Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Unia Polityki Realnej

Unia Polityki Realnej

Unia Polityki Realnej
Lider Bolesław Witczak
Data założenia 6 grudnia 1990
Adres siedziby ul. Nowy Świat 41, Warszawa
Ideologia polityczna konserwatywny liberalizm , libertarianizm
Deklarowane
poglądy gospodarcze
liberalizm , libertarianizm ,
reaganomika , monetaryzm , wolny rynek
Liczba członkówok. 400 (październik 2010 )
Członkostwo
międzynarodowe
brak
Europejska Grupa
Parlamentarna
brak
MłodzieżówkaSekcja Młodzieżowa UPR
Barwy      czarny      lazur ( błękit )       biały
Obecni posłowie0
Obecni senatorowie0
Obecni eurodeputowani0
strona oficjalna

Unia Polityki Realnej (UPR) – polska konserwatywno-liberalna partia polityczna , założona jako stowarzyszenie Ruch Polityki Realnej 14 listopada 1987 w Józefowie . Sygnatariuszami byli m.in. Ryszard Czarnecki , Stefan Kisielewski , Janusz Korwin-Mikke , Stanisław Michalkiewicz , Robert Smoktunowicz , Andrzej Sadowski . 6 grudnia 1990 ugrupowanie zostało zarejestrowane jako partia pod nazwą "Konserwatywno-Liberalna Partia Unia Polityki Realnej" (nazwę "Unia Polityki Realnej" stowarzyszenie przyjęło jesienią 1988)[1].

Do podstawowych postulatów partii należą:

  • znaczne obniżenie podatków ;
  • redukcja administracji państwowej;
  • zniesienie regulacji prawnych utrudniających prowadzenie działalności gospodarczej ;
  • prywatyzacja , m.in. państwowej służby zdrowia, szkolnictwa oraz spółek państwowych;
  • ograniczenie roli publicznych ubezpieczeń społecznych, majątkowych i osobowych;
  • przywrócenie kary śmierci dla morderców.

Spis treści

Historia

UPR jako stowarzyszenie

7 kwietnia 1989 Unia Polityki Realnej została zarejestrowana jako stowarzyszenie. Jego prezesem został Janusz Korwin-Mikke , I wiceprezesem Lech Pruchno-Wróblewski , II wiceprezesem Wojciech Merklejn, a sekretarzem Stanisław Michalkiewicz . Janusz Korwin-Mikke zgłosił swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich w 1990 , jednak nie uzyskał 100 000 podpisów poparcia, co uniemożliwiło mu rejestrację[1].

Działalność partii w Sejmie

W wyborach parlamentarnych w Polsce w 1991 na UPR oddano w skali całego kraju 253 024 głosy (2,26%)[1]. Partia wprowadziła do Sejmu trzech posłów: Janusza Korwin-Mikkego (z Poznania ), Lecha Pruchno-Wróblewskiego (z Warszawy ) i Andrzeja Sielańczyka (z Katowic ). W trakcie kadencji do koła poselskiego UPR dołączył poseł Antoni Dzierżyński (z Legnicy ). W swych działaniach w Sejmie posłowie UPR skupiali się na zagadnieniach gospodarczych, w tym prywatyzacji i reprywatyzacji .

Najważniejszą inicjatywą UPR był, wniesiony przez Janusza Korwin-Mikke , projekt uchwały lustracyjnej nakazującej ministrowi spraw wewnętrznych ujawnienie nazwisk posłów , senatorów , ministrów , wojewodów , sędziów i prokuratorów będących tajnymi współpracownikami UB i SB . Uchwałę Sejm podjął 28 maja 1992, a gwałtowna reakcja przeciw jej wykonaniu była bezpośrednią przyczyną upadku rządu Jana Olszewskiego (więcej w artykule Lista Macierewicza )[1].

