 Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.
konnica
konnica (z wł. cavalleria), konnica, jazda – historycznie: wojsko walczące lub poruszające się na koniach.
Starożytność
W czasach starożytnych kawaleria odgrywała dużą rolę u ludów koczowniczych (m.in. Scytowie, Sarmaci, Hunowie, a później Awarowie) zamieszkujących rozległe terytoria wschodniej Europy i środkowej Azji. W cywilizacjach bliskowschodnich odgrywała na ogół rolę drugorzędną, jako formacja kosztowna i nieprzydatna przy oblężeniach i obronie miejsc umocnionych. Większą rolę odgrywała armii asyryjskiej i perskiej. Choć była nieliczna, traktowano ją jako formację elitarną, służyli w niej ludzie o wyższym statusie materialnym i społecznym. Oprócz formacji kawaleryjskich na Bliskm Wschodzie rozpowszechnione były też rydwany, wozy bojowe ciągnięte przez woły lub konie, które szczególnie dużą rolę odgrywały w armii hetyckiej i asyryjskiej. Starożytny Izrael w apogeum swojej potęgi za rządów króla Salomona miał według Drugiej Księgi Kronik czterysta rydwanów i dwanaście tysięcy jezdnych.
W starożytnej Grecji w kawalerii służyli tzw. hippeis, druga, co do zamożności grupa społeczna, którą było stać na konia. Była to formacja bardzo nieliczna, w ateńskiej polis liczyła przeciętnie zaledwie tysiąc wojowników. Brak kawalerii zemścił się na Grekach podczas bitwy pod Cheroneą, kiedy to grecka falanga okazała się bezradna wobec szarży macedońskiej konnicy. Aleksander Wielki rozbudował ciężkozbrojną kawalerię, zwaną hetajrami, która udowodniła swoją skuteczność w wojnie z Persją.
W armii rzymskiej główną odgrywała ciężka piechota, jednak lekka konnica wchodziła w skład każdego legionu w sile 300 jeźdźców. Jej rola polegała na oskrzydlaniu wroga. W armii Kartagińskiej dowodzonej przez Hanibala występowała kawaleria ciężka i lekka. W armii bizantyjskiej istniała także jazda ciężka (katafrakci) i lekka wykorzystywana do zwiadów.
Średniowiecze
W średniowiecznej Europie Zachodniej ogromną rolę odgrywało pospolite ruszenie rycerzy. Rycerze walczyli na ogół jako ciężka kawaleria, byli formowani w jednostki organizacyjne, zwane kopiami łączonymi w chorągwie. Uzbrojeni byli w kopie, miecze, topory i tarcze. W Europie Wschodniej oraz na stepach azjatyckich większą rolę odgrywała jazda lekka. Wchodziła ona wskład między innymi armii litewskiej. Także koczownicy stepowi Pieczyngowie, Połowcy, a później Tatarzy używali niemal wyłącznie lekkiej konnicy w swoich najazdach i podbojach. Lekką jazdę posiadali także Arabowie z Bliskiego Wschodu. Ci ostatni, często używali wielbłądów jako wierzchowców. Rozwój broni palnej oraz odrodzenie piechoty spowodowało pod koniec średniowiecza powolny upadek jazdy rycerskiej.
Nowożytność
Upadek wartości jazdy rycerskiej spowodował powstanie nowych formacji kawaleryjskich w skłąd których wchodzili żółnierze zaciężni (najemnicy). W XV wieku, obok tradycyjnych kopijników, pojawili się na polach bitew rajtarzy i arkebuzerzy uzbrojeni w broń palną. W XVI wieku powstała dragonia będąca początkowo konną piechotą. W Europie zachodniej jazda organizowała się na regimenty i kompanie. W Polsce w XV-tym wieku kawaleria dzieliła się na oddziały kopijnicze i strzelcze. W XVI wieku pojawiła się husaria, początkowo jazda lekka, z biegiem czasu stając się najcięższą kawalerią polską. Jazdę lżejszą w Polsce stanowili pancerni, zwani na Litwie petyhorcami, którzy z czasem stali się formacją średniozbrojną. Jazdę lekką stanowiły tzw. chorągwie wołoskie i tatarskie. W XVII wieku na zachodzie pojawili się kirasjerzy. W XVIII wieku w Polsce dawne pułki husarskie i pancerne przekształcono kawalerię narodową, a jazdę lekką na nowoczesnych ułanów. W czasach wojen napoleońskich pojawiły się oddziały lansjerów, szwoleżerów i strzelców konnych. W XIX wieku w związku z dalszym rozwojem broni palnej, znaczenie kawalerii upadło. Jednak jeszcze w czasie I wojny światowej wojska obu walczących stron zmobilizowały łacznie 63 dywizje jazdy, znaczną ich część rozwiązano zresztą w czasie trwania tej wojny.
Inne hasła zawierające informacje o "konnica":
Bitwa pod Wiedniem (1683)
Lasu Wiedeńskiego po rzeczkę Wiedenkę, zmiatając wszystko przed sobą po drodze. Pierwsza konnica
tatarska
, potem załogi obozów, piechota
janczarska
oblegająca Wiedeń, także wielki wezyr ...
Bitwa pod Poitiers (732)
sięgała nawet około 50000 ludzi. W ich skład wchodziła prawie wyłącznie lekka konnica, złożona z
Berberów
i
Maurów
, dowodzona przez Arabów. Siły te obeszły ...
Bitwa pod Platejami
aż 10 000 Spartan. BitwaWojska Mardoniusza zaatakowały o świcie. Najpierw atak przeprowadziła konnica perska, później ciężkie straty zadali łucznicy. W odpowiedzi Grecy musieli uderzyć. ...
Tiglatpilesar III
jego skład wchodzili głównie najemnicy z prowincji peryferyjnych. Za czasów jego rządów konnica w znacznym stopniu wyparła wozy bojowe.Tiglatpilesar zainicjował, kontynuowany przez jego następców, ...
Wojna secesyjna
...
Bitwa pod Zamą
kampanii w Italii. Na przedzie natomiast miejsce zajęły
słonie bojowe
, skrzydła obsadziła konnica. Szarża słoniPo wstępnych potyczkach między konnymi właściwa bitwa rozpoczęła się szarżą ...
Bitwa pod Kannami
Hazdrubalowi
i
greckiemu
najemnikowi
o imieniu Sosylos. Prawe skrzydło zajęła 4-tysięczna lekka konnica z
Numidii
. Samo centrum złożone ze słabych lekkozbrojnych piechurów – Iberów ...
Jazda
w WarszawieDawne koszary Centrum Wyszkolenia Kawalerii w
Grudziądzu
.Jazda, kawaleria (z
wł.
cavalleria), konnica – historycznie:
wojsko
walczące lub poruszające się na
koniach
.Spis treści1 Starożytność2 ...
Bitwa pod Waterloo
pobici i zmuszeni do odwrotu. Po porażce brygady Vandelura do akcji weszła konnica Viviana, ale dostała się pod ogień francuskiej artylerii, a zaraz potem ...
Bitwa pod Arras (1914)
...
Inne lekcje zawierające informacje o "konnica":
012 Macedonia Filipa II i Aleksandra Wielkiego (plansza 3)
...
|
