Sobór Watykański I – dwudziesty sobór powszechny Kościoła katolickiego , zwołany przez papieża Piusa IX obradujący w latach 1869 - 1870 ; został zawieszony, kiedy wojska włoskie zdobyły Rzym ; nigdy nie wznowiono obrad.

Sobór uchwalił konstytucję apostolską Pastor aeternus, która zawiera wypowiedź doktrynalną: "Romani Pontificis definitiones esse ex sese irreformabiles, non autem ex consensu Ecclesiae" (definicje Papieża Rzymskiego są same z siebie niezmienne, a nie wynika to ze zgody Kościoła). To zdanie oraz dogmat o nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności kształtuje dziś w znacznej mierze stosunki w Kościele katolickim .

Obok dogmatu o nieomylności ważnym wkładem soboru była konstytucja Dei Filius , która przeciwstawiała panteizmowi , materializmowi i racjonalizmowi naukę opartą na Objawieniu.

Pośrednim skutkiem uchwał soboru była ogłoszona 1 listopada 1950 przez Piusa XII definicja o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny (jedyny przypadek użycia nieomylności dla wprowadzenia nowego dogmatu po definicji soborowej, wcześniej z nieomylności skorzystał już np. Pius IX, ogłaszając naukę o niepokalanym poczęciu Najświętszej Maryi Panny (1854), gdyż nieomylność papieska należała do depozytu wiary katolickiej, a jej definicja tylko ją potwierdziła).