Inne inicjatywy ustawodawcze koła poselskiego UPR w Sejmie I kadencji dotyczyły projektów: Konstytucji RP (autorstwa Stanisława Michalkiewicza, nie był rozpatrywany z uwagi na brak poparcia – zamiast wymaganych 56 podpisało go 25 posłów), ustawy o większościowej ordynacji wyborczej ( jednomandatowe okręgi wyborcze , odrzucony), o Radzie Stanu (odrzucony), o reprywatyzacji i rekompensatach (dwukrotnie), o obniżeniu ceł na samochody (zablokowany przez Komisję Ustawodawczą ), o zmianie pozycji prawnej związków zawodowych (odrzucony), o zmianie ustawy o zwalczaniu zbrodni ludobójstwa (rozszerzenie definicji ludobójstwa na zbrodnie popełnione w ramach "walki klasowej" z likwidacją ich przedawnienia) oraz projekty ustaw o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (zmiana stawki VAT z 22% na 7%), które nie zostały rozpatrzone z powodu rozwiązania Sejmu[1].

Gdy w maju 1993 w Sejmie głosowano wotum nieufności dla rządu Hanny Suchockiej , posłowie UPR poparli ten wniosek. Głosowanie przeciw wotum posłowie UPR uzależnili od zagwarantowania przez rząd przeprowadzenia reprywatyzacji lub obniżenia stawki podatku VAT . Rząd odmówił przyjęcia tego warunku[1], po czym upadł większością 1 głosu.

W Sejmie I kadencji lider UPR oprócz swoich działań zasłynął wieloma barwnymi wypowiedziami. Wyrażenie "rząd rżnie głupa" weszło już na trwałe do języka polskiego[2].

Działalność od 1993

Wojciech Popiela na konwencji wyborczej LPR (2007)

W wyborach parlamentarnych w 1993 na UPR oddano 438 559 głosów (3,2%)[1]. W niektórych okręgach (np. Szczecin ) poparcie dla partii znacząco przekroczyło średnią ogólnopolską[]. Jednak mimo znacznego wzrostu poparcia, UPR nie wprowadziła do parlamentu ani jednego przedstawiciela. W trakcie kadencji do UPR wstąpił Jan Skrobisz wybrany z listy KPN [1].

Podczas wyborów prezydenckich w 1995 Janusz Korwin-Mikke uzyskał 428 969 głosów (2,4%)[1].

W grudniu 1995 Mariusz Dzierżawski (wiceprezes partii od 1991) wraz z frakcją swoich zwolenników próbował obalić ówczesnego prezesa Janusza Korwin-Mikkego. W wyniku niepowodzenia opuścił partię wraz z grupą działaczy UPR i w styczniu 1996 powołał Stronnictwo Polityki Realnej , zostając jego prezesem. W 1997 SPR przystąpiło do Akcji Wyborczej Solidarność . Wkrótce zaprzestało swojej działalności.

Do wyborów parlamentarnych w 1997 UPR startowała wraz z innymi mniejszymi partiami (m.in. partia Republikanie ) jako komitet Unia Prawicy Rzeczypospolitej . Na listy tego komitetu padło 266 317 głosów (2,1%)[1].

W wyborach prezydenckich w 2000 Janusz Korwin-Mikke uzyskał 252 499 głosów (1,4%)[1].

Podczas wyborów parlamentarnych w 2001 kandydaci UPR startowali z listy Platformy Obywatelskiej . Wedle umowy kandydaci na posłów z rekomendacji Unii Polityki Realnej znaleźli się na ostatnich miejscach list Platformy Obywatelskiej w każdym okręgu wyborczym. Do Senatu UPR wystartowała samodzielnie z wyjątkiem Wrocławia , gdzie lider partii Janusz Korwin-Mikke startował z ramienia komitetu Blok Senat 2001 [3]. W wyniku wyborów nikt z UPR nie dostał się do Parlamentu RP[1].

