Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Mahomet

Mahomet, Muhammad ibn Abd Allah ibn Abd al-Muttalib - (arab. محمد ; urodzony najprawdopodobniej 20 kwietnia 571, zmarł 8 czerwca 632) - prorok i twórca islamu, założyciel pierwszej wspólnoty muzułmańskiej, która przeobraziła się w teokratyczne państwo religijne. Muzułmanie wierzą, że jest największym i ostatnim prorokiem jedynego Boga, Allaha, a święta księga islamu - Koran, została mu przekazana przez Boga w serii objawień.

Imiona i tytuły

Używane w Polsce i większości krajów europejskich imię Mahomet wywodzi się z łaciny i w tej formie jest znane od średniowiecza. Wielu wyznawców islamu uważa jednak, że jedyną poprawną formą imienia proroka jest Muhammad, w tej postaci bowiem imię proroka jest wymawiane w języku arabskim. Forma ta przyjęła się obecnie również w krajach anglojęzycznych (formę Mahomet słowniki języka angielskiego uznają za archaiczną).

Mahomet określany jest często jako Wysłannik Allaha (ar. رسولﻠﻠه Rasulullah lub Rasul Allah). Po wspomnieniu imienia proroka muzułmanie zwyczajowo dodają słowa صلى الله عليه وسلم salla Allahu alajhi wa salām ("pokój z nim"). Od czasów późnego średniowiecza świat islamu zna również 201 "szlachetnych imion" proroka (al-asma asz-szarifa). Nadmierna cześć w stosunku do Mahometa jest zwalczana przez wahhabitów, sugerujących że jest to rozmywanie monoteizmu.

Społeczno-polityczne tło działalności Mahometa

Mahomet nie był jedynym prorokiem działającym wśród Arabów na przełomie VI i VII w. Arabowie w tym okresie znajdowali się na etapie formowania feudalizmu, i w związku z zachodzącymi przemianami społecznymi wśród ludności pojawiło się wielu reformatorów, zarówno społecznych, jak i religijnych, oraz proroków, głoszących nowe religie, lub reformujących już istniejące. Najważniejszym spośród licznych konkurentów Mahometa był prorok Musajlima, a o fakcie, iż to religia Mahometa, a nie Musajlimy zatriumfowała na terenie Półwyspu, zadecydowała całodniowa, krwawa bitwa pod Jamamą, w której najważniejszy z konkurentów założyciela islamu zginął, a jego wojska zostały rozbite przez armię następcy Mahometa - Abu Bakra, dowodzoną przez Chalida ibn al-Walida.

Pod koniec VI w. n.e. ludność Półwyspu Arabskiego wyznawała po części rodzimą, politeistyczną religię, po części chrześcijaństwo, a po części judaizm (żydówką była m.in. pierwsza żona Mahometa - Chadidża). Silne były także wpływy zaratusztrianizmu, wywodzącego się z pobliskiego Iranu. Sam Mahomet przyszedł na świat w rodzienie wyznawców religii pogańskiej. Zaznaczyć należy, że zarówno lokalne chrześcijaństwo, jak i lokalny judaizm zawierały naleciałości pochodzące z lokalnych wyznań pogańskich. Wpływy wszystkich tych religii są wyraźnie widoczne w stworzonym przez Mahometa islamie.

Życiorys według źródeł muzułmańskich

Był członkiem plemienia Kurajszytów z rodu Haszymidów (ród Banu Haszim) zamieszkującego i handlującego w Mekce. Miał trudne dzieciństwo. Urodził się jako pogrobowiec - jego ojciec, Abd Allah ibn `Abd al-Muttallib, zmarł w trakcie wyprawy handlowej do Syrii zanim Mahomet przyszedł na świat, natomiast matka Amina - gdy miał 6 lat. Wychowanie przejęli wtedy: najpierw dziadek Abd Al-Muttalib, a następnie stryj Abu Talib, który był zamożnym kupcem.

Z czasem gdy dorastał, zaczął pełnić funkcję pomocnika karawan. Został zauważony i zatrudniony przez Chadidżę, zamożną kobietę, która handlowała na szlaku między Mekką i Syrią. Po jakimś czasie, już jako wdowa, ale wciąż zamożna kobieta, zaproponowała o 15 lat młodszemu Mahometowi ślub. Chadidża urodziła Mahometowi dwóch synów i córkę, z których wieku dorosłego dożyła jedynie córka - Fatima, będąca później żoną Alego - towarzysza Mahometa.

