Sobór Konstantynopolitański IV- sobór biskupów chrześcijańskich , zwołany na przełomie 869 i 870 roku w Konstantynopolu przez cesarza Bazylego I Macedończyka . Sobór, odbywający się za zgodą papieża Hadriana II , zajął się rozsądzeniem sporu między papieżem a patriarchą Konstantynopola Focjuszem . Focjusz został potępiony i pozbawiony godności patriarszej.

Poruszona została także sprawa Bułgarów, których Kościół, mimo protestu papieskich legatów, włączył do patriarchatu Konstantynopolitańskiego^[1].

Uważany jest przez Kościół katolicki za ósmy Sobór Powszechny, dla prawosławnych ma charakter soboru lokalnego.

Na przełomie 879 i 880 roku sobór zebrał się ponownie. Zrehabilitowano na nim Focjusza . Druga sesja soboru została początkowo uznana za powszechną przez Kościół katolicki i prawosławie , jednak w XI wieku na skutek schizmy wschodniej Kościół katolicki powrócił do opinii o błędach Focjusza.

Przez wielu historyków i teologów katolickich Sobór Konstantynopolitański IV nie jest uważany za powszechny.

Przypisy