W październiku 2002 na skutek dymisji dotychczasowego prezesa funkcję szefa partii objął Stanisław Wojtera – radny m.st. Warszawy wybrany z listy Prawa i Sprawiedliwości . Za jego kadencji UPR podjęła m.in. działania na rzecz likwidacji obowiązku montowania kas fiskalnych w taksówkach oraz protesty przeciwko wprowadzeniu ustawy o biopaliwach. Przygotowano projekty nowelizacji ustaw znoszące finansowanie partii politycznych z budżetu państwa oraz likwidujące podatek spadkowy. Wiosną 2004 w wyborach uzupełniających do Senatu we Wrocławiu kandydat UPR Janusz Korwin-Mikke uzyskał 18% poparcia, zajmując 2. miejsce[4]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 UPR zarejestrowała swe listy we wszystkich okręgach wyborczych, gromadząc ponad 160 tysięcy podpisów poparcia. W wyborach – przy niskiej frekwencji – UPR uzyskała zaledwie 1,87% głosów i nie zdobyła ani jednego mandatu.

W wyniku wyborów do Parlamentu Europejskiego z list Platformy Obywatelskiej dostał się Paweł Piskorski , zaś zwolnione przez niego miejsce sejmowe zajął wiceprezes UPR Leszek Samborski , który jednak w październiku 2004 opuścił partię i został członkiem mazowieckich władz PO. W 2005 bezskutecznie kandydował z listy PO do Sejmu.

4 czerwca 2005 Konwentykl UPR wezwał prezesa Stanisława Wojterę do ustąpienia ze stanowiska. Wobec odmowy usiłowano dokonać konstruktywnej zmiany na stanowisku prezesa, jednak żaden z kandydatów nie zdołał uzyskać wymaganej większości 4/5 głosów. W tej sytuacji Konwentykl zwrócił się do Straży o usunięcie prezesa z partii, aby umożliwić zmianę na tym stanowisku, co też wkrótce nastąpiło (wymagana większość w tym przypadku również wynosi 4/5). Był to pierwszy w historii UPR przypadek usunięcia z partii urzędującego prezesa. Na następcę Wojtery został wybrany Jacek Boroń [5]. 19 czerwca 2005 działania te zostały unieważnione przez Sąd Naczelny partii[6]. 2 lipca 2005 Konwentykl UPR ponownie wybrał Jacka Boronia na stanowisko prezesa[7]. 19 listopada 2005 złożył on dymisję, a nowym prezesem został Wojciech Popiela [8].

W wyborach parlamentarnych w 2005 członkowie UPR startowali z list nowo powołanej Platformy Janusza Korwin-Mikke , zdobywając 1,57% głosów przy pięcioprocentowym progu wyborczym. Kandydatem UPR w wyborach prezydenckich był Janusz Korwin-Mikke , który uzyskał 214 116 głosów (1,43%)[9] i nie przeszedł do II tury.

Janusz Korwin-Mikke w czasie kampanii przed wyborami parlamentarnymi (2007)

W wyborach parlamentarnych w 2007 członkowie UPR zdecydowali się kandydować do Sejmu z list Ligi Polskich Rodzin w ramach porozumienia Liga Prawicy Rzeczypospolitej , w którego skład weszły, obok UPR, także Liga Polskich Rodzin i Prawica Rzeczypospolitej . Powodem wspólnego startu był termin wyborów (uniemożliwiający zebranie odpowiedniej liczby podpisów) oraz nadzieja na wspólne przekroczenie progu wyborczego. W Warszawie listę LPR otwierał prezes partii Wojciech Popiela , a Janusz Korwin-Mikke startował z pierwszego miejsca na liście w Gdańsku . Komitet Wyborczy LPR zebrał 209 171 głosów w skali kraju (1,3%) i nie uzyskał mandatów poselskich[10]. UPR wystawiła również własnych kandydatów do Senatu , jednak w tej izbie również nie uzyskała mandatów.

W maju 2008 prezes Unii Polityki Realnej Wojciech Popiela zgłosił chęć kandydowania w wyborach uzupełniających do Senatu na Podkarpaciu , jednak ze względu na odmowę zarejestrowania go jako kandydata zrezygnował z funkcji prezesa UPR. Obowiązki prezesa partii przejął tymczasowo Stanisław Żółtek [11].

Na Konwentyklu UPR zakończonym 7 czerwca 2008 na nowego prezesa partii został wybrany Bolesław Witczak , pokonując w głosowaniu Janusza Korwin-Mikkego [12].

