Polichóralność (inaczej: technika cori spezzati, lub technika polichóralna, t. wielochórowa, styl polichóralny) - technika kompozytorska stosowana głównie w okresie renesansu i baroku , polegająca na dialogowaniu między sobą dwóch lub więcej chórów ( a capella lub z towarzyszeniem zespołów instrumentalnych ).

Technika ta powstała wśród kompozytorów szkoły weneckiej na przełomie XVI i XVII w., a jej rozwój związany jest z układem architektonicznym Bazyliki św. Marka w Wenecji , posiadającej dwoje organów w przeciwległych miejscach.

Za prekursora tej techniki uważa się Adriana Willaerta , choć istnieją przesłanki, że wcześniej pojawiła się już w Padwie i Veronie . W szkole weneckiej rozwinęli ją Andrea Gabrieli i Giovanni Gabrieli , w szkole rzymskiej Orazio Benevoli , następnie już w okresie baroku stosowali ją m. in. Michael Praetorius , Heinrich Schütz , Philipp Dulichius , Jan Sebastian Bach , Georg Friedrich Händel , oraz Mikołaj Zieleński .

Literatura

• Mała encyklopedia muzyki, Stefan Śledziński (red. naczelny), PWN , Warszawa 1981 ,