Shaul Mofaz
Data i miejsce urodzenia	1948 Teheran
Minister transportu, wicepremier
Okres urzędowania	od 4 maja 2006 do 31 marca 2009
Przynależność polityczna	Kadima
Poprzednik	Meir Sheetrit

Shaul Mofaz ( hebr. שאול מופז, ur. 1948 w Teheranie ) - izraelski polityk, były minister obrony, wicepremier i minister transportu w rządzie Ehuda Olmerta . Był szesnastym szefem sztabu generalnego izraelskiej armii, pierwszym Żydem o irańskich korzeniach, który zajmował to stanowisko.

Mofaz pełnił swe funkcje pod trzema premierami - mianował go Beniamin Netanjahu w 1998 roku, później zastąpił go Ehud Barak , a w 2002 roku na stanowisko ministra obrony powołał go Ariel Szaron , który ufał mu bezgranicznie w sprawach związanych z wojskowością.

Życiorys

Urodzony, w Iranie , Mofaz wyemigrował z rodzicami do Izraela w 1957 roku. Po ukończeniu szkoły średniej, wstąpił do armii w 1966 i służył m.in. w elitarnej jednostce piechoty Sayeret Matkal . Uczestniczył w Wojnie Sześciodniowej , Wojnie Jom Kippur , konflikcie w Libanie i operacji wyzwolenia porwanych przez terrorystów pasażerów samolotu w Entebbe .

Był dowódcą brygady piechoty podczas konfliktu w Libanie w 1982 roku. Po tem ukończył szkołę US Marines w Quantico, w Wirginii. Po powrocie został mianowany szefem szkoły oficerskiej. Wrócił jednak do czynnej służby w 1986 roku.

Osiągnął stopień generała brygady w 1988 roku. W 1993 roku został dowódcą sił armii izraelskiej na Zachodnim Brzegu . W 1994 roku został generałem-majorem i dowódcą południowych oddziałów armii. W 1997 roku został wiceszefem, a w 1998 roku szefem sztabu generalnego.

Na okres jego kadencji przypada czas modernizacji i reform w izraelskiej armii, ale również takich wydarzeń jak Druga Intifada . Pomimo wsparcia opinii publicznej w Izraelu, jego poczynania były krytykowane na całym świecie. Chodzi tutaj głównie o głośne sprawy ofensywy w Dżeninie , odwetów w Strefie Gazy i izolacji Jasera Arafata . W związku z powyższym zaczęła narastać wewnętrzna krytyka, zwłaszcza stosowana przez grupy lewicowe (sprzeciwiali się zwłaszcza niszczeniu palestyńskich domów przez wojskowe buldożery).

W 2000 roku, w wyniku kryzysu gabinetowego, Mofaz został mianowany przez Ariela Szarona ministrem obrony.

Po odejściu z armii, Mofaz przyłączył się do partii Likud . Pomimo tego, iż wspierał ideę porozumienia z Palestyńczykami , opowiadał się także za "zlikwidowaniem" Arafata i otwartą walką z organizacjami takimi jak Hamas , Islamski Dżihad i Brygady Męczenników Al-Aksa .

21 listopada 2005 roku Mofaz odmówił Szaronowi przyłączenia się do tworzonej przez niego partii Kadima i obwieścił kandydowanie na lidera Likudu. Jednakże 11 grudnia 2005 zmienił zdanie i wstąpił w szeregi Kadimy.

Po wyborach z 28 marca 2006 roku dostał się do siedemnastego Knessetu, a Kadima wygrała wybory. Ugrupowanie Olmerta pragnęło zachować dla siebie takie resorty jak finansów czy skarbu, tak więc miejsce Mofaza zajął Amir Peretz z Partii Pracy , wchodzącej w skład koalicji rządowej. W zamian za to Mofaz otrzymał tekę ministra transportu i stanowiska wicepremiera.

30 lipca 2008 roku premier Olmert zakomunikował, że nie będzie się ubiegał o kolejną kadencję na stanowisku przewodniczącego partii^[1]. Swoje kandydatury w wewnątrzpartyjnych wyborach, zgłosili za to: Cipi Liwni , Shaul Mofaz, Avi Dichter i Meir Sheetrit ^[2]. 17 września 2008 nową przewodniczącą partii została wybrana Liwni, która otrzymała 43,1 proc. głosów. Drugi był Mofaz, który zapewnił sobie 42 proc. głosów. W wewnątrzpatyjnych wyborach wzięło udział 55 proc. członków partii, a Liwni zwyciężyła przewagą tylko 431 głosów (1,1 proc.)^[3]. Po tej porażce Mofaz oświadczył, że wycofuje się z polityki. Stwierdził, że nie chce otrzymać stanowiska ministerialnego w nowym rządzie, choć zdecydował się zachować mandat deputowanego do Knessetu oraz członkostwo w partii^[4].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie Knessetu
• Biografia na stronie Jewish Virtual Library