24 listopada 2008 UPR ogłosiła samodzielny start w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 [13]. W wyborach 7 czerwca 2009 uzyskała 81 146 głosów[14] (1,1%), nie osiągając progu wyborczego i zajmując 9. miejsce[15].

W październiku 2009 z partii odszedł Janusz Korwin-Mikke , a Stanisław Michalkiewicz zrezygnował z nadanego mu honorowego członkostwa.

Rozłam w UPR

9 stycznia 2010 Konwentykl UPR po raz pierwszy w historii partii powołał na prezesa kobietę, dotychczasową I wiceprezes partii – Magdalenę Kocik[16]. Znaczna część działaczy UPR zakwestionowała jednak legalność Konwentyklu twierdząc, iż podczas poprzedzającego Konwentykl posiedzenia Rady Głównej doszło do złamania Regulaminu Rady Głównej, wobec czego usunięcie przez Radę Główną niektórych członków władz partii miało zostać dokonane bezprawnie[17].

17 lutego 2010 ponownie został zwołany Konwentykl, który tym razem obrał prezesem Stanisława Żółtka [18]. Wyboru nie uznała część działaczy, związana z Magdaleną Kocik. W UPR powstały dwa zwalczające się ośrodki władzy, które funkcjonują do dziś.

We wrześniu 2010 sąd rejestrowy uznał wybór Magdaleny Kocik na prezesa partii za nieważny, pozostawiając w rejestrze jako prezesa Bolesława Witczaka [19].

UPR Magdaleny Kocik

Oficjalną witryną tej części partii jest http://www.upr.org.pl . Stronnictwo nie wystawiło kandydata na prezydenta w przyspieszonych wyborach prezydenckich . Mimo orzeczenia sądu rejestrowego z września nie uznało innego prezesa partii.

UPR Stanisława Żółtka

Oficjalną witryną tej części partii jest http://www.uniapolitykirealnej.pl . Frakcja ściśle współpracuje z partią Wolność i Praworządność . Nie wystawiła kandydata na prezydenta, udzielając jednak czynnego poparcia Januszowi Korwin-Mikkemu [20]. 9 października 2010 formacja podjęła decyzję o połączeniu się z WiP i utworzeniu ugrupowania pod nazwą "Unia Polityki Realnej – Wolność i Praworządność"[21].

Program partii

Ogólny kierunek programowy

  1. Prywatyzacja szkolnictwa wszystkich szczebli i zakazanie władzom państwowym narzucania programów oświatowo-wychowawczych.
  2. Uznanie zasady, iż Kościoły rządzą się własnymi prawami, uznanie prawa każdego do wykonywania przepisów swojej religii zarówno prywatnie, jak i publicznie (chyba że stanowi to czyn zabroniony pod groźbą kary, albo sprzeciwia się porządkowi publicznemu lub obyczajności publicznej).
  3. Konstytucyjny zakaz ustanawiania przez państwo monopoli, obejmujący również systemy koncesyjne i inne formy reglamentacji działalności gospodarczej, przywileje dla niektórych producentów, rządowe gwarancje zbytu produktów.
  4. Ustanowienie konstytucyjnej zasady, że nikomu nie wolno, wbrew stronom, podważyć umowy ani zmienić jej treści, chyba że stanowi o­na przestępstwo, wynika zeń, albo ma je na celu.
  5. Zniesienie przymusu ubezpieczeń społecznych, majątkowych i osobowych.
  6. Zniesienie przymusu przynależności do organizacji samorządu zawodowego .
  7. Konstytucyjny zakaz wprowadzania cenzury oraz koncesjonowania działalności wydawniczej, radiowej i telewizyjnej.
  8. Likwidację przywilejów związków zawodowych oraz wszystkich innych przywilejów grupowych, poprzez konsekwentne przestrzeganie zasady równości obywateli wobec prawa, również bez względu na narodowość, czy przynależność organizacyjną.
  9. Zwiększenie bezpieczeństwa kraju za pomocą wprowadzenia dobrowolnego, ale powszechnego szkolenia wojskowego mężczyzn oraz znacznie ułatwienia w dostępie do broni.
  10. Wpisanie do Konstytucji artykułu zakazującego zadłużania Państwa.

