Deus otiosus – bóg oddalony, nie ingerujący w sprawy świata^[1].

Występujący w wielu religiach pierwotnych. Pomimo tego, że pamięć o nim nie zamierała całkowicie to często był wypierany przez zastępy nowej generacji bogów ^[2]. Wzywano go najczęściej w przypadku katastrof. Taką koncepcję bóstwa przyjęli w późniejszym czasie deiści .

M.in.: hinduistyczny bóg Djaus ^[3], Iho - bóstwo czczone w Nowej Zelandii i na Tahiti , Nzambi czczonego u Bantu , Chuku u ludu Ibo , Mbongo (nazywany tez Mbombo, Bumba) u ludu Buszongo, Olorun (Olodumare)^[4] u Jorubów , Alouroua z plemienia Baule z Wybrzeża Kości Słoniowej^[5], być może Brahman , Swaróg w religii Słowian , Mon Dieu w Voodoo są takimi bóstwami. W Sumerze , Enlil i Enki byli młodszymi bogami, którzy zastąpili deus otiosus Ana (Eliade: 57). W mitologii greckiej , starsi bogowie tacy jak Uranos i Gaja zostali zastąpieni przez olimpijczyków Zeusa i Herę . W hinduizmie w wielu średniowiecznych puranach , Indra ukazuje się jako deus otiosus podczas gdy Sziwa i Wisznu są młodszymi, bardziej aktywnymi bogami, których łatwiej poznać i dosięgnąć. W mitologii bałtyjskiej Dievs najprawdopodobniej był deus otiosus^[6]. W chrześcijaństwie Tomasz z Akwinu stworzył, używane później przez Lutra pojęcie deus absconditus dla opisania tajemnicy i oddalenia Boga^[7].

Zobacz też

• Bóstwa uraniczne

Bibliografia

• Mircea Eliade: Historia wierzeń i idei religijnych. T. 1, Od epoki kamiennej do misteriów eleuzyńskich. Warszawa: "Pax", 1997. . 
• Jerzy Suchocki: Mitologia bałtyjska. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1991. . 

Przypisy