Sprawa Palestyny w ONZ – artykuł dotyczy historii działań Organizacji Narodów Zjednoczonych w Palestynie . Obejmuje całość tematu dotyczącego państwa Izrael , konfliktu izraelsko-arabskiego i narodu palestyńskiego .

Mandat Palestyny

Po zakończeniu II wojny światowej na skutek wzmożonego osadnictwa Żydów w Palestynie nasiliły się walki pomiędzy Żydami a Arabami . Skala starć powoli przybierała rozmiary wojny domowej .

Rząd brytyjski zdawał sobie sprawę, że sytuacja w Mandacie Palestyny wymyka się spod kontroli, dlatego 2 kwietnia 1947 roku oficjalnie przekazał sprawę Palestyny do Organizacji Narodów Zjednoczonych .

UNSCOP

Flaga Organizacji Narodów Zjednoczonych

13 maja 1947 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych powołała specjalną komisję UNSCOP do zbadania sprawy w składzie: Australia , Czechosłowacja , Gwatemala , Holandia , Indie , Iran , Jugosławia , Kanada , Peru , Szwecja i Urugwaj .

1 września 1947 roku komisja UNSCOP opublikowała swój raport. Zalecono zakończenie brytyjskiego mandatu nad Palestyną i utworzenie dwóch państw: żydowskiego oraz arabskiego.

8 września 1947 roku na swoim dorocznym spotkaniu zebrało się Zgromadzenie Ogólne ONZ, które przyjęło raport Komisji UNSCOP w sprawie Palestyny.

Rezolucja nr 181

Głosowanie Rezolucji nr 181 ONZ – 29 listopada 1947 r.

29 listopada 1947 roku Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło Rezolucję nr 181.

Była to decyzja w sprawie podziału Palestyny . Głosowanie:

• 33 państwa poparły projekt rezolucji (58%): Australia , Belgia , Boliwia , Brazylia , Białoruś , Kanada , Kostaryka , Czechosłowacja , Dania , Dominikana , Ekwador , Francja , Gwatemala , Haiti , Islandia , Liberia , Luksemburg , Holandia , Nowa Zelandia , Nikaragua , Norwegia , Panama , Paragwaj , Peru , Filipiny , Polska , Szwecja , RPA , Ukraina , USA , ZSRR , Urugwaj , Wenezuela .
• 13 państw głosowało przeciwko (23%): Afganistan , Kuba , Egipt , Grecja , Indie , Iran , Irak , Liban , Pakistan , Arabia Saudyjska , Syria , Turcja , Jemen .
• 10 państw wstrzymało się (17%): Argentyna , Chile , Chiny , Kolumbia , Salwador , Etiopia , Honduras , Meksyk , Wielka Brytania , Jugosławia .
• 1 państwo było nieobecne (2%): Tajlandia

W myśl Rezolucji:

• państwo żydowskie miało liczyć 14 257 km² powierzchni i 935 tys. mieszkańców;
• państwo arabskie miało liczyć 11 664 km² powierzchni i 814 tys. mieszkańców.

Jednakże państwo żydowskie miało składać się z trzech kawałków, o trudnych do obrony granicach. Poza jego granicami miała być także ważne miejsce dla judaizmu – Jerozolima .

Podczas głosowanie nad rezolucją wszyscy najbliżsi sąsiedzi brytyjskiego mandatu nad Palestyną sprzeciwili się tej decyzji, jednak została ona przyjęta większością głosów. Pomimo to Żydzi przyjęli postanowienie ONZ , natomiast Arabowie odrzucili doprowadzając do wybuchu wojny domowej w Palestynie .

