Retencja wodna - zdolność do gromadzenia zasobów
wodnych
i przetrzymywania ich przez dłuższy czas w środowisku biotycznym i abiotycznym. W
lesie
mamy do czynienia m.in. z retencją szaty roślinnej, retencją
glebową
i
gruntową
,
śnieżną
, depresyjną, zbiorników i cieków wodnych.
W pewnym uproszczeniu pod pojęciem małej retencji rozumie się zdolność do gromadzenia wody w małych zbiornikach naturalnych i sztucznych oraz wody podpiętrzane w korytach niewielkich
rzek
i potoków, w kanałach i rowach.
Celami małej retencji wodnej w lasach są przede wszystkim:
- Poprawa uwilgotnienia siedlisk leśnych poprzez podniesienie lustra wody gruntowej na terenach bezpośrednio przyległych do zbiornika lub urządzenia piętrzącego;
- Zmiana szybkiego (wybitnie niekorzystnego) odpływu wód powierzchniowych z terenu lasu na spowolniony odpływ gruntowy;
- Urozmaicenie i wzbogacenie środowiska leśnego (m.in. różnorodności)
- Woda dostępna dla zwierzyny leśnej, ptactwa, owadów i innej fauny;
- Woda do
ochrony przeciwpożarowej
lasu;
- Woda do celów gospodarczych np. deszczownie przy szkółkach leśnych;
- Poprawa warunków dla rekreacji i wypoczynku ludności.
Zasoby wodne
Polski
są niewiele większe niż
Egiptu
, który uchodzi za kraj pustynny. W
Europie
jesteśmy pod względem zasobów wodnych dopiero na 22 miejscu (5 miejsce od końca).
W połowie lat 80. XX wieku rozpoczął się długotrwały okres
suszy
hydrologicznej, który trwał do 1993 roku. Skutkiem tego był znaczny spadek poziomu wód gruntowych. Od 1994 roku ilość opadów wzrosła, mimo to jednak nie nastąpiła radykalna poprawa warunków hydrologicznych. Za taki stan rzeczy wysoką cenę płacą również lasy, co przejawia się m.in. wzrostem ilości pożarów, spadkiem udatności upraw i prawdopodobnie zagładą niektórych gatunków, np. jesionu.
Torfowiska
, bagna, oczka wodne, starorzecza itp. zachowały się w większych powierzchniach tylko w lasach. Te, które występowały wśród pól uprawnych, zostały już najczęściej osuszone i zamienione w użytki orne lub zielone. Podobny los spotkał nadrzeczne lasy łęgowe.