Okres mekkański 610-622

Rokrocznie Mahomet udawał się do pobliskiej jaskini Al-Hira, gdzie przez miesiąc oddawał się rozmyślaniom. W 610, w miesiącu zwanym ramadan (9. miesiącu księżycowego kalendarza) około 27 dnia, Mahomet ujrzał we śnie Dżibrila (archanioła Gabriela), który przekazał mu kilka wersów i kazał je recytować (stały się później początkiem 96. sury Koranu).

Mahomet zrozumiał, że Dżibril jest posłannikiem Boga i stopniowo, w miarę kolejnych objawień, zaczynał też rozumieć, że jemu samemu przypadła rola proroka i pierwszego misjonarza nowej monoteistycznej wiary, islamu.

Pierwsze objawienia miały miejsce w jaskini, ale kolejne zdarzały się już w miejscach publicznych i trwały nieustannie aż do śmierci Mahometa w 632 roku. Na ich podstawie - przekazywanych ustnie, potem spisywanych - powstała święta księga islamu, Koran.

Spośród nich wyróżnia się objawienie składające się z dwu etapów Al-Isra (arab. podróż nocna) i Al-Miradż (arab. wniebowstąpienie). W "nocnej podróży" Mahomet udał się na stworzeniu Buraku z Mekki do Jerozolimy. Tam dostąpił wniebowstąpienia ze wzgórza, na którym stała niegdyś Świątynia Jerozolimska i w trakcie spotkania z Bogiem uzyskał wskazówki, jak mają wyglądać podstawowe rytuały muzułmanów. W miejscu wniebowstąpienia stoi dziś Kopuła na Skale.

Należy wspomnieć w tym miejscu, że zarówno chrześcijaństwo, judaizm jak i jeszcze jedna monoteistyczna religia - zaratusztrianizm, były w tym czasie obecne w Arabii. Mahometowi nie były obce idee, nauka i cała tradycja biblijna, którą mógł poznać dzięki chrześcijanom i Żydom mającym swoje wspólnoty, co prawda niewielkie, także w Mekce[potrzebne źródło].

Chadidża podtrzymywała duchowo Mahometa w jego prorokowaniu (on sam był ponoć zrazu podejrzliwy i przypisywał "głosy" Szatanowi), stała się też pierwszą wyznawczynią nowego objawienia. Kolejnymi wyznawcami byli inni bliscy Mahometa oraz przypadkowi ludzie. Stopniowo wiara rozprzestrzeniała się poza ten krąg.

Już bardzo wczesny islam głosił równość ludzi wobec Boga - ideę chętnie podchwytywaną przez biedotę. Część wczesnych objawień jest jawnie wymierzona w stronę bogatych (w domyśle: kupców kurajszyckich), a groźbę ma stanowić gniew Boga w dniu Sądu Ostatecznego. Dogmat o jedyności Boga stanowił zaś podstawę do stworzenia wspólnoty (po arabsku umma), która obejmowałaby wszystkich wiernych, nazywanych odtąd muzułmanami (arab. muslim, poddający się woli boga).

Pojawieniem się i rozwojem nowej wiary zaniepokojona była arystokracja Mekki, z jednej strony z powodu jawnych ataków Mahometa, a z drugiej w obawie przed upadkiem kultów politeistycznych, który spowodowałby utratę znaczenia religijnego i ekonomicznego Mekki będącej dużym centrum pielgrzymkowym. Z tych powodów arystokraci z Mekki zaczęli prześladować wyznawców nowej religii.

Około 615-617 Mahomet, by chronić swoją niewielką gminę, wysłał ją na emigrację do Abisynii, tzw. mała hidżra. Ówczesny chrześcijański władca Etiopii przyjął ich życzliwie.

W tym czasie Mahomet stracił oparcie w bliskich - umarła Chadidża oraz stryj Abu Talib; prorok poczuł się zmuszony do podjęcia walki.

Rozpoczął rozmowy z mieszkańcami Jasribu, miasta leżącego na północ od Mekki, nazwanego później Medyną. Medyńczycy okazali się przychylniejsi islamowi od mieszkańców Mekki, gdyż znajdowali się już wśród nich wyznawcy innej monoteistycznej wiary - Żydzi. Mahomet stał się arbitrem między skłóconymi plemionami Jasribu (plemiona Al-Aus i Al-Chazradż).