Tekst Rezolucji

• z Ministerstwa Spraw Zagranicznych Izraela
• z Yale Law School
• Informacje o UN 181 z The Jerusalem Fund/Palestine Center
• United Nations Information System o Kwestii Palestyny

Izrael

Izrael Godło Izraela

To jest artykuł z cyklu Historia Izraela Proklamacja niepodległości Izraela Wojna o Niepodległość 1948-1949 Sprawa Izraela i Palestyny w ONZ Imigracja żydowska do Izraela Kryzys sueski 1956 Wojna sześciodniowa 1967 Rezolucja ONZ nr 242 Osadnictwo żydowskie Wojna na wyczerpanie 1967-1970 Wojna Jom Kippur 1973 Proces pokojowy z Egiptem Wojna libańska 1982-1985 Pierwsza Intifada 1987-1991 Porozumienia z Oslo 1993 Intifada Al-Aksa 2000-2004 II wojna libańska Operacja Płynny Ołów

Inne artykuły z cyklu Historia Izraela:

Starożytny Izrael do 637 roku Historia Palestyny lata 637-1948 Wikiprojekt Izrael

14 maja 1948 roku o godzinie 16.00, Dawid Ben Gurion odczytał na posiedzeniu Rady Ludowej (Mozet HaAm) w Tel Awiwie Deklarację Niepodległości , głoszącą o ustanowieniu Państwa Izrael .

Wojna o Niepodległość 1948-1949

Pierwsza wojna izraelsko - arabska wybuchła 15 maja 1948 roku, następnego dnia po wygaśnięciu brytyjskiego mandatu. Na terytorium państwa żydowskiego w Palestynie wkroczyły oddziały wojsk egipskich , irackich , syryjskich i transjordańskich , libańskich .

Państwa arabskie nie uznając decyzji ONZ o podziale Palestyny , pragnęły zniszczyć nowo powstałe państwo żydowskie. Oficjalnym powodem ich wkroczenia była obrona cywilnej ludności arabskiej przed działalnością bojówek żydowskich.

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych Trygve Lie powiedział, że jest to "pierwsza zbrojna agresja na świecie od czasu końca wojny (II wojny światowej)".

Rezolucja ONZ nr 50

29 maja 1948 z inicjatywy Brytyjczyków Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła Rezolucję nr 50 wzywającą do zaprzestania walk w Palestynie .

Rezolucja nakazywała wszystkim walczącym stronom wprowadzenie zawieszenia broni , które miało obowiązywać od 11 czerwca 1948 przez 28 dni. W tym czasie do Palestyny miał przyjechać mediator Organizacji Narodów Zjednoczonych, który nawiąże rozmowy ze wszystkimi stronami, w celu znalezienia pokojowego rozwiązania konfliktu.

Na czas obowiązywania zawieszenia broni ogłoszono embargo na eksport i import wszelkiej broni do Palestyny , Egiptu , Iraku , Libanu , Arabii Saudyjskiej , Syrii , Transjordanii i Jemenu . Warunki przestrzegania zawieszenia broni i embarga na dostawy broni mieli nadzorować obserwatorzy wojskowi, specjalnie wysłani w tym celu do Palestyny .

Rezolucja wzywała wszystkie zaangażowane w konflikt państwa, by zrobiły wszystko co w ich mocy, by zapewnić bezpieczeństwo świętym miejscom położonym na obszarze kontrolowanym przez ich wojska, ze szczególnym podkreśleniem szczególnego znaczenia Jerozolimy . Wszystkie państwa powinny zapewnić swobodny dostęp do świętych miejsc wszystkim wyznawcom innych religii.

Rezolucja postanawiała, że w przypadku złamania warunków zawieszenia broni Rada Bezpieczeństwa ONZ ponownie rozważy sprawę w zgodzie z Kartą Narodów Zjednoczonych.