Program szczegółowy

  • Rdzeń programu Unii Polityki Realnej nie był zmieniany od momentu założenia partii. UPR ma na celu wyeliminowanie przejawów socjalizmu w sferze polityki i gospodarki. Środkami do osiągnięcia powyższego celu są: ochrona wolnego rynku i wolności obywateli, szczególne poszanowanie własności prywatnej oraz wprowadzenie prostego, surowego i respektowanego prawa. Jest to podejście konserwatywno-liberalne , co oznacza konserwatyzm w życiu społecznym oraz liberalizm w gospodarce . Partia jest przeciwna istnieniu przywilejów dla jakichkolwiek grup społecznych (np. górników, rolników, przedstawicieli mniejszości narodowych, związków zawodowych czy homoseksualistów lub katolików). Konsekwencją takiego stanowiska jest m.in. sprzeciw wobec finansowania partii politycznych z budżetu państwa.
  • Według Unii Polityki Realnej przymus ubezpieczeń powinien zostać zlikwidowany – ubezpieczeniami powinny zająć się firmy prywatne, a w przypadku ubezpieczeń rentowych i emerytalnych – licencjonowane przez państwo. Opieka społeczna powinna być prowadzona przez organizacje i osoby prywatne, kościoły czy instytucje charytatywne (np. " Caritas ").
  • Unia Polityki Realnej jest przeciwna nadmiernej biurokracji, subwencjom i dotacjom, polityce koncesji oraz istnieniu urzędów przyznających granty lub umarzających podatki wybranym podmiotom gospodarczym. Według UPR wybiórcze dofinansowanie ze środków publicznych zaburza konkurencję oraz stanowi przyczynę afer i nadużyć, a koncesjonowanie działalności gospodarczej jest szkodliwe.
  • Według UPR państwo powinno zajmować się wyłącznie wojskiem , policją , sądownictwem , dyplomacją , utrzymaniem publicznej infrastruktury drogowej oraz ochroną środowiska . Zdaniem partii politycy, urzędnicy państwowi i samorządowi nie powinni ingerować w pozostałe sfery życia obywateli, a o potrzebach konsumentów powinni decydować oni sami.
  • Według UPR, rezygnacja państwa z większości jego dotychczasowych zadań (obniżenie wydatków budżetowych) pozwoli na znaczne obniżenie podatków i uproszczenie prawa, co ma prowadzić do przyspieszenia koniunktury oraz do zwiększenia liczby inicjatyw przedsiębiorczych. Prywatyzacja państwowych przedsiębiorstw ma być dokonywana tylko w drodze licytacji.
  • Unia Polityki Realnej postuluje zniesienie podatku dochodowego, gdyż może on zniechęcać do wytężonej pracy. Podstawą systemu mają być podatki lokalne, które mają być zredukowane jedynie do kilku. Pozostałe podatki obrotowe, dochodowe, od wynagrodzeń, spadkowe, od kupna-sprzedaży, VAT, konsumpcyjne oraz akcyza na paliwo mają być zniesione. Wprowadzenie podatków "regulujących" powinno być konstytucyjnie zakazane. Podatek drogowy ukryty w cenie paliwa powinien w całości być przeznaczany na budowę i utrzymanie dróg.
  • Unia Polityki Realnej popiera integrację gospodarczą Polski z innymi krajami na zasadach wolnorynkowych (strefy wolnego handlu, wolnego przepływu pracowników, zniesienie ceł i wiz). Przeciwstawia się jednak uniom politycznym, które mogą poważnie ograniczać suwerenność państwa.
  • Unia Polityki Realnej opowiada się za zmniejszeniem liczby stanowisk państwowych (w tym liczby posłów z obecnych 460 do 120) i ordynacją większościową ( jednomandatowe okręgi wyborcze ). Partia zwraca uwagę, że liczba urzędników państwowych od 1989 zwiększyła się ponad czterokrotnie, liczba branż podlegających koncesjonowaniu zwiększyła się z ośmiu do 216, liczba instytucji państwowych kontrolujących przedsiębiorców zwiększyła się z 16 do 40, liczba ustaw i rozporządzeń zwiększyła się dziesięciokrotnie. UPR postuluje likwidację większości państwowych komisji i inspekcji, na rzecz zwiększenia roli sędziów.
  • Unia Polityki Realnej uważa silną gospodarkę za czynnik przyczyniający się do spadku przestępczości i zmniejszenia liczby patologii społecznych. Ponadto jednak postuluje surowe prawo karne. Unia Polityki Realnej popiera przywrócenie w Polsce kary śmierci , ale tylko za morderstwo z premedytacją i w przypadku braku wątpliwości co do winy sprawcy.
  • Podstawę obronności kraju powinna stanowić Armia Zawodowa, profesjonalnie wyszkolona i uzbrojona. Uzupełniona ochotniczą Gwardią Narodową i dobrowolnym, ale powszechnym szkoleniem wojskowym mężczyzn. UPR postuluje również znaczne ułatwienia w dostępie do broni.

