Koń
fryzyjski (fryz) pochodzi z
Holandii
(
Fryzja
). W hodowlach dopuszcza się maść wyłącznie karą, jednak w dwóch odmianach: krucza (wymagana u reproduktorów) i płowiejąca. Jest użytkowanym zaprzęgowo i wierzchowo
koniem gorącokrwistym
. Coraz częściej można je jednak spotkać na zawodach ujeżdżeniowych.
Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego, używane były niegdyś szczególnie przez
germańskie
i
fryzyjskie
jeździectwo jako konie ogólnoużytkowe. Do
1609
krzyżowano je z końmi
Półwyspu Iberyjskiego
(andaluzyjskie, lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowaniu
brytyjskich
ras kuców dales i fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu shire. Oldenburg i dole gudbransdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.
Wpływy
-
Koń hiszpański
- jego krew uszlachetniła rasę, poprawiła ruch i jakość tkanki.
-
Berber
- od niego fryz „otrzymał” wytrzymałość, wytrwałość i temperament.
- Koń leśny
- „podstawa” dla konia fryzyjskiego; przekazał typowe cechy konia prymitywnego.
Fryz jest koniem o spokojnym temperamencie. W
kłębie
osiąga 150 cm i więcej. Jego cechą charakterystyczną jest mocna
łopatka
, grzywa i gęsty ogon, głowa jest wydłużona, o krótkich uszach. Szczotki pęcinowe są bujne, a kopyta z ciemno zabarwionego, twardego rogu.
Takie cechy budowy jak właśnie skośna, mocna łopatka, mocno zabudowany zad, szeroka klatka piersiowa, wysoko osadzona szyja i skłonności do naturalnego ganaszu (ustawienie głowy) umieszczają fryzy w grupie koni ras barokowych (
koń andaluzyjski
, lusitano,
lipicański
).
Na początku, w
Rzymie
konie te były wyjątkowo brzydkie. Jednak, gdy skrzyżowano go z innymi rasami powstał dzisiejszy koń fryzyjski. Fryzy są wręcz stworzone do powożenia, predestynują je do tego takie cechy takie jak skośna łopatka, mocno umięśniony zad i wysoka akcja nóg przednich. Są mądre i pojętne. Posiadają półciężką budowę i wysoko osadzoną szyję.
