|
Siemion Budionny
Siemion Michaiłowicz Budionny - ros. Семён Михайлович Будённый (ur. 25 kwietnia 1883, zm. 26 października 1973) – rosyjski i radziecki wojskowy, dowódca kawalerii, marszałek ZSRR.
Urodził się 25 kwietnia 1883 (13 kwietnia wg kalendarza juliańskiego) w chutorze Koziuryn koło Rostowa. W wojsku służył od 1903, w latach 1904-1905 uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. W 1907 jako najlepszy jeździec pułku wysłany do Petersburga do szkoły oficerów kawalerii na roczny kurs dla niższych stopni. Do 1914 służył w pułku dragonów.
W I wojnie światowej służył jako starszy podoficer na froncie niemieckim, austriackim i kaukaskim. Latem 1917 wraz z pułkiem przybył do Mińska, gdzie został wybrany przedstawicielem komitetu żołnierskiego pułku. Latem 1917 uczestniczył w rozbrojeniu wojsk korniłowskich w Orszy. Po bolszewickiej rewolucji październikowej wrócił nad Don, gdzie został wybrany członkiem miejscowego komitetu Rad.
W lutym 1919 utworzył konny oddział Armii Czerwonej pod swoim dowództwem. Oddziałem przemianowanym 19 listopada 1919 na 1 Armię Konną, Budionny dowodził w latach 1919-1923, walcząc z wojskami gen. Wrangla nad Donem, gromiąc kozackie korpusy generałów Mamontowa i Szkuro, zwyciężając wojska białogwardyjskie gen. Denikina pod Woroneżem i Kastorną. W wojnie polsko-bolszewickiej 1920 jego armia nacierała w kierunku południowym, na Lwów, między innymi stoczyła 17 sierpnia 1920 krwawą bitwę z Orlętami lwowskimi pod Zadwórzem. Została następnie powstrzymana i odparta przez oddziały polskie pod Zamościem i Komarowem. Jego armia konna słynęła z ogromnego okrucieństwa, mordując ludność cywilną i urządzając pogromy Żydów na wschodnich kresach Polski.
W latach 1921-1923 był zastępcą dowódcy północnokaukaskiego okręgu wojskowego, od 1923 zaś pomocnikiem ds. kawalerii głównodowodzącego Armią Czerwoną, w latach 1924-1937 był inspektorem kawalerii. W 1932 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego.
We wrześniu 1935 został mianowany (jako jeden z pięciu dowódców) marszałkiem Związku Radzieckiego. W przeciwieństwie do wielu innych dowódców rewolucyjnych, nie utracił zaufania Stalina. Jego kompetencje wojskowe są jednak podważane przez wielu historyków. Od 1937 do 1939 dowodził wojskami moskiewskiego okręgu wojskowego, od sierpnia 1940 był pierwszym zastępcą komisarza (ministra) obrony ZSRR.
W czasie II wojny światowej był m.in. dowódcą Kierunku Południowo-Zachodniego, Frontu Odwodowego, Kierunku Północnokaukaskiego. Od stycznia 1943 dowodził kawalerią ZSRR, a po wojnie, w latach 1947-1953 dodatkowo był zastępcą ministra rolnictwa, w następnych latach zaś był inspektorem kawalerii i głównym inspektorem ministerstwa obrony.
Od 1934 należał do partii komunistycznej KPZR, był ośmiokrotnie deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR, a od 1938 członkiem jej Prezydium. Był trzykrotnie uhonorowany tytułem bohatera Związku Radzieckiego (1958, 1963 i 1968), siedmiokrotnie odznaczony orderem Lenina, sześciokrotnie orderem Czerwonego Sztandaru, Orderem Suworowa I stopnia i innymi odznaczeniami.
Zmarł w wieku 90 lat, został pochowany na Placu Czerwonym. W jego pogrzebie uczestniczyła delegacja PRL z wiceministrem obrony narodowej gen. broni Józefem Urbanowiczem na czele.
Inne hasła zawierające informacje o "Siemion Budionny":
Wielkie Księstwo Moskiewskie
...
2010
...
Księstwo Rostowsko-Suzdalskie
...
Książęta smoleńscy
...
Jakow Sieriebrianski
...
Siemion Ignatiew
...
Siergiej Ogolcow
...
Piotr Soprunienko
...
Bogdan Kobułow
...
Siemion Uricki
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Siemion Budionny":
114 a Europa Środkowowschodnia w XVI w. (plansza 3)
...
208 Konflikty na wschodniej granicy (plansza 6)
...
|
