Mnisi szkoły Shingon przy świątyni na górze Kōya

Ceremonia goma

Shingon ( jap. 真言, shingon, pol.: "prawdziwe słowa") – japońska odmiana buddyzmu ezoterycznego tzn. wadżrajany ( jap. mikkyō z j. chińskiego mijiao (密教) = tajemna nauka, nauki niejawne). Sektę Shingon-shū, odpowiednik chińskiej szkoły zhenyan zong, założył w VIII w. Kōbō Daishi (Kūkai).

Etymologia

Nazwa shingon, to japoński odpowiednik chińskiego tłumaczenia słowa mantra (chiń. zhenyan) oznaczającego dosłownie prawdziwe słowa. Słowo mantra stosowane jest w nazwie nurtu tzw. buddyzmu ezoterycznego jako mantrajany, która jest synonimem nazwy wadżrajany. Wadżrajana jest nurtem buddyzmu związanym z praktyką tantr , stąd stosuje się również nazwę tantrajana. Prekursor shingon - mnich Kūkai - wierzył, że prawda ( siunjata ) może zostać wyrażona w słowach, a sama mowa (za pomocą praktyki mantr) posiada moc sprawczą.

Nauki shingon

Shingon zawiera nauki wadżrajany pochodzące od Buddy Siakjamuniego , a centralną postacią tantr shingon jest "Kosmiczny Budda" Wajroczana ( jap. Dainichi). Odróżnia to shingon od buddyzmu tybetańskiego , zgodnie z którym centralną postacią tantr wewnętrznych ningma jest "Pierwotny Budda" Samantabhadra, a tantr jogi najwyższej sarma jest "Pierwotny Budda" Wadżradhara lub "Pierwotny Budda" Kalaczakra . Tym niemniej nie przeczy to, że wszyscy ci buddowie odnoszą się do Dharmakaji Buddy Siakjamuniego zgodnie z buddyzmem mahajany (więcej o tym w artykule Trzy ciała Buddy ) oraz faktowi, że buddyzm tybetański zawiera też wcześniejsze przekazy tantr Krija, Carja i Yoga z Indii m.in. z "Kosmicznym Buddą" Wajroczaną^[1], tantr, od których również wywodzi się shingon.

Shingon pochodzi ze środkowego okresu rozwoju buddyzmu tantrycznego w Indiach . Buddyzm ten rozprzestrzenił się z Indii na całą centralną Azję , Chiny i dotarł do Japonii . Nauki oparte są na tantrach Mahâvairocana Sutra, Vajrasekhara Sutra oraz Shurangama Sutra zawierającej mantrę Shurangama. Tantry owe zawierają dwie mandale "Świata Wadżry (Kongo Kai)". Shingon obejmuje praktykę tantr w formach tantrycznych (po tybetańsku nazywa się je jidamami ) takich jak Budda Siakjamuni (Shaka-nyorai), Uzdrawiający Budda (Yakushi) oraz Budda Nieograniczonego Światła (Amida) . Celem praktyki shingon jest zrealizowanie Dharmakaji poprzez praktykę mantr, mudr i wizualizacji ( jidama ) w jego mandali . Zrealizowanie owej Dharmakaji czyli "pierwotnego buddy", czy też "kosmicznego buddy", prowadzi do oświecenia . Mantrajanę Shingon można otrzymać jedynie za pomocą inicjacji przez odpowiednio zrealizowanych mistrzów tantrycznych przekazów. Jedną z inicjacji jest ceremonia Kechien Kanjō (結縁灌頂), która odbywa się na górze Kōya. Praktyka w shingon opiera się w szczególności na praktyce form tantrycznych ( jidamów ) zwanych "Trzynastoma Buddami" (w nawiasach nazwy w języku japońskim): Acala Vidyaraja (Fudō-Myōō), Akasagarbha Bodhisattva (Kōkūzō-bosatsu), Akshobhya Buddha (Ashuku-nyorai), Amitabha Buddha (Amida-nyorai), Avalokitesvara Bodhisattva (Kannon-bosatsu), Bhaisajyaguru Buddha (Yakushirurikō-nyorai), Kṣitigarbha Bodhisattva (Jizō-bosatsu), Mahasthamaprapta Bodhisattva (Seishi-bosatsu), Manjusri Bodhisattva (Monju-bosatsu), Maitreya Bodhisattva (Miroku-bosatsu), Samantabhadra Bodhisattva (Fugen-bosatsu), Shakyamuni Buddha (Shaka-nyorai).

Budda Wajroczana został przez Japończyków dość szybko zasymilowany i utożsamiony z boginią słońca – Amaterasu . Japońskie imię buddy Wajroczany – Dainichi - zapisywane jest znakami 大日 oznaczającymi wielkie słońce, wielkie światło. Cały panteon bóstw sintoistycznych kami wywodzących się od Amaterasu zaczął być stopniowo utożsamiany z emanacjami buddy Wajroczany. Kūkai przypisywał istotną rolę ciału i doznaniom zmysłowym na drodze przekształcenia w mądrość do osiągnięcia oświecenia, przez co istotną rolę również przypisywano sztuce. Poszczególne wyobrażenia Dainichi są często przedstawiane w postaci mandali (kosmologicznych diagramów) np. na malowanych zwojach. Siedziba sekty Shingon-shū mieści się obecnie w Kōya-san w prefekturze Wakayama .

Porównanie buddyzmu shingon z wadżrajaną tybetańską

• brak praktyk i teorii tantr Jogi Najwyższej w shingon,
• z punktu widzenia wadżrajany tybetańskiej tantry shingon można porównać do tantr Krija, Carja i Yoga ,
• powyższa tybetańska klasyfikacja nie jest używana w shingon, gdzie tantry dzieli się na zōmitsu i junmitsu. Zōmitsu ma za swoje cele doczesne korzyści, takie jak bogactwo, zdrowie, harmonię z przyrodą, rozwój narodu, itd. Junmitsu pozwala na szczególną praktykę tantr mahajany ,
• shingon uwarunkowany jest kulturą Dalekiego Wschodu, natomiast wadżrajana tybetańska kulturą indo-tybetańską,
• tantry tradycji singon przeniesione były najpóźniej ze środkowego okresu rozwoju buddyzmu tantrycznego w Indiach , tymczasem tantry wadżrajany tybetańskiej pochodzą najpóźniej z ostatniego okresu, który dzielił się na przekazy wcześniejszych ningma oraz nowszych sarma tantr,
• pomimo wielowiekowej obecności shingon w Japonii nie było tam wiedzy o wadżrajanie tybetańskiej aż do XIX wieku, kiedy m.in. wydano "Tybetańską księgą zmarłych" w angielskim tłumaczeniu Evan-Wentza.

Przypisy

Zobacz też

• Tendai
• Buddyzm tybetański

Linki zewnętrzne

• Strona Międzynarodowego Instytutu Buddyzmu Shingon
• Świątynie Kōya-san

Bibliografia

• Paul Varley Kultura japońska, WUJ, Kraków 2006,
• Maciej Kanert Starożytna Japonia, WUJ, Kraków 2006,
• Jolanta Tubielewicz Kultura Japonii. Słownik, WSiP, Warszawa 1996,