Kształcił się we
Lwowie
. Od 1903 oficer piechoty c.k. armii. Ukończył Akademię Sztabu Generalnego w
Wiedniu
. W 1912 przez pięć miesięcy pełnił służbę w Biurze Wywiadowczym Komendy
I Korpusu
w
Krakowie
. Podczas
I wojny światowej
walczył jako dowódca kompanii na froncie rosyjskim. Kapitan z 1917.
12 stycznia 1919 przyjęty do Wojska Polskiego. Pozostawał bez przydziału w Stacji Zbornej Oficerów w Krakowie. Następnie przydzielony do Batalionu Zapasowego
12 Pułku Piechoty
. Od 17 lutego 1919 do 23 maja 1920 dowodził batalionem 12 Pułku Piechoty na
wojnie z bolszewikami
. Ranny, od 23 maja do 5 września 1920 przebywał w szpitalu. 6 września tego roku został dowódcą Batalionu Zapasowego 12 Pułku Piechoty. W 1920 awansowany na
pułkownika
, a 3 maja 1922 zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919. 1 września 1921 został dowódcą 12 Pułku Piechoty. Pułkiem dowodził do marca 1927. Z dniem 1 marca 1925 "odkomenderowany dla czasowego pełnienia w zastępstwie obowiązków
dowódcy piechoty dywizyjnej
"6 Dywizji Piechoty
w Krakowie[1]. 19 marca 1927 mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej
10 Dywizji Piechoty
. 24 grudnia 1929 wyznaczony został na stanowisko pomocnika dowódcy
Okręgu Korpusu Nr III
w
Grodnie
. 1 stycznia 1930 awansowany na generała brygady. 12 lipca 1932 powołany został na stanowisko dowódcy
Okręgu Korpusu Nr VII
w
Poznaniu
. Obowiązki na tym stanowisku pełnił do swojej śmierci. Zmarł 7 grudnia 1934. Pochowany w Poznaniu.
Generał Oswald Frank jest patronem Szkoły Podstawowej Nr 48 w Poznaniu przy ul.Sarmackiej 105.
