Wzgórze Ofel ( hebr. העופל; arab. Az-Zahura) - niewielkie wzniesienie w południowo-wschodniej Jerozolimie w Izraelu (708 do 630 m n.p.m.). Kolebka miasta Jerozolimy, która pierwotnie obejmowała swym terytorium tylko najwyższą część Ofelu ( X w.p.n.e. ).

Wzgórze Ofel leży pomiędzy Dolinami Cedronu i Tyropeonu , na południe od Wzgórza Świątynnego . Ma kształt podłużnej nerki , rozciągającej się z północy ku południowi. Jego wyższa część znajduje się na północy, to tutaj musiały znajdować się pałace królewskie w czasach monarchii izraelskiej . Najniższa część leży na południu, skąd stoki wzniesienia nieco łagodniej schodzą w kierunku Sadzawki Siloe.

To Wzgórze Ofel było rzeczywistym starotestamentalnym Syjonem , o którym mówią liczni biblijni autorzy natchnieni. Dzisiejsze nazywanie wzniesienia, na którym znajduje się chrześcijański Wieczernik Syjonem, jest wynikiem błędnego mniemania, jakoby Wzgórze Zachodnie (dzisiejsza Góra Syjon czy też krócej Syjon) było miejscem, gdzie znajdowało się starożytne Miasto Dawida^[1].

Paradoksalnie Ofel, który było pierwszą dzielnicą Jerozolimy w czasach Dawida i Salomona , znajduje się dzisiaj poza linią murów Starej Jerozolimy.

Wzgórze Ofel w Samarii

Nazwa Ofel znajduje się w 2Kl 5,24, która oznacza wzgórze w Samarii , dokąd Gechazi , sługa proroka Elizeusza , zabrał cenne dary otrzymane od Naamana .

Znaczenie słowa

Nazwa Ofel oznacza kopiec, stos i jest zapewne odwołaniem do skalistej rzeźby wzgórza.

Przypisy

Zobacz też

• Judea
• Stanislao Loffreda
• Studium Biblicum Franciscanum
• Ziemia Święta (kwartalnik)

Linki zewnętrzne

• Jak mógł wyglądać Ofel w 1000 p.n.e.