Pierwszy rozejm

11 czerwca 1948 roku w Palestynie zaczął obowiązywać rozejm narzucony przez Radę Bezpieczeństwa ONZ . Warunki zawieszenia broni oraz przestrzeganie embarga na dostawy broni nadzorował mediator Organizacji Narodów Zjednoczonych hrabia Folke Bernadotte , który wraz z oficerami belgijskimi , francuskimi , szwedzkimi i amerykańskimi przybył do Palestyny . Wojskowi stanowili korpus międzynarodowych sił nadzorujących rozejm UNTSO (United Nations Truce Supervision Organization). Ich zadaniem było nadzorowania przestrzegania warunków rozejmu i niedopuszczenie do wzmocnienia pozycji wojskowych w rejonie walk.

27 czerwca 1948 hrabia Folke Bernadotte przedstawił wstępne propozycje rozwiązania konfliktu na Bliskim Wschodzie ^[1].

W myśl projektu Folke Bernadotte , Palestyna miała stać się unią arabsko-żydowską, z zachowaniem granic dwóch odrębnych państw – żydowskiego i arabskiego.

• Do terytoriów arabskich miała zostać dołączona część pustyni Negew .
• Do terytoriów żydowskich miała zostać dołączona część Galilei .
• Jerozolima miała pozostać na arabskich terenach, z zachowaniem praw mniejszości żydowskiej i zapewnieniem prawa dostępu do miejsc świętych dla wszystkich religii.
• Sprawa Jaffy miała zostać wyjaśniona w przyszłości, na drodze negocjacji.
• Zaplanowano utworzenie w wolnego portu w Hajfie , w skład którego weszłyby tereny portu handlowego i rafinerii.
• Zaplanowano utworzenie w wolnego lotniska w Lod .

Równocześnie miała być powstrzymana dalsza żydowska imigracja do Palestyny , a arabscy uchodźcy mogliby swobodnie powrócić do swoich domów.

Wspólne rozmowy nie powiodły się, gdyż Arabowie nie zgodzili się na przyjęcie propozycji Folke Bernadotte i zażądali zmniejszenia terenów będących w posiadaniu Żydów .

Drugi rozejm

18 lipca 1948 roku w Palestynie zaczął obowiązywać drugi rozejm narzucony przez Radę Bezpieczeństwa ONZ . Rozejm obowiązywał do 15 października 1948 (przez 89 dni).

Warunki zawieszenia broni oraz przestrzeganie embarga na dostawy broni nadzorował Mediator Organizacji Narodów Zjednoczonych hrabia Folke Bernadotte .

3 sierpnia 1948 zostały zapoczątkowane poufne rozmowy izraelsko - transjordańskie w Paryżu . Izrael oczekiwał uznania państwa żydowskiego, zgadzając się przy tym na zmiany terytorialne, tzn. był gotów zaakceptować zdobycze transjordańskie w zamian za utworzenie korytarza łączącego Jerozolimę z wybrzeżem. Największa przeszkoda w rozmowach pojawiła się przy temacie powrotu do domów uchodźców arabskich, na co strona izraelska nie wyrażała zgody.

Folke Bernadotte

16 września 1948 hrabia Folke Bernadotte przedstawił drugi projekt rozwiązania konfliktu na Bliskim Wschodzie ^[2]. Projekt zawierał 7 głównych punktów:

• Do Palestyny musi powrócić pokój. W tym celu każda realna propozycja musi być rozważona, aby mogły powrócić normalne kontakty pomiędzy Arabami a Żydami .
• Żydowskie państwo nazwane Izrael istnieje w Palestynie i nie ma żadnych uzasadnionych powodów dla przypuszczania, że ten stan może się zmienić.
• Granice tego nowego państwa w muszą być ustalone na drodze międzypaństwowych porozumień albo, w przypadku ich niepowodzenia, przez Organizację Narodów Zjednoczonych .
• Przy wytyczaniu granic należy się trzymać zasady geograficznej jednorodności i integracji, sprawiedliwie i jednakowo dla terenów żydowskich i arabskich. Plan nowych granic powinien zostać opracowany do 29 listopada 1948 i podlegać rygorystycznym kontrolom.
• Powinno być zagwarantowano prawo powrotu dla wszystkich tych ludzi, którzy z powodu wojny musieli opuścić swoje domy. To prawo powinno być skuteczne, z zapewnieniem odpowiedniego odszkodowania dla wszystkich tych, którzy zdecydują się nie wracać.
• Jerozolima wymaga zawarcia odrębnego porozumienia, które zagwarantuje bezpieczeństwo intersów wszystkich stron.
• Międzynarodowa odpowiedzialność powinna być wyrażona poprzez udzielenie miedzynarodowych gwarancji, w celu rozwiania wzajemnych nieufności, szczególnie w związku z bezpieczeństwem granic i przestrzeganiem praw człowieka.

