Grób Stanisława Niewiadomskiego na cmentarzu Łyczakowskim
Stanisław Niewiadomski (ur.
4 listopada
1859
w
Soposzynie
koło
Żółkwi
, zm.
15 sierpnia
1936
we
Lwowie
) – polski kompozytor, dyrygent, krytyk muzyczny, pedagog.
Uczył się początkowo w
Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie
pod kierunkiem
Karola Mikulego
, następnie, po udanym debiucie kompozytorskim w
1880
(
kantata
Akt wiary na 50-lecie wybuchu
Powstania Listopadowego
) w
Konserwatorium Towarzystwa Przyjaciół Muzyki w Wiedniu
i w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w
Lipsku
. Powrócił do
Lwowa
, gdzie pracował jako pedagog, krytyk muzyczny oraz organizator życia muzycznego – najpierw jako korepetytor w
Teatrze Skarbkowskim
, następnie dyrektor artystyczny opery i operetki. W
1887
został profesorem Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie (wykłady teorii muzyki, harmonii, historii muzyki, klasa śpiewu chóralnego). W konserwatorium pracował do
1918
.
Od
1886
działał także jako krytyk muzyczny w dziennikach lwowskich (
Gazeta Lwowska
i Dziennik Polski) oraz warszawskich (EMTA).
Lata
I wojny światowej
spędził w Wiedniu, kierując filią konserwatorium lwowskiego zorganizowaną dla uchodźców. W
1918
powrócił do Lwowa i objął stanowisko kierownika opery w
Teatrze Miejskim
. W
1919
przeniósł się na stałe do
Warszawy
. W
Państwowym Konserwatorium Muzycznym
uczył estetyki, historii muzyki i instrumentoznawstwa (do
1927
). W
1924
założył Stowarzyszenie Pisarzy i Krytyków Muzycznych. Kontynuował również działalność publicystyczną (recenzje i felietony w Rzeczypospolitej, Warszawiance, Dniu Polskim, Kurierze Polskim, Muzyce, Gazecie Porannej, Lwowskich Wiadomościach Muzycznych i Literackich, lwowskim Wieku Nowym, poznańskim Przeglądzie Muzycznym, przemyskiej Orkiestrze oraz katowickim Śpiewaku. Wygłaszał prelekcje i odczyty w radiu oraz w filharmonii i operze. Był laureatem Nagrody Muzycznej m.st. Warszawy.
Pochowany na
cmentarzu Łyczakowskim
Linki zewnętrzne
