Philippe Douste-Blazy (ur.
1 stycznia
1953
w
Tuluzie
) –
francuski
kardiolog i polityk, były minister w kilku rządach, były parlamentarzysta, eurodeputowany i mer francuskich miast.
Życiorys
Studiował
medycynę
w Tuluzie, gdzie w 1976 rozpoczął swoją pierwszą pracę jako
kardiolog
. W 1988 został profesorem medycyny Uniwersytetu w Tuluzie.
W 1989 został wybrany
merem
Lourdes
, urząd ten sprawował nieprzerwanie do 2000. Również w 1989 został posłem do
Parlamentu Europejskiego
, w którym zasiadał przez cztery lata. Był członkiem frakcji
Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów)
, pracował m.in. w Komisji ds. Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Ochrony Konsumentów[1].
W wyborach parlamentarnych w 1993, 1997 i 2002 uzyskiwał mandat deputowanego francuskiego
Zgromadzenia Narodowego
.
W 1993 został mianowany wiceministrem (ministre délégué) w resorcie zdrowia w rządzie
Édouarda Balladura
. W 1994 został wybrany do rady generalnej departamentu
Pireneje Wysokie
. Pod koniec tego samego roku objął stanowisko sekretarza generalnego partii Centrum Demokratyczne i Społeczne (Centre des démocrates sociaux), wchodzącej w skład
Unii na rzecz Demokracji Francuskiej
.
Na początku 1995, po zwycięstwie
Jacques'a Chiraca
w
wyborach prezydenckich
, został rzecznikiem prasowym rządu. W maju tego samego roku mianowano go ministrem kultury, pełnił tę funkcję do czerwca 1997. W 1995 wybrano go też sekretarzem generalnym Siły Demokratycznej (Force démocrate), powstałej z połączenia m.in. CDS.
Po odejściu z rządu został przewodniczącym
klubu parlamentarnego
Unii na rzecz Demokracji Francuskiej w
Zgromadzeniu Narodowym
. Od 2001 do 2004 był burmistrzem
Tuluzy
. W trakcie
wyborów prezydenckich w 2002
poparł ubiegającego się o reelekcję Jacques'a Chiraca, mimo wystartowania także lidera UDF,
Françoisa Bayrou
. Wraz ze swoimi zwolennikami opuścił wkrótce centrystów, stając się jednym z założycieli Unii na rzecz Większości Prezydenckiej, przekształconej wkrótce w
Unię na rzecz Ruchu Ludowego
.
W marcu 2004 zrezygnował ze stanowiska mera, obejmując tekę ministra zdrowia i opieki społecznej w rządzie, którym kierował
Jean-Pierre Raffarin
. 6 czerwca 2005 otrzymał urząd ministra spraw zagranicznych w gabinecie
Dominique'a de Villepin
, który sprawował do 15 maja 2007.
W tym samym roku zaangażował się w kampanię prezydencką
Nicolasa Sarkozy'ego
, sam jednak nie ubiegał się o reelekcję w wyborach parlamentarnych. Na początku 2008 został przez
sekretarza generalnego ONZ
mianowany specjalnym doradcą ds. finansów i rozwoju na stanowisku zastępcy sekretarza generalnego[2].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
