Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów

Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów - (ukr. Організація Українських Націоналістів, OUN) - ukraińska nacjonalistyczna organizacja polityczno-wojskowa, dążąca do zbudowania niepodległego państwa Ukrainy na ziemiach wchodzących w skład II Rzeczypospolitej i ZSRR. W konsekwencji przyjętych założeń programowych - antypolska, antysowiecka i antykomunistyczna.

Działalność

Celem OUN była walka z Polską oraz ZSRR w celu utworzenia niepodległej Ukrainy, w granicach - od Donu aż po Małopolskę. OUN była od początku w II Rzeczypospolitej organizacją nielegalną i opowiadała się przeciwko polityce ugody polsko-ukraińskiej, reprezentowanej przez ze strony ukraińskiej przez UNDO - ukraińską partię legalnie działającą w Polsce (byli petlurowcy i umiarkowane partie galicyjskie), ze strony zaś polskiej - przez wpływową część obozu piłsudczyków z Tadeuszem Hołówką - wiceprezesem BBWR i Henrykiem Józewskim, byłym członkiem rządu URL, długoletnim (1928 - 1938 ) wojewodą wołyńskim i redakcją Buntu Młodych, później Polityki pod redakcją Jerzego Giedroycia (oprócz niego - Adolf Bocheński, Aleksander Bocheński, Piotr Dunin-Borkowski, Ksawery Pruszyński i.in.). Polityka ugody polsko-ukraińskiej zaistniała po zmianie polityki wewnętrznej ZSRR w r. 1929 - odejście przez bolszewików od polityki ukrainizacji, rozpoczęcie przymusowej kolektywizacji rolnictwa i w konsekwencji klęski głodu na Ukrainie sowieckiej (1932).

Realizując politykę przeciwną zbliżeniu polsko-ukraińskiemu OUN organizowała,lub przyjęła odpowiedzialność polityczną za akty terroru indywidualnego przeciw wysokim urzędnikom Rzeczypospolitej - zamachy przeciwko Tadeuszowi Hołówce (1931) i Bronisławowi Pierackiemu (1934), a także akty przemocy przeciw instytucjom państwa polskiego (tzw.ekspropriacje).

OUN od samego początku współpracowała z Niemcami (Abwehra), którzy jednak w okresie odprężenia stosunków z Polską po podpisaniu w styczniu 1934 polsko-niemieckiej deklaracji o niestosowaniu przemocy, w latach 1934 - 1938 ograniczyli kontakty z OUN do minimum. Ożywienie kontaktów nastąpiło na wiosnę 1939, w ramach przygotowań Niemiec do wojny z Polską.

W konsekwencji zamachu na Pierackiego (1934) został utworzony obóz w Berezie Kartuskiej,w którym umieszczano w trybie administracyjnym przede wszystkim działaczy OUN,a także KPP i ONR. Działacze OUN na czele ze Stepanem Banderą, który przyjął polityczną odpowiedzialność za zamach, zostali skazani na kary wieloletniego więzienia.

Polityka ugody prowadzona w Galicji przez UNDO i obóz piłsudczyków ( której kulminacyjnym momentem było formalne porozumienie rządu Mariana Zyndram-Kościałkowskiego z UNDO w 1935) załamała się w r. 1938 wobec zbliżenia rządzącej części obozu sanacyjnego (Edward Rydz-Śmigły, Adam Koc) do haseł nacjonalistycznych środowisk obozu endecji w Polsce.

Jednocześnie Henryk Józewski został zdymisjonowany, a Wojsko Polskie przeprowadziło akcję tzw. drugiej pacyfikacji (połączonej np. z masowym burzeniem cerkwi na terenach etnicznie mieszanych - wyróżnił się gen. Gustaw Paszkiewicz) i próbą organizacji ruchów antyukraińskich odwołujących się do anachronicznych tradycji szlachty zagrodowej i separatyzmów regionalnych (Huculi, Bojkowie). Uzasadniano to potrzebą konsolidacji narodowej w obliczu zaostrzającej się sytuacji międzynarodowej. W konsekwencji przeciwstawiło to kilka milionów obywateli RP narodowości ukraińskiej (minimum 4,5 mln - zgodnie ze spisem 1931) państwu polskiemu i Polakom zamieszkującym tereny mieszane etniczne.

Konsekwencją zmiany polityki polskiej na Wołyniu na prowadzoną z pozycji siły było rozszerzenie wpływów OUN ( do tej pory działającej przede wszystkim w Galicji) na Wołyń i radykalizacja nastrojów społeczeństwa ukraińskiego na Wołyniu, a także dyskredytacja polityki ugodowej prowadzonej przez reprezentowane w Sejmie RP ukraińskie ugrupowania polityczne. Miało to znaczące konsekwencje, gdy aparatu państwa polskiego na tym obszarze miało po wrześniu 1939 zabraknąć.

Po agresji sowieckiej na Polskę legalne partie ukraińskie, próbując ratować swych członków przed terrorem NKWD oficjalnie rozwiązały się, co zresztą nie ustrzegło ich działaczy od sowieckich represji. W konsekwencji jedyną czynną organizacją ukraińską pozostała po 17 września 1939 r. - cały czas zakonspirowana - OUN.

OUN od samego początku współpracowała z Niemcami (Abwehra), którzy jednak w okresie odprężenia stosunków z Polską po podpisaniu w styczniu 1934 polsko-niemieckiej deklaracji o niestosowaniu przemocy, w latach 1934 - 1938 ograniczyli kontakty z OUN do minimum. Ożywienie kontaktów nastąpiło na wiosnę 1939, w ramach przygotowań Niemiec do wojny z Polską.

Po zamordowaniu Konowalca w roku 1938 przez agenta NKWD Pawła Sudopłatowa, na czele Głównego Prowydu stanął Andrij Melnyk (na II Wielkim Kongresie OUN w sierpniu 1939 roku w Rzymie). Melnyk traktował współpracę z Niemcami strategicznie (zgodnie z tradycją austro-węgierską), Stepan Bandera i współpracownicy traktowali współpracę z Niemcami instrumentalnie - jako narzędzie do stworzenia niepodległego państwa ukraińskiego.


Inne hasła zawierające informacje o "Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów":

Rodzimy Kościół Polski ...

Biskup ...

Nadciśnienie tętnicze ...

Adwentyzm ...

Studia ...

1972 ...

Uniwersytet Witolda Wielkiego ...

Szkoci ...

Widmo ...

Nowa Polityka Ekonomiczna ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów":

01 Znaki drogowe - znaki uzupełniające (plansza 23) ...

Zanieczyszczenia atmosfery (plansza 27) ...

203 Okres międzywojenny na świecie. Postęp techniczny i kryzys gospodarczy (plansza 10) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie