Biblia Gutenberga

Biblia Gutenberga, Biblia Czterdziestodwuwierszowa, Biblia Mazarina – pierwsze wydawnictwo dziełowe w Europie wykonane za pomocą druku (przy użyciu czcionki ruchomej). Jest kompletnym wydaniem Pisma Świętego .

Została przygotowana do druku i wydrukowana w latach 1452 - 1455 w Moguncji przez Johannesa Gutenberga , który był również jej wydawcą.

Łaciński tekst (tłumaczenie świętego Hieronima ) wydrukowany jest w wąskim układzie dwułamowym , 42- wierszowym , stąd druga nazwa. Trzecia popularna nazwa Biblii związana jest z nazwiskiem kardynała Mazarina , z którego biblioteki pochodzi pierwszy opisany przez bibliografów egzemplarz.

Opis wydawnictwa

Księgi starano się upodobnić do wychodzących spod ręki kopistów. Nie ma strony tytułowej ani też numeracji stron. Zastosowano gotycką czcionkę projektu Gutenberga, o majestatycznym wyglądzie, ale nowoczesnym kroju . Skład tekstu jest najwyższej próby i do dziś uważany za mistrzostwo typografii . Pomimo dość ciasno zestawionych znaków charakteryzuje się najwyższą czytelnością. Posiada doskonale rozplanowane światła – zarówno odstępy międzywyrazowe (które są wyjątkowo zrównoważone), jak i prawidłowo dobraną interlinię czy układ tekstu na stronach ( layout ). Łamy charakteryzują się idealną szarością kolumny, co udało się Gutenbergowi uzyskać pomimo niewielkiej ilości znaków w wierszu, bo tylko ok. 40, co bardzo utrudniało zapanowanie nad odstępami międzywyrazowymi. Szarość została zachowana m.in. dlatego, że Gutenberg użył aż ok. 150 różnych znaków, w tym bogaty zbiór kilkudziesięciu ligatur . Obficie korzystał również z abrewiatur . Łamy wypełnione są tekstem wyjustowanym , w którym na szczególną uwagę zasługuje wyrównanie optyczne prawej krawędzi.

Po wydrukowaniu dodawano ręczne zdobienia. Potem trzy- lub nieraz dwutomowa księga oprawiana była przez introligatorów, m.in. przez słynnego Henryka Costera z Lubeki .

Biblia wydrukowana została prawdopodobnie w ok. 200 egzemplarzach – 165 na papierze i 35 na pergaminie (liczby te kwestionowane są przez niektórych badaczy). Znaki wodne świadczą, że papier grubości od 0,21 do 0,29 mm pochodził z piemonckich papierni. Druk przygotowywał Gutenberg, mający spółkę z finansującym go bankierem Johannem Fustem . Przy składzie pracowało siedmiu zecerów . Pomiędzy wspólnikami dochodziło do sporów. W 1455 r. sąd przyznał własność drukarni Fustowi, nie wiadomo więc czy druk wszystkich egzemplarzy nadzorował Gutenberg.

Egzemplarze istniejące współcześnie

Do naszych czasów przetrwało 48 egzemplarzy (36 na papierze, 12 na pergaminie) tej najcenniejszej książki świata, z czego tylko 20 kompletnych. Najwięcej w Niemczech – 12, w USA – 11, w Wielkiej Brytanii – 8, we Francji – 4, po 2 w Watykanie, Hiszpanii i Rosji, po jednym w Austrii, Danii, Portugalii, Belgii, Szwajcarii i Japonii.

Swój egzemplarz ma również Polska. Dwutomową wersję na papierze, mającą oryginalną XV -wieczną oprawę (wykonaną przez słynnego introligatora, mistrza Henryka Costera z Lubeki), można oglądać w Muzeum Diecezjalnym w Pelplinie . Całość obejmuje łącznie w dwóch tomach 641 kart in folio zadrukowanych obustronnie w dwóch kolumnach o wymiarach 285 mm x 85 mm, zawierających 40-42 wierszy. Na stronie 48. znajduje plama tuszu, prawdopodobnie rozlanego przez drukarza, która pokazuje sposób drukowania (tzn. ruchomą czcionkę ), co czyni pelpińską Biblię najcenniejszą książką świata^[1]. Brak w niej ostatniej 217. karty w tomie II z tekstem Apokalipsy. Tekst urywa się na rozdziale XX, wiersz 2. Biblia nabyta została prawdopodobnie przez biskupa chełmińskiego Mikołaja Chrapickiego i podarowana lubawskim franciszkanom . Po sekularyzacji zakonu trafiła do biblioteki seminaryjnej w Pelplinie ( 1833 ). W dwudziestoleciu międzywojennym kapituła zamierzała sprzedać Biblię, aby uzyskać pieniądze na remont katedry i rozbudowę seminarium. Dyskusja w prasie i protesty społeczeństwa spowodowały, że księgi zostały w Pelplinie. Przed II wojną światową Biblia przez Warszawę trafiła do Paryża. Stamtąd w 1940 r. wywieziono ją do Londynu, a potem Kanady. Do Pelplina powróciła w 1959 r.

W l. 2002-2003 z inicjatywy Wydawnictwa Diecezji Pelplińskiej "Bernardinum" oraz Polskiego Bractwa Kawalerów Gutenberga wykonano faksymile dzieła.

Przypisy

Bibliografia

• A. Liedtke, Saga pelplińskiej Biblii Gutenberga, Pelplin 1981.

Zobacz też

• Historia druku
• Projekt Gutenberg

Linki zewnętrzne

• Bernardinum – Wydawnictwo Diecezji Pelplińskiej