Następnie propozycja przedstawiała konkretne propozycje^[3]:

• Obecnie obowiązujący niejasny rozejm powinien być zastąpiony oficjalnym pokojem, albo minimum zawieszeniem broni.
• Wobec braku porozumienia pomiędzy Arabami i Żydami, granice między arabskimi i żydowskimi terenami powinna wyznaczyć Organizacja Narodów Zjednoczonych .
• Pustynia Negew powinna być uznana jako arabskie terytorium.
• Granica powinna przebiegać od Faluja na północny wschód do Ramli i Lod (oba miasta powinny być na arabskim terenie).
• Galilea powinna być uznana jako żydowskie terytorium.
• Hajfa powinna być ogłoszona otwartym portem, Lod powinno być ogłoszone otwartym lotniskiem.
• Jerozolima powinna być traktowana oddzielnie i powinna znajdować się pod skuteczną kontrolą sił Organizacji Narodów Zjednoczonych , z zapewnieniem maksymalnej lokalnej niezależności dla arabskiej i żydowskiej gminy istniejącej w mieście. Powinno być zapewnione pełne bezpieczeństwo dla świętych miejsc z możliwością swobodnego dostępu i sprawowania praktyk religijnych.
• Organizacja Narodów Zjednoczonych powinna utworzyć komisję rozjemczą dla sprawy Palestyny .
• Prawo powrotu arabskich uchodźców do swoich domów położonych na terenach żydowskich powinno być potwierdzone przez Organizację Narodów Zjednoczonych , z podaniem możliwie jak naszybszej daty realizacji. Powinny być potwierdzone prawa odpowiednich odszkodowań za pozostawioną własność dla tych, którzy postanowią nie wracać. Proces repatriacji, przesiedleń i rehabilitacji powinien być nadzorowany i wspierany przez komisję rozjemczą Organizacji Narodów Zjednoczonych .

Projekt Folke Bernadotte został odrzucony przez obie strony konfliktu. 17 września 1948 hrabia Folke Bernadotte został zamordowany przez dwóch członków radykalnej żydowskiej organizacji Lehi .

Nowym Mediatorem Organizacji Narodów Zjednoczonych w Palestynie został amerykański dyplomata Ralph Bunche .

Trzeci rozejm

22 października 1948 roku w Palestynie zaczął obowiązywać trzeci rozejm narzucony przez Radę Bezpieczeństwa ONZ . Rozejm obowiązywał do 28 października 1948 (przez 6 dni).

Warunki zawieszenia broni oraz przestrzeganie embarga na dostawy broni nadzorował Mediator Organizacji Narodów Zjednoczonych amerykański dyplomata Ralph Bunche .

Rezolucja nr 194

11 grudnia 1948 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przegłosowało Rezolucję nr 194. Podczas głosowania przeciw były wszystkie państwa członkowskie Ligii Arabskiej ( Egipt , Irak , Liban , Arabia Saudyjska , Syria i Jemen )^[4].

