Nihon-shoki (
jap.
日本書紀, Nihon-shoki, także 日本紀 Nihongi; pol. "Kroniki japońskie") – kompilowane dzieło
historiograficzne
, ukończone w
720
roku. Wykorzystano w nim liczne, wcześniejsze źródła: kroniki rodów arystokratycznych z dworem cesarskim na czele i ustne przekazy ludowe. Opisano wierzenia i zwyczaje lokalne. Udokumentowano kontakty z Chinami i Koreą. Powołano się na listy, notatki i inne kroniki, także dzieła chińskie i koreańskie. W 30 zwojach ujęto
japońską mitologię
(dwa pierwsze zwoje), historię rodu cesarskiego począwszy od cesarza
Jimmu
na cesarzowej
Jitō
skończywszy.
Nihongi spisano w całości w języku chińskim, choć miejscami stosowano znaki chińskie do zapisu fonetycznego języka japońskiego (w poematach, czy nazwach własnych). Treść wykazuje wpływy typowo chińskiej erudycji przytaczając kilka wersji tej samej historii.
Kroniki stanowią nieprzerwanie przedmiot badań i nieocenione źródło wiedzy nt. historii
Japonii
. Przytaczają, porównują i komentują dane z wcześniejszych, nieistniejących już źródeł (uzupełniają te dane, podają wariant oficjalny, jednocześnie odwołując się do wersji spotykanych w innych źródłach).
Nihon-shoki podobnie jak
Kojiki
powstało na rozkaz cesarski w celu umocnienia autorytetu władcy i jego rodu. Oba dzieła zostały podniesione do rangi "ksiąg świętych" i stały się źródłem do spreparowania tzw. historii Japonii. Od okresu
Meiji
do roku
1945
stanowiły podstawę powszechnego systemu nauczania[1].
Eseistyczną prezentacją tematyki mitologiczno-historycznej, zawartej w Nihongi jest studium prof.
Wiesława Kotańskiego
pt. Opowieści o pierwszych władcach Japonii (Iskry, Warszawa 1990).
Przypisy
Zobacz też
Hasło nie występuje w innych lekcjach!
