Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Ryszard II

Ryszard II - (ur. 6 stycznia 1367 w Bordeaux, zm. 14 lutego 1400 w Pontefract), młodszy syn Edwarda Czarnego Księcia, księcia Walii, syna króla Edwarda III, i Joanny z Kentu. Król Anglii od 22 czerwca 1377 do 29 września 1399. Urodził się w czasach, gdy jego ojciec był księciem Akwitanii. Po rychłej śmierci starszego brata Edwarda, który zmarł w wieku 6 lat, i śmierci ojca w 1376 r. został księciem Walii i następcą angielskiego tronu. 22 czerwca 1377 r. po śmierci dziadka Edwarda III został kolejnym królem Anglii. Miał wtedy 10 lat.

Początek rządów

W zastępstwie młodego króla realną władzę sprawował jego stryj, Jan z Gandawy, 1. książę Lancaster. Oskarżano go w następnych latach, raczej bezpodstawnie, o próbę zagarnięcia tronu dla siebie. Faktem jest, że działania Lancastera nie wzbudzały entuzjazmu poddanych, zarówno tych bogatych, jak i biednych.

W latach 1377 - 1381 Lancaster nałożył na ludność aż trzy podatki pogłówne (poll tax). Trzecie nałożenie tego podatku wywołało w Anglii niepokoje społeczne zwane powszechnie powstaniem Wata Tylera.

Rebelia rozpoczęła się w czerwcu 1381 r. w południowych hrabstwach Kent i Essex. Powstańcy uzyskali wsparcie heretyckiego ruchu lollardów. Chłopi wysłali deputację do Ryszarda przedstawiając mu swoje żądania, m. in. zmniejszenia opodatkowania i obciążeń chłopów oraz dymisję niepopularnych ministrów. W tym czasie inna grupa powstańców zaatakowała Tower, gdzie zabili m. in. Simona Sudbury`ego, arcybiskupa Canterbury i Lorda Kanclerza (Lord Chancellor) i Roberta de Halesa, przeora joannitów w Anglii i Lorda Wielkiego Skarbnika (Lord High Treasurer). Ryszard wyraził wstępnie zgodę na rokowania, które miały odbyć się na polach Smithfield, nazajutrz 15 czerwca.

Podczas negocjacji doszło do bójki między Tylerem a burmistrzem Londynu (Lord Mayor) Williamem Walworthem, podczas której ten ostatni przebił Tylera mieczem. Pozbawieni przywódcy chłopi zostali prędko rozgromieni.

Rządy osobiste

Osobiste rządy Ryszarda rozpoczęły się w 1386 r. Jan z Gandawy został wysłany w charakterze ambasadora do Kastylii, zaś Ryszard rozpoczął budowę swojego stronnictwa. Na jego czele stanęli Robert de Vere (podobno kochanek króla), 9. hrabia Oxford i Lord Wielki Szambelan (Lord Great Chamberlain) oraz Michael de la Pole, 1. hrabia Suffolk. W opozycji znalazła się grupa baronów określających się jako Lordowie Apelanci (Lords Appellant) na czele z Tomaszem Woodstockiem, księciem Gloucester, Richardem FitzAlanem, 11. hrabią Arundel, i Thomasem de Beauchamp, 12. hrabią Warwick.

Stronnicy Ryszarda byli bardzo niepopularni wśród baronów. W 1387 r. Wspaniały Parlament (Wonderful Parliament) pod zbrojną presją Lordów Apelantów zażądał od króla dymisji jego zwolenników. Ryszard odmówił, aresztował Arundela i wysłał armię pod wodzą Oxforda przeciwko pozostałym Lordom Apelantom. Armia ta nie odniosła sukcesu, natomiast Lordowie pojmali w Tower samego króla. W 1388 r. król usunął wszystkich urzędników, których dymisji żądali Apelanci. Większość z nich została ścięta, zaś Oxford i Suffolk skazani na banicję. Władzę pochwycili Lordowie Apelanci, zaś Ryszard utracił większość swojego autorytetu.

Chwiejna stabilizacja

Po doświadczeniach lat 1387-1388 Ryszard unikał konfliktów z baronami, na których czele stał od 1390 r. książę Lancaster. Ryszard okazał się wielkim mecenasem sztuki, ozdobił Westminster Hall i popierał twórczość literatów, min. Geoffreya Chaucera. Król interesował się kuchnią i urządzaniem stołu, nadzorował przygotowania do ważnych uroczystości. Anglikom mającym w pamięci wojowniczych Edwarda III i Czarnego Księcia, postępowanie Ryszarda zbyt przypominało czasy Edwarda II, rządy kolejnego "delikatnego" króla, nieznajdującego upodobania w wojnie. Rzeczywiście, Ryszard nie był typem wojownika. W 1385 r. poprowadził wyprawę do Szkocji, aczkolwiek bez większych sukcesów. Z Francją nie walczył, zawarłszy w 1396 r. 28-letni rozejm. Również podczas pierwszej wyprawy do Irlandii w 1394 r. Ryszard częściej posługiwał się dyplomacją niż orężem.