Rezolucja wzywała do natychmiastowego zakończenia walk w Palestynie . Wśród 15 artykułów Rezolucji, znajdowały się punkty wzywające do demilitaryzacji Jerozolimy i przekazania miasta pod kontrolę międzynarodowych sił pokojowych UNTSO , które zapewniłyby ochronę i wolny dostęp do wszystkich świętych miejsc. Wezwano także do umożliwienia wszystkich wojennym uchodźcom powrotu do swoich domów lub wypłacenia odszkodowań tym, którzy zdecydują się nie wracać. Rezolucja udzieliła również pełnomocnictwa do utworzenia Komisji Rozjemczej Narodów Zjednoczonych ^[5].

Negocjacje ONZ

Ralph Bunche

13 stycznia 1949 roku rozpoczęły się tajne rozmowy izraelsko - arabskie na wyspie Rodos . Odbywały się one pod patronatem Mediatora Organizacji Narodów Zjednoczonych w Palestynie Ralpha Bunch'a .

Państwa arabskie pod żadnym pozorem nie zgadzały się na uznanie istnienia państwa żydowskiego . Nie godziły się także na żadne porozumienie kończące wojnę i odmawiały podpisania jakiegokolwiek umowy o podziale terytorium Palestyny .

23 marca 1949 zawarto porozumienie o zawieszeniu broni pomiędzy Izraelem a Libanem . W zamian za rozejm, Izrael wycofał swoje oddziały z terytorium Libanu ^[6].

24 lutego 1949 roku na wyspie Rodos podpisano izraelsko - egipskie porozumienie o zawieszeniu broni . W zamian za zakończenie walk Izrael zgodził się na wypuszczenie z okrążenia egipskich wojsk uwiezionych na pustyni Negew . Mogły one wycofać się na Półwysep Synaj . Linię zawieszenia broni wytyczono według granic państwowych z 1906 roku, przy czym Strefa Gazy znalazła się pod kontrolą Egiptu ^[7].

3 kwietnia 1949 zawarto rozejmowy układ izraelsko - jordański , na mocy którego Izrael zgodził się na zastąpienie w Samarii wojsk irackich jordańskim Legionem Arabskim. W zamian za to, Jordania zgodziła się na utrzymanie przez Izrael pustyni Negew . Nie uregulowana została sprawa Jerozolimy ^[8].

20 lipca 1949 zawarto rozejmowy układ izraelsko - syryjski . Ustalono linię demarkacyjną pomiędzy oboma państwami^[9].

Irak i Arabia Saudyjska nie wyraziły zgody na podpisanie jakiegokolwiek porozumienia o zawieszeniu broni z Izraelem .

Członkostwo w ONZ

Abba Eban pierwszy ambasador Izraela przy ONZ

11 maja 1949 Zgromadzenie Ogólne ONZ przegłosowało Rezolucję nr 273 przyjmując Izrael jako członka Organizacji Narodów Zjednoczonych .

Pierwszym ambasadorem Izraela przy Organizacji Narodów Zjednoczonych został Abba Eban . W 1952 wybrano go na wiceprzewodniczącego Zgromadzenia Ogólnego ONZ .

Sprawa uchodźców palestyńskich

W grudniu 1949 Zgromadzenie Ogólne ONZ przegłosowało Rezolucję nr 302 powołującą specjalną agencję do spraw uchodźców palestyńskich UNRWA . Izrael głosował przeciwko Rezolucji, gdyż nie wspominała ona ani słowa o ok. 1 milionie żydowskich uchodźców z państw arabskich i Europy , którzy również pilnie potrzebowali międzynarodowej pomocy.

Kryzys Sueski 1956

Gdy w listopadzie 1956 doszło do agresji wojsk izraelskich , brytyjskich i francuskich na Egipt , Rada Bezpieczeństwa ONZ za namową Stanów Zjednoczonych podjęła próbę wymuszenia zawieszenia broni . Jednak Wielka Brytania i Francja , jako stali członkowie Radę Bezpieczeństwa ONZ zawetowali projekt Rezolucji.

