W literaturze podanie to utwór prozatorski , który odznacza się społeczną aktualizacją treści. Podejmuje ono ważną w danej chwili i w danej społeczności problematykę.

Jako gatunek folklorystyczny zaliczane jest do tzw. prozy niebajkowej, która charakteryzuje się specyficznym sposobem odzwierciedlania rzeczywistości oraz swoistą organizacją czasu artystycznego ("czas otwarty").

Podanie przekazywane jest drogą tradycji ustnej przez wiele pokoleń.

Wszelkie opowieści wierzeniowe możemy podzielić pod względem komunikowania treści na dwie grupy:

- przekaz jako relacja z bezpośrednich doświadczeń narratora (wypowiedź przyjmuje formę zwierzenia z przeżyć najbardziej osobistych, ich zobrazowanie i nazwanie następuje zgodnie z regułami myślenia panującymi w danej społeczności),

- przekaz jako relacja o powiązaniach człowieka z otaczającym go światem (uogólnienie wiedzy o nim i jego ocena, synteza doświadczeń społecznych, propagowanie określonych wzorców zachowań i działań).

Dawne opowiadania wierzeniowe (o utopcach, diabłach, zmorach, błędnych ogniach, skarbnikach, itp.) posiadały wyraźne granice socjalne. Były znane i rozpowszechniane wyłącznie w środowisku wiejskim, później ewentualnie robotniczym. Współczesne podania wierzeniowe nie posiadają żadnych granic socjalnych. W środowisku miejskim dominują wyraźne tematy związane z medycyną, astrologią, telepatią.