Polarność – właściwość indywiduów chemicznych polegająca na występowaniu w nich elektrycznego momentu dipolowego w wyniku nierównomiernego rozłożenia cząstkowych ładunków elektrycznych w ich objętości.

Większość cząsteczek jest jako całość obojętna elektrycznie. Jednak w wielu z nich występują wiązania chemiczne z elektronami mocno przesuniętymi w stronę jednego ze związanych atomów . Powoduje to, że dana cząsteczka może mieć większą gęstość ładunku ujemnego w jednym miejscu i mniejszą w innym, dzięki czemu staje się dipolem elektrycznym.

Przykładem takiej cząsteczki jest woda H-O-H (H₂O). Elektrony w wiązaniach H-O są silnie przesunięte w stronę atomu tlenu , co powoduje, że na tym atomie zbiera się cząstkowy ładunek ujemny a na atomach wodoru cząstkowy dodatni. Kąt wiązań H-O-H nie wynosi 180° lecz jest to ok. 105°. Wszystko to razem powoduje, że od strony atomu tlenu cząsteczka wody jest naładowana ujemnie a od strony atomów wodoru dodatnio.

W przypadku wielu związków chemicznych pomimo tego, że wiązania są spolaryzowane, na skutek symetrii budowy cząsteczka może pozostawać apolarna, np. CO₂, CCl₄, benzen C₆H₆.

Polarne związki mają szereg własności, których nie posiadają cząsteczki apolarne. Są one np. w stanie solwatować czyli otaczać inne cząsteczki rodzajem kordonu, o ile te inne cząsteczki też wykazują własności polarne, co powoduje, że ciekłe związki polarne są dobrymi rozpuszczalnikami związków jonowych i innych związków polarnych. Cząsteczki polarne mają zwykle wyższe temperatury przejść fazowych ( topnienie , krystalizacja , wrzenie itp.) niż analogiczne cząsteczki apolarne o zbliżonej budowie i masie cząsteczkowej . Najczęściej jest to efektem tworzenia przez nie wiązań wodorowych i silnych oddziaływań typu dipol - dipol .

Jako miarę polarności rozpuszczalników wykorzystuje się czasem wartość ich względnej przenikalności elektrycznej ^[1].

Zobacz też

• rozpuszczalność

Przypisy