Polskie portrety trumienne malowano na blasze, najczęściej cynowej. Malarstwo to było najbardziej popularne w
XVII
i
XVIII
wieku wśród szlachty. Kształt portretu dostosowany był do boku trumny. Portret bowiem podczas uroczystości pogrzebowych mocowano do trumny od strony głowy zmarłego (tak, by on sam mógł "brać" udział w uroczystości). Po przeciwległej stronie mocowano
epitafium
, a po bokach stawiano tarcze
herbowe
. Po zakończeniu uroczystości portret często wieszano na ścianie
kościoła
, którego zmarły był dobrodziejem. Najstarszym znanym portretem trumiennym w Polsce jest wizerunek
Stefana Batorego
z końca
XVI wieku
. Portrety trumienne były charakterystycznym gatunkiem
portretu sarmackiego
.
Największą kolekcję portretów trumiennych posiada Muzeum w Międzyrzeczu. Portrety stanowią część wystawy stałej.
