Gęstość zapisu ( ang. computer storage density) jest miarą ilości informacji (wyrażonej w liczbie bitów ), którą można zapisać na określonej długości ścieżki, jednostce powierzchni lub objętości nośnika danych . Generalnie, większa gęstość jest bardziej pożądana, gdyż umożliwia zapisanie większej ilości informacji w ramach tej samej dostępnej fizycznej przestrzeni. Wpływa ona bezpośrednio na pojemność nośnika danych a także pośrednio na jego wydajność oraz cenę.

Przykład

Pojemność standardowej 3½-calowej dyskietki HD (ang. High Density) to 11,796,480 bitów (po sformatowaniu jej w systemie MS-DOS ). Gęstość zapisu można więc przedstawić w następujący sposób:

• liniowa gęstość zapisu: Dane zapisywane są na koncentrycznych ścieżkach na powierzchni dyskietki. Maksymalna gęstość zapisu na długości jednego cala na najbardziej wewnętrznej ścieżce wynosi 17 434 bitów na cal (686 bitów na milimetr ).

• powierzchniowa gęstość zapisu: Na dyskietce można zapisać 80 ścieżek danych przy gęstości zapisu 135 ścieżek na cal (5,05 ścieżek na milimetr) gdzie najbardziej wewnętrzna ścieżka posiada średnicę około 10,5 milimetra a najbardziej zewnętrzna - około 25,5 millimeta. A więc ścieżki obejmują powierzchnię około 1700 mm². Efektywna gęstość zapisu wynosi więc 11 796 480 bitów / 1 700 mm² czyli około 6 940 bitów na milimetr kwadratowy.

• objętościowa gęstość zapisu: Dyskietka ma wymiary 94 × 90 × 3 milimetrów, a więc objętość 25 380 mm³. Objętościowa, fizyczna gęstość zapisu wynosi więc 465 bitów na milimetr sześcienny.