Wówczas Stany Zjednoczone zaapelowały do Zgromadzenia Ogólnego ONZ proponując przyjęcie Rezolucji wzywającej do zawieszenia broni , wycofania wojsk i otwarcia Kanału Sueskiego dla powszechnej żeglugi. Zgromadzenie Ogólne zwołało nadzwyczajne posiedzenie i 2 listopada 1956 przyjęło Rezolucję.

Izrael , na prośbę Francji i Wielkiej Brytanii , poprosił Zgromadzenie Ogólne ONZ o sprecyzowanie treści Rezolucji. Było to "granie na czas", z którego korzystały europejskie mocarstwa przygotowujące swoje siły inwazyjne do lądowania w Egipcie ^[10].

6 listopada 1956 roku na skutek silnej presji międzynarodowej zostały wstrzymane wszystkie działania wojenne w Egipcie . 7 listopada 1956 Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Rezolucję nr 1001 powołującą międzynarodowe siły UNEF , których zadaniem było nadzorowanie zawieszenia broni pomiędzy Izraelem a Egiptem . Zostały one jednak wycofane pod egipskim naciskiem z Półwyspu Synaj 19 maja 1967 .

Lata 1957-1967

W lutym 1959 państwa Ligi Arabskiej wniosły protest do Organizacji Narodów Zjednoczonych przeciwko wzrostowi żydowskiej imigracji napływającej do Palestyny . Kwestię przedstawiono na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ . W odpowiedzi, ambasador ZSRR poinformował, że radzieccy Żydzi nie będą mogli opuścić terytorium Związku Radzieckiego aby emigrować do Palestyny . Podobne ograniczenia na żydowską emigrację nałożyły pozostałe państwa Bloku Wschodniego .

Sprawa uchodźców

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych Dag Hammarskjöld poszukując rozwiązania problemu arabskich uchodźców z Palestyny zaproponował, by osiedlać ich na stałe w tych krajach, w których aktualnie przebywają. Ich arabskie pochodzenie ułatwiłoby proces asymilacji . W owym czasie nie uznawano jeszcze Palestyńczyków jako odrębny naród . Palestyńczycy byli uznawani jako jedna z grup etnicznych Arabów , którzy zamieszkiwali ziemie Bliskiego Wschodu ^[11].

We wrześniu 1959 odbyła się sesja Rady Ligi Arabskiej w Casablance odrzucono propozycję Sekretarza Generalnego ONZ . Państwa arabskie zdecydowały się pozostawić palestyńskich uchodźców ze statutem bezpaństwowców, aby pozbawieni wszelkich praw stanowili formę stałego nacisku na Izrael , jako jeden z elementów konfliktu izraelsko-arabskiego .

Żegluga morska

W listopadzie 1959 przedstawiciel Arabii Saudyjskiej w ONZ zakwestionował prawo Izraela do korzystania z Zatoki Akaba . Zdaniem Arabii Saudyjskiej Zatoka ta stanowiła arabskie wody terytorialne i dlatego Żydzi nie mogą z nich korzystać. Równocześnie król Saud ibn Abd al-Aziz as-Saud zażądał wycofania z rejonu Zatoki Akaba międzynarodowych sił pokojowych UNEF , które zapewniały bezpieczeństwo swobodnej żeglugi przez Cieśninę Tirańską . W tym samym momencie władze egipskie zatrzymały na Kanale Sueskim dwa statki ( duński i grecki ) wiozące towary izraelskie .

Ambasador Izraela przy Organizacji Narodów Zjednoczonych wniósł oficjalną skargę na Egipt na sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ . Jako mediator wystąpił Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych Dag Hammarskjöld . Jednak Egipt oświadczył, że znajduje się w stanie wojny z Izraelem i w związku z tym ma prawo zatrzymywać statki i ładunki izraelskie , które usiłują przepłynąć przez Kanał Sueski .

Wojna sześciodniowa

W 1967 arabskie armie zgromadziły się na granicach Izraela , przygotowując się do inwazji i zniszczenia państwa żydowskiego w Palestynie .