Okres medyński 622-632

W 622 zakończono rozmowy, nastąpiła stopniowa, ale kończąca się w tym samym roku, emigracja muzułmanów z Mekki do Jasribu. Ten ważny dla wyznawców islamu moment nazywany jest hidżrą (wywędrowaniem), a sam Jasrib zaczął być od tego momentu nazywany Medyną (arab. Madinat an-Nabi), czyli miastem Proroka (według potocznej etymologii).

Mahomet organizując w Medynie gminę wyznaniową reformował także i całe miasto. Wtedy powstała tzw. Konstytucja medyneńska, regulująca prawa wszystkich grup mieszkających w Medynie, w szczególności zapewniająca im respektowanie tradycyjnych praw zwyczajowych. Jednak obok poszanowania tradycji pojawił się też zapis, że w przypadku przewlekłych sporów ostatecznymi "rozjemcami" powinni być Bóg i jego prorok.

Przypuszcza się, że Mahomet zabiegał o status proroka także wśród żydów i chrześcijan, a sobie wyznaczał rolę odnowiciela istniejących monoteizmów. Zabiegi te zakończyły się jednak fiaskiem. Mahomet, pragnąc by Mekka była najważniejszym miastem nowej religii, a także prawdopodobnie z chęci zemsty za upokorzenia, które spotkały go ze strony ziomków - Kurajszytów, rozpoczął walkę z Mekką.

W 624 odbyła się pierwsza bitwa z mekkańczykami w okolicy Badr (około 1000 mekkańczyków zostało pokonanych przez około 300 medyneńczyków) - o tej bitwie mowa w ósmej surze Koranu, według którego muzułmanów wsparły zastępy anielskie.

Stoczono wiele kolejnych bitew; najmniej pomyślna dla Mahometa była bitwa z 625 roku stoczona koło Uhud. Wielu ludzi proroka zginęło, a on sam został ranny. Ze względu na straty w ludziach prorok wprowadził wielożeństwo - muzułmanie mogli przyjąć do czterech żon, aby zaopiekować się wdowami.

W jednej z bitew, w 627, Medyna oblężona była przez mekkańczyków; miasto udało się obronić dzięki użyciu rowu obronnego (po raz pierwszy w historii militarnej Półwyspu Arabskiego).

Bitwy te stanowiły okazję do wysuwania oskarżeń o zdradę w stosunku do kolejnych żydowskich plemion zamieszkujących Medynę. Dwa z nich zostały wygnane, trzecie, Banu Kurajza, wymordowane. Jest to okres, gdy nieustannie rósł autorytet religijny i społeczny Mahometa, który wykazuje się zręcznością negocjacyjną, a treść jego objawień zaczęła mieć charakter coraz bardziej praktyczny i dotyczy zasad życia społecznego, prawa karnego, a także obowiązków plemion podbitych. W tym okresie należy też szukać podwalin pierwszego państwa muzułmańskiego.

Powrót do Mekki

W 628 obie strony zmęczone walką zawarły pokój w Al-Hudajbijji - Mahomet mógł wkroczyć do Mekki, ustanowione też zostały prawa jej mieszkańców oraz prawa muzułmanów-pielgrzymów.

Pokój z Mekką umożliwił Mahometowi podejmowanie innych wypraw wojennych i rozszerzanie strefy wpływów nowej wiary. Mahomet podbił wiele oaz na Półwyspie Arabskim, w tym wiele żydowskich. Próbował złupić także ośrodki handlowe w należącej do Bizancjum Palestynie, jednak bez większych sukcesów.

W 632 Mahomet ostatecznie opanował Mekkę zacierając ślady politeistycznych wierzeń, potem odbył triumfalną pielgrzymkę, która okazała się jego ostatnią i nazywana jest z tej racji pielgrzymką pożegnalną (hadżdż al-wada) - trzy miesiące później Mahomet zmarł.

Prorok nie pozostawił testamentu - w szczególności nie określił swojego następcy, który przewodziłby wspólnocie, którą stworzył. Pierwszym następcą Mahometa (kalifem) został teść Mahometa, Abu Bakr, ojciec jego ukochanej żony Aiszy (po śmierci Chadidży Mahomet żenił się jeszcze wielokrotnie). Z wyborem tym zgadzała się niemal cała wspólnota.


Inne hasła zawierające informacje o "Mahomet":

Maria Kaczyńska której trzy martwe córki znaleziono w Bieszczadach . Kamisa D. i jej synek Mahomet trafili do szpitala po tym, jak zostali zatrzymani przez polską Straż ...

Literatura – przegląd chronologiczny ...

Flaga państwowa ...

Szatan ...

Allah ...

Ibn Chaