Stanisław Sylwester Szarzyński ( XVII / XVIII wiek ) – polski kompozytor epoki baroku , ksiądz katolicki. Informacje o jego życiu są ułamkowe, nieznane są nawet daty urodzin i śmierci. Wiadomo, że należał do zakonu cystersów ^[1]. Prawdopodobnie był dalekim krewnym poety Mikołaja Sępa Szarzyńskiego i urodził się na terenie dawnej Rusi Czerwonej , gdzie leżały dobra Szarzyńskich.

Zachowane utwory Szarzyńskiego noszą daty 1692 - 1713 . Zapewne autor był związany z kapelą prymasowską w Łowiczu , gdzie zachowały się rękopisy jego utworów. Mógł też długo przebywać za granicą, gdyż w polskich rejestrach klasztornych brak o nim informacji.

Pozostawił 10 zachowanych do dziś utworów. Są to głównie kompozycje wokalno-instrumentalne do łacińskich tekstów religijnych, m.in. koncerty na głos solowy, dwoje skrzypiec i organy (Jesu, spes mea, Pariendo non gravaris, Ave Regina, Veni Sancte Spiritus) oraz utwory na chór z towarzyszeniem instrumentów (Litania Cursoria, Completorium, motet Ad hymnos, ad cantus). Szarzyński jest także autorem najstarszej znanej w Polsce pastorałki , napisanej jeszcze do tekstu łacińskiego pt. Motetto de Nativitate. Jedynym zachowanym utworem instrumentalnym Szarzyńskiego jest Sonata na 2 skrzypiec i basso continuo (realizowane tu zwykle przez organy), napisana w formie sonaty da chiesa , ale jeszcze z cechami dawnej canzony . Sonata ta należy do najwybitniejszych utworów instrumentalnych polskiego baroku, zachowała się w rękopiśmiennej kopii z roku 1706 .

Przypisy