Wycofanie sił UNEF

16 maja 1967 szef sztabu egipskiej armii generał Mohammed Fawzy zażądał wycofania międzynarodowych sił pokojowych UNEF z Półwyspu Synaj . Fawzy napisał w liście do dowódcy sił UNEF: "Do twojej wiadomości, wydałem rozkaz wszystkim siłom zbrojnym Egiptu być gotowym do działań przeciwko Izraelowi, który może przeprowadzić agresywne działania przeciwko jakiemukolwiek państwu arabskiemu. Z powodu tego rozkazu nasze wojsko już jest skoncentrowane na Synaju na naszej wschodniej granicy. Przez wzgląd na bezpieczeństwo wojsk ONZ, które stacjonują wzdłuż naszych granic, proszę abyś wydał rozkaz natychmiastowego ich wycofania^[12]". Dowódca sił UNEF generał Indar Jit Rikhye odpowiedział, że musi poczekać na decyzję sekretarza generalnego ONZ .

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych Sithu U Thant podjął próbę negocjacji z Egiptem , a następnie 18 maja zaproponował Izraelowi przegrupowanie międzynarodowych sił pokojowych UNEF na terytorium Izraela , by mogły one nadal wypełniać swoją misję rozjemczą na granicy izraelsko - egipskiej . Wobec odmowy Izraela , 18 maja 1967 Sithu U Thant wyraził zgodę na ewakuację sił UNEF z Półwyspu Synaj i ze Strefy Gazy ^[13].

Wojna sześciodniowa rozpoczęła się 5 czerwca 1967 .

Stanowisko ONZ

8 czerwca 1967 Rada Bezpieczeństwa ONZ wezwała wszystkie walczące strony do wstrzymania ognia . Izrael , Egipt i Jordania wyraziły gotowość do podporządkowania się zawieszeniu broni , które zaczęło obowiązywać od godziny 23,30, dnia 8 czerwca . Do 10 czerwca trwały jeszcze walki na froncie izraelsko - syryjskim ^[14].

Rezolucja nr 242

22 listopada 1967 Rada Bezpieczeństwa ONZ wystosowała Rezolucję nr 242, wzywającą do "utworzenia sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie", który miał być osiągnięty poprzez przyjęcie następujących zasad:

1. wycofanie izraelskich wojsk z terenów zajętych w wojnie sześciodniowej ,
2. wycofaniu wszystkich żądań sprzed wojny oraz
3. poszanowaniu praw wszystkich państw regionu do bezpiecznego istnienia w swoich granicach.

Najważniejszą cechą charakterystyczną Rezolucji była formuła "ziemia za pokój", domagająca się izraelskiego wycofania z zajętych terenów w zamian za pokój z sąsiadami.

23 listopada 1967 Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych U Thant upoważnił szwedzkiego dyplomatę Gunnar Jarringa by jako specjalny wysłannik ONZ nadzorował wprowadzenie Rezolucji 242 w życie. Jarring umieścił swoją główną kwaterę na wyspie Cypr i rozpoczął konsultacje z Izraelem , Egiptem , Jordanią i Libanem . Syria odmówiła udziału w jakichkolwiek konsultacjach w sprawie porozumienia z Izraelem .

Konsultacje prowadzone przez Gunnar Jarringa były niezwykle trudne. Izrael nalegał na rozpoczęcie bezpośrednich rozmów pokojowych z państwami arabskimi twierdząc, że żadne ustępstwa terytorialne nie mogą być uczynione zanim nie powstanie perspektywa trwałego pokoju. Natomiast państwa arabskie popierane przez Związek Radziecki utrzymywały, że bezpośrednie rozmowy z Izraelem mogą rozpocząć się dopiero po wycofaniu jego wojsk z zajętych terenów. Impas doprowadził do zerwania konsultacji przez państwa arabskie.

Przypisy