Rycerz (albo: Witeź) w tygrysiej skórze ( gruz. ვეფხისტყაოსანი , transl. Vepxist’q’aosani) - średniowieczny gruziński epos narodowy , którego autorstwo tradycyjnie przypisuje się Szocie Rustawelemu , poecie, ministrowi skarbu, działającemu na dworze gruzińskiej królowej Tamary .

Utwór powstał w latach 1196 - 1207 i został poświęcony królowej Tamarze. Najstarsze zachowane odpisy poematu pochodzą jednak dopiero z XVI wieku . Poemat został opublikowany po raz pierwszy w Tbilisi w 1712 r.

Rycerz w tygrysiej skórze zawiera wiele elementów, oddalających go od typowej twórczości średniowiecznej i zbliżającej do literatury renesansowej. Rustaweli opiewa bowiem miłość, przyjaźń, odwagę i siłę ducha, jego bohaterowie są odważni, szlachetni i pełni cnót. Poemat opowiada dzieje walk Tariela i Awtandila o wyzwolenie uwięzionej królewny Nestan-Daredżan, osadzonych w barwnej scenografii Bliskiego Wschodu . Atrakcyjna, romansowo-awanturnicza tematyka dzieła w połączeniu z perfekcjonizmem formalnym sprawiły, że dzieło cieszyło się w Gruzji ogromną popularnością, było chętnie czytane i przepisywane, szybko uzyskując status arcydzieła średniowiecznej literatury gruzińskiej.

Na poemat składa się ponad 1600 strof napisanych szestanstozgłoskowym wierszem (szairi), z zastosowaniem rozmaitych środków artystycznych, metafor , aliteracji , rymów , itp.

Rycerz w tygrysiej skórze był tłumaczony na język polski kilkakrotnie, najczęściej we fragmentach. Autorami ostatnich przekładów są Igor Sikirycki (Warszawa 1960, II wydanie 1966, pod tytułem Wiciądz w tygrysiej skórze) i Jerzy Zagórski (wydanie całościowe, Warszawa 1976, II wydanie 1983).

Link zewnętrzny

• Esej w Fabrica Librorum