Wschodnia osłona granitu karkonoskiego – jednostka geologiczna ( tektoniczna ) w Sudetach Zachodnich , wchodząca w skład bloku karkonosko-izerskiego .

Wschodnia osłona granitu karkonoskiego graniczy od zachodu z masywem karkonoskim , od północy z metamorfikiem kaczawskim , od wschodu z depresją śródsudecką , od południa z niecką podkarkonoską.

Zbudowany jest ze starych, przeobrażonych skał wieku staropaleozoicznego . Są to gnejsy , łupki łyszczykowe , amfibolity , łupki amfibolowe, zieleńce i łupki zieleńcowe , fyllity , marmury kalcytowe i dolomitowe , łupki serycytowe , łupki chlorytowe . Skały wschodniej osłony granitu karkonoskiego pocięte są siecią żył kwarcowych .

Łupki łyszczykowe występują w kilku odmianach. Jedną z nich są hornfelsy , które występują na kontakcie z granitami masywu karkonoskiego . W karbonie nastąpiła intruzja granitu karkonoskiego , która spowodowała częściową powtórną metamorfozę skał w innych warunkach temperatur i ciśnień ( metamorfizm kontaktowy ).

Skały wschodniej osłony granitu karkonoskiego budują wschodnią część Rudaw Janowickich , południowo-wschodni skrawek Gór Kaczawskich w rejonie przełomu Bobru oraz wschodnią część Karkonoszy – masyw Śnieżki , Czarny Grzbiet , Kowarski Grzbiet i Lasocki Grzbiet .

Bibliografia

1. Budowa geologiczna Polski, t. IV Tektonika, cz. 2 Sudety i obszary przyległe, Józef Oberc , Wydawnictwo Geologiczne, Warszawa 1972