"Tożsamość prawicy"

Zwolennicy UPR często głoszą pogląd, że UPR to jedyna partia w Polsce, która w pełni wyznaje wartości typowe dla prawicy, ze szczególnym naciskiem na wolny rynek. Jest on szczegółowo omówiony w dokumencie Tożsamość prawicy[22], uchwalonym na Konwencie UPR w 1996, będącym zdaniem działaczy partii wyznacznikiem ideowym partii prawicowej, ze szczególnym uwzględnieniem stosunku do wolności , własności i tradycji .

Wolność obywateli może być osiągnięta według UPR poprzez maksymalne uproszczenie procesu decyzyjnego w państwie, wprowadzenia autonomii poszczególnych władz przy równoczesnym umożliwieniu łatwego egzekwowania ich odpowiedzialności karnej. UPR opowiada się za systemem w którym władza (w szczególności ustawodawcza), nie ma możliwości ingerencji w obszar wolności człowieka wyznaczony przez prawa naturalne (chyba że jest to niezbędne dla ochrony życia, wolności lub własności innych osób). W szczególności ma to dotyczyć praw rodzicielskich, wolności sumienia i wyznania, swobody podejmowania działalności gospodarczej, wolności umów, wolności nauki, wolności słowa i swobody poruszania się.

Stanowisko wobec Unii Europejskiej

Unia Polityki Realnej jest partią eurosceptyczną , krytykując UE zwraca uwagę na:

  • socjalistyczne rozwiązania regulujące gospodarkę UE,
  • relatywizm światopoglądowy dominujący w wielu krajach UE,
  • ograniczanie suwerenności kraju poprzez dalszą integrację z UE,

UPR jest przeciwna planowanemu przystąpieniu Polski do strefy euro [23].

Symbolika UPR

Flaga UPR

Flaga Unii Polityki Realnej przedstawia wariację kolorystyczną krzyża św. Jerzego , patrona rycerzy. Kolory flagi mają symbolizować: walkę o wierność (kolor niebieski), czystość (kolor biały) i wolność (kolor czarny). Władze krajowe UPR używają czasem flagi z biało-czerwoną wstęgą biegnącą skośnie pod krzyżem, a władze lokalne – ze wstęgą w barwach regionu, względnie herbem umieszczonym na lewym dolnym kantonie flagi. Partia posiada również własny hymn[24].

Struktura i działacze

Prezesi UPR

Poparcie

Wyniki w wyborach parlamentarnych
WyboryPoparcieZmiana punktów procentowychMandaty (Sejm)ZmianaMandaty (Senat)Zmiana
1991 2,26%-3-0-
1993 3,18%
0,92
0
3
0-
1997 [25]2,03%
1,15
0-0-
2001 [26]--0-0-
2005 [27]1,57%-0-0-
2007 [28]--0-0-
Wyniki w wyborach do Parlamentu Europejskiego
WyboryPoparcieZmiana punktów procentowychMandatyZmianaL. miejsc dla Polski
2004 1,87%-0-54
2009 1,10%
0,77
0-50
Wyniki w wyborach prezydenckich
WyboryKandydatGłosowaniePoparcieUwagi
1995
Janusz Korwin-MikkeI tura2,40%Kandydat nie przeszedł do II tury
2000
Janusz Korwin-MikkeI tura1,43%Druga tura się nie odbyła
2005
Janusz Korwin-MikkeI tura1,43%Kandydat nie przeszedł do II tury

