|
|
|
nauki pomocnicze historii
nazwa tradycyjna nauk pomocnych przy badaniu autentyczności źródła historycznego oraz jego krytycznej ocenie.
W Polsce pojęcie i zakres nauk pomocniczych określił w roku 1822 Joachim Lelewel w dziele Nauki dające poznawać źródła historyczne. Nazwę nauk pomocniczych historii upowszechnił T. Sickel. Do najważniejszych dyscyplin historycznych zaliczył chronologię, dyplomatykę, genealogię, heraldykę, numizmatykę, paleografię i sfragistykę. Ze względu na źródła nowożytne do nauk pomocniczych historii ponadto zaliczone zostały archiwistyka i archiwoznawstwo, bibliologia, demografia historyczna, kryptografia, metrologia historyczna, statystyka. Niektóre z nich, jak np. bibliologia z czasem stały się samodzielnymi dyscyplinami naukowymi wykształcając własne zadania badawcze. Najważniejszymi zadaniami nauk pomocniczych jest odczytywanie, systematyzacja, ewidencjonowanie a także badanie autentyczności oraz krytyczna ocena cech źródła historycznego. Obecnie zaciera się granica między naukami pomocniczymi historii a metodą badań historycznych. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest badanie źródła historycznego jako faktu podobnego innym faktom historycznym.
Patrz także: Archeologia; Archiwistyka; Archiwoznawstwo; Bibliologia historyczna; Brachygrafia; Chronologia; Demografia historyczna; Dendrochronologia; Dyplomatyka; Epigrafika; Falerystyka; Genealogia; Geografia historyczna; Heraldyka; Historiografia; Kartografia; Kodykologia; Kryptografia; Metrologia; Numizmatyka; Paleografia; Neografia; Papirologia; Prasoznawstwo; Sfragistyka; Weksykologia; Źródła historyczne.
Inne hasła zawierające informacje o "nauki pomocnicze historii":
Brescia
...
Mieszko II Lambert
...
Nadciśnienie tętnicze
...
Adwentyzm
...
Oddychanie komórkowe
...
Odense
...
Grenoble
...
Sztuka
...
Brno
...
Wiktor Sukiennicki
...
Inne lekcje zawierające informacje o "nauki pomocnicze historii":
011. Cesarstwo Bizantyjskie (plansza 14)
...
012. Islam (plansza 7)
...
222 Historiografia po II wojnie światowej (plansza 17)
...
|
|
|
|
