju. Stamtąd rozpoczęło się rozprzestrzenianie kultu na tereny
Azji Środkowej
.
W
402
r.
Huiyuan
(慧遠) zgromadził grupę 123 wyznawców kultu przed posągiem buddy Amitabhy i ślubowano odrodzić się w Zachodnim Raju buddy Amitabhy – Sukhawati. Sformowali oni pierwszą znaną organizację Czystej Krainy, tzw.
Stowarzyszenie Białego Lotosu
.
Ok. IX w. szkoła ta zaczęła się łączyć ze szkołą
chan
, na co wpływ miało m.in. to, iż jej patriarchami byli również mistrzowie chan, oraz że były to jedyne dwie tradycje, które nieosłabione wyszły z prześladowań buddyzmu w
845
r. Obie szkoły zaczęły wchodzić w coraz ściślejsze związki, co doprowadziło do powstania stylu praktyki zwanego "chanem Czystej Krainy". Praktyki te rozpoczęły się w kręgu szkoły chan yunmen. Typowym przedstawicielem tych synkretycznych tendencji stała się istniejąca do dziś szkoła
ōbaku
, założona przez mistrza chan
Yinyuana Longqi
(
1592
–
1673
) w
Japonii
w
1654
r.
Idee szkoły Czystej Krainy zaczęły przenikać do sąsiednich krajów, jednak największą popularność zyskały w Japonii. Prekursorem był mnich Kūja (zm.
972
) i w ok. 100 lat później – Genshin. Za właściwego twórcę japońskiej szkoły Czystej Krainy uważa się jednak
Hōnena
, który założył w
1174
r. Szkołę Czystej Krainy. Wkrótce po tym powstało w tym kraju jeszcze kilka szkół amidystycznych, które przetrwały do dziś.
Trzy tradycje szkoły
-
nianfo
(recytowanie imienia Buddy) medytacyjne
- urzeczywistnienie
pradźni
- dostępna dla ludzi o najwyższych możliwościach
Tradycja ta wyrosła z idei
Huiyuana
(
337
–
417
) wyrażonych m.in. we Wstępie do zebranych wierszy o
samadhi
nianfo.
- nianfo inwokacyjne
- narodzenie się przez "cudzą siłę"
- dostępna dla ludzi o najniższych możliwościach
Ta tradycja oparta była częściowo na ideach Tanluana (
476
–
542
) wyrażonych m.in. w Anluo ji i Daochuo (
562
–
645
). Kulminacją tego nurtu było 5 prac Shandao (
613
-
681
).
- nianfo synkretyczne
- podwójna praktyka zarówno chan jak i Czystej Krainy
- dostępna dla ludzi o wszelkich możliwościach, od najniższych do najwyższych
Jest to kulminacja ewolucji myśli Szkoły Czystej Krainy. Została ona usystematyzowana przez mistrza chan
Yongminga Yanshou
(
904
–
975
), jednak prekursorem sykretycznych idei był
Cimin Huiri
(
680
–
748
).
Patriarchowie
Idee Czystej Krainy zostały zapoczątkowane w
Chinach
przez
Huiyuana
(
334
–
417
). Jednak wyznawcy za założyciela szkoły uważali
bodhisattwę
Samantabhadrę
. Przekaz nauk następował w szkole następująco:
- Mistrz Dharmy Tanluan (
476
–
542
)
- Mistrz chan Zhunhong Liangchi (
1534
–
1615
)
- W Biografiach wybitnych mnichów sukcesja patriarchatu została przedstawiona inaczej
- Mistrz Dharmy Tanluan (
476
–
542
)
- Według Zbioru ustępów o Ziemi Pokoju i Szczęścia linia sukcesji była następująca
- Mistrz Dharmy Tanluan (
476
–
542
)
- Jednak obecnie najczęściej mówi się o poznanej stosunkowo niedawno liście 9 patriarchów
- Mistrz chan Zhuhong Lianchi (
1534
–
1615
)
Bibliografia
- Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. India and China. Macmillan Publishing Company. Nowy Jork, 1990.
- David Snellgrove. Indo-Tibetan Buddhism. Shambala. Boston, 1987. (tom I); (tom 2)
- Red. Stephan Schuhmacher i Gert Woerner. The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion. Shambala. Boston, 1989
- Heng-ching Shih. The Syncretism of Ch'an and Pure land Buddhism. Peter Lang. New York, 1992
Zobacz