Zobacz też

Przypisy

  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 Historia UPR . upr.gniezno.pl. [dostęp 18 maja 2010].
  2. Rząd rżnie głupa, "Wprost" , Numer: 24/2004 (1124)
  3. Serwis PKW – Wybory 2001
  4. Serwis PKW – Wybory 2004
  5. Prezes Wojtera wyrzucony z UPR-u . prawica.net, 5 czerwca 2005. [dostęp 18 maja 2010].
  6. Jacek Boroń: Oświadczenie Prezesa UPR . upr.org.pl, 22 czerwca 2005. [dostęp 18 maja 2010].
  7. Stanisław Żółtek: Konwentykl UPR . upr.org.pl, 3 lipca 2005. [dostęp 18 maja 2010].
  8. Stanisław Żółtek: Nowe Władze Unii Polityki Realnej . upr.org.pl, 21 listopada 2005. [dostęp 18 maja 2010].
  9. Serwis PKW – Wybory 2005
  10. Serwis PKW – Wybory 2007
  11. Wojciech Popiela ustąpił z funkcji prezesa UPR . upr.org.pl, 14 maja 2008. [dostęp 18 maja 2010].
  12. Wojciech Popiela: Gratulacje dla nowego Prezesa UPR! . upr.org.pl, 7 czerwca 2008. [dostęp 18 maja 2010].
  13. Unia Polityki Realnej ogłosiła start w wyborach do Parlamentu Europejskiego . upr.org.pl, 24 listopada 2008. [dostęp 18 maja 2010].
  14. Serwis PKW – Wybory 2009
  15. Serwis PKW – Wybory 2009
  16. Magdalena Kocik nowym prezesem UPR! . upr.org.pl, 10 stycznia 2010. [dostęp 29 września 2010].
  17. Krzysztof Pawlak: Próba operetkowego puczu w Unii Polityki Realnej . asme.pl, 10 stycznia 2010. [dostęp 18 maja 2010].
  18. Nowe władze UPR. Stanisław Żółtek nowym Prezesem . uniapolitykirealnej.pl, 17 lutego 2010. [dostęp 18 maja 2010].
  19. Tomasz Dalecki: Wieści z KRS . uniapolitykirealnej.pl, 23 września 2010. [dostęp 29 września 2010].
  20. Stanisław Żółtek: JKM na Prezydenta . upr.pl, 27 kwietnia 2010. [dostęp 18 maja 2010].
  21. UPR połączyła się z partią Korwin-Mikkego . interia.pl, 9 października 2010. [dostęp 9 października 2010].
  22. Tożsamość prawicy . upr.org.pl, 15 maja 2004. [dostęp 18 maja 2010].
  23. UPR zapowiada ofensywę przeciw wprowadzeniu euro . upr.org.pl, 3 listopada 2008. [dostęp 18 maja 2010].
  24. Symbolika Unii Polityki Realnej . uprdebata2008.prv.pl, 3 listopada 2008. [dostęp 18 maja 2010].
  25. Jako Unia Prawicy Rzeczypospolitej.
  26. Członkowie kandydowali z list PO.
  27. Jako Platforma Janusza Korwin-Mikke.
  28. Członkowie kandydowali z list LPR.

Linki zewnętrzne


Inne hasła zawierające informacje o "Unia Polityki Realnej":

Adwentyzm ...

1499 ...

Uniwersytet Witolda Wielkiego ...

Augustinas Voldemaras ...

Szkoci ...

Nowa Polityka Ekonomiczna ...

Nowa Anglia ...

Grupa ...

Stanisław Hozjusz ...

Zygmunt III Waza ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Unia Polityki Realnej":

Zbiory liczbowe (plansza 7) ...

203 Okres międzywojenny na świecie. Postęp techniczny i kryzys gospodarczy (plansza 6) ...

203 Okres międzywojenny na świecie. Postęp techniczny i kryzys gospodarczy (plansza 12) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie