Zdjęcie z sondy
Voyager 2
przedstawiający pełen system pierścieni Neptuna
Neptun
posiada blade
pierścienie planetarne
złożone z kilku odrębnych pierścieni i rzadkie łuki pierścieni obecne w zewnętrznym pierścieniu Adamsa. Cząstki tworzące pierścienie są przeważnie ciemne i zawierają w dużej części mikroskopijny pył.
Odkrycie i obserwacje
Pierwsze oznaki obecności pierścieni wokół Neptuna zostały stwierdzone podczas
okultacji
gwiazd przez Neptuna. Chociaż około 50 takich zjawisk zostało zaobserwowanych przed przelotem
Voyagera 2
, jedynie pięć w wczesnych latach 80. dało jakiekolwiek wskazówki co do pierścieni, pokazując dodatkowy "odblask" zaraz przed lub po okultacji. Świadczyło to o tym, że pierścienie prawdopodobnie są niekompletne (lub przejściowe).
Przelot Voyagera 2 w
1989
dostarczył niemal całej obecnej wiedzy o pierścieniach, a także potwierdził teorię o niekompletności pierścieni Neptuna. Zapylenie zostało zmierzone przez porównanie jasności pierścieni w świetle z przodu i rozproszonym.
Struktura
Zdjęcie pierścienie z sondy Voyager 2, pokazane w podwyższonej jasności, aby zauważyć słabsze szczegóły
Pierścienie pełne[1]| Nazwa | Promień
orbity (km) | Szerokość (km) |
Głębokośćoptyczna
| Ułamek pyłu | Imiennik |
|---|
| Galle | 41 900 | 2000 | 0,00008 | 0,4 – 0,75 |
Johann Gottfried Galle
|
| niepotwierdzony | < ≈ 50 000 | szeroki | | | |
| LeVerrier | 53 200 | 110 | 0,002 | 0,4 – 0,8 |
Urbain Le Verrier
|
| Lassell | 53 200 — 57 200 | 4000 | 0,00015 | 0,13 – 0,45 |
William Lassell
|
| Arago | 57 200 | <100 | | |
François Arago
|
| nienazwany | 61 950 | wąski | | | |
| Adams | 62 933 | 50 | 0,0045 | 0,17 – 0,55 |
John Couch Adams
|
Łuki w pierścieniu Adamsa| Nazwa | Szerokość (km)[1]
1989 | Względna szerokość | Długość | Moc | Uwagi |
|---|
| 1989 | 2003 | 1989 | 2003 | 1989 | 2003 |
|---|
| Fraternité | 15 | ~0° | ~0° | 10° | ~8° | silny | silny | Łuk śladowy |
| Égalité | 15 | ~11° | ~13° | ~5° | ~8° | silny | silny | Łuk środkowy |
| Liberté | 15 | ~26° | ~25° | 4° | ~4° | silny | słaby | Łuk przewodni |
| Courage | 15 | ~33° | ~41° | ~2° | ~4° | słaby | słaby | |
| Wszystkie łuku mają głębokość optyczną wynoszącą 0,12 i ułamek pyłu 0,4 − 0,8 |
Pierścienie zostały nazwane na część astronomów mających znaczący wkład w badania Neptuna.
Cztery z księżyców Neptuna:
Najada
,
Talassa
,
Despoina
oraz
Galatea
orbitują wewnątrz systemu pierścieni.
Pierścienie wewnętrzne
Struktura pierścieni poczynając na zewnątrz od Neptuna:[2]
Najbliższy Pierścień Gallego (1989 N3R) jest cienki i słabo poznany. Leży wewnątrz orbity najbliższego z księżyców Neptuna, Najady. Pierścień ten jest bardzo pyłowy, Podobnie jak łuki pierścieni. Zdjęcia Voyagera 2 ukazują także znamiona szerokiego dysku rozproszonej materii rozsianej wewnątrz promienia 50 000 km która owija pierścień Gallego, ale jest trudno odróżnić go jednoznacznie od blasku Neptuna, zatem jego obecność jest wątpliwa.
Ciasny Pierścień LeVerriera (1989 N2R) jest drugim czołowym pierścieniem Neptuna i leży tuż poza orbitą księżyca Despoiny w odległości około 700 km. Jest bardzo pyłowy, podobnie jak łuki pierścieni.
Szeroki Pierścień Lassella (1989 N4R) jest słabą płachtą rozrzuconą na odległości 4000 km o promieniu 59 200 km. Jest pyłowy, ale mniej niż pozostałe pierścienie, będąc porównywalny na tym polu do ciągłych części pierścienia Adamsa. Jest tam zwiększona jasność na jego zewnętrznej części która została nazwana Pierścieniem Arago (1989 N5R), a wewnętrzna krawędź pierścienia Lassella styka się z pierścieniem LeVerriera[3][1].
Nienazwany, niewyraźny pierścień pyłu leży na orbicie Galatei, 1000 km wewnątrz pierścienia Adamsa.
Pierścień Adamsa i jego łuki
Łuki pierścieni w pierścieniu Adamsa (od lewej do prawej: Egalité, Fraternité, Liberté), a dodatkowo pierścień LeVerriera wewnątrz
Najbardziej widoczny pierścień jest to wąski, zewnętrzny Pierścień Adamsa, aczkolwiek w porównaniu z pierścieniami
Saturna
lub
Urana
jest nadal niezwykle wątły. Jego pierwsze oznaczenie to 1989 N1R. Znajduje się około 1000 km na zewnątrz orbity Galatei.
W pierścieniu tym znajduje się kilka podłużnych "łuków" 4-10° każdy wzdłuż ich długości bardziej jasny i nieprzeźroczysty od reszty pierścienia. Są nieco podobne do łuków
pierścienia G Saturna
.
Zachowania tych łuków nie zostały dotychczas dokładnie zrozumiane.
Linki zewnętrzne
Przypisy