Król był również przeświadczony o boskiej godności i posłannictwie monarchy, który powinien posiadać niczym nie ograniczoną władzę w Królestwie, całymi godzinami przesiadywał w koronie, zakazał patrzenia sobie w twarz. Ryszarda cechowała niechęć do kompromisów, chciał aby wszystkie sprawy rozstrzygane były po jego myśli. Śmierć żony Anny Czeskiej w 1394 r. (poślubił ją 11 lat wcześniej), którą darzył dewocyjną miłością, sprawiła, że Ryszard stał się bardziej niedostępny dla otoczenia. Podobno ta śmierć wyzwoliła w królu ukryte szaleństwo. Świadkowie pisali, że król bez powodu tarzał się po podłodze wydając dzikie wrzaski, nagle wpadał w szał i rzucał wszystkim, co miał pod ręką.

Upadek

W 1397 r. Ryszard uznał, że już najwyższy czas wcielić w życie swoje ideały bożych praw monarchy i wydostać się spod kurateli Lordów Apelantów. Pod pretekstem antykrólewskiego spisku kazał stracić Arundela i wygnać Warwicka. Gloucester został uwięziony i prawdopodobnie na rozkaz króla zamordowany w więzieniu. Bezdzietny Ryszard wyznaczył na swojego spadkobiercę Rogera Mortimera, 4. hrabiego Marchii, po kądzieli wnuka Lionela z Antwerpii, młodszego syna Edwarda III, zaś po jego śmierci w 1398 r., jego młodego syna Edmunda.

Największym zagrożeniem dla rządów Ryszarda był Henryk Bolingbroke, syn księcia Lancaster, wygnany pod błahym pretekstem w 1399 r. W tym samym roku Lancaster zmarł i jego ziemie przeszły pod zarząd Korony. W tym momencie Ryszard popełnił błąd, zostawiając niedokończone sprawy wewnętrzne Królestwa i wyprawił się do Irlandii.

Wykorzystał to Bolingbroke, który przy francuskiej pomocy wylądował w Yorkshire. Autokratyczne rządy Ryszarda i niechęć do niego wśród szerokich kręgów arystokracji sprawiły, że Bolingbroke rychło opanował większość Anglii. Początkowo stawiał sobie za cel odzyskanie rodowych włości i przywrócenie pozycji Lordom Apelantom, przy zachowaniu Ryszarda jako króla i Mortimera jako jego następcy. Ryszard jednak nie chciał układów i wylądował z wojskiem w Walii, co spowodowało, że Bolingbroke zażądał korony dla siebie.

Ryszard został rychło opuszczony przez stronników i pojmany. Przetransportowano go do Tower i zmuszono do abdykacji (29 września 1399 r.). Parlament zatwierdził abdykację Ryszarda i przekazanie korony Bolingbroke`owi (teraz Henrykowi IV). Ryszard został skazany na więzienie w zamku Pontfract. Tam zmarł ok. 14 lutego 1400 r. zamordowany lub zagłodzony.

Aby uciąć wszelkie spekulacje, że Ryszard żyje, jego ciało wystawiono na widok publiczny w źle wykonanej trumnie, po czym pochowano w Kings Langley Church. W 1413 r. Henryk V, syn Henryka IV, przeniósł ciało Ryszarda do katedry Westminsterskiej.


Inne hasła zawierające informacje o "Ryszard II":

1484 – papież Sykstus IV , właśc. Francesco Della Rovere (ur. 1414 ) Polska 1447 Kazimierz IV Jagiellończyk 1492 Król Anglii 1483 Ryszard III 1485 Władcy Azteków 1481 Tizoc 1486 Król Aragonii i Walencji ,hrabia Barcelony 1479 Ferdynand II Katolicki 1516 Elektor Branden-burgii 1471 Albrecht III Achilles 1486 KsiążęBawarii--Landshut 1479 Jerzy Bogaty 1503 KsiążęBawarii-Monachium 1460 Zygmunt 1501 1465 Albert IV ...

Romas Kalanta ...

1398 I brzeski , książę brzeski (ur. pomiędzy 1313 a 1321) Polska 1384 Jadwiga Andegaweńska 1399 1386 Władysław II Jagiełło 1434 Król Anglii 1377 Ryszard II 1399 Władcy Azteków 1395 Huitzilíhuitl 1417 Król Aragonii i Walencji ,hrabia Barcelony 1396 Marcin I Ludzki 1410 Elektor Branden-burgii 1388 Jodok z Moraw 1411 KsiążęBawarii--Ingolstadt 1375 Stefan III 1413 KsiążęBawarii--Landshut 1393 Henryk XVI ...

Chronologia powstawania dzieł Williama Szekspira 1 1590 (1594) Henryk VI, część 2 1590 (1595) Henryk VI, część 3 1592 (1602) Ryszard III 1592 (1623) Komedia omyłek 1593 (1594) Tytus Andronikus 1593 (1623) Poskromienie złośnicy 1594 (1623) ...

Ekranizacje dzieł Williama Szekspira ekranizacji jego dzieł dokonali m.in. Roman Polański (Makbet, 1971 ) i Feliks Falk (Ryszard III, 1989 dla Teatru Telewizji ). Dla telewizji BBC wiele dzieł tego ...

David Garrick Johnson . Sztandarowym przykładem geniuszu aktorskiego Garricka jest jego rola w sztuce Szekspira Ryszard III , była to także przełomowa rola dla samego artysty, bowiem wówczas ...

Maciej Słomczyński ...

Dożynki ...

Blok karkonosko-izerski ...

Herodot ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Ryszard II":

243. Oświata, nauka i kultura Polski (plansza 21) ...

49. Stosunki Polski z wybranymi państwami (plansza 19) ...

23. Socjaldemokracja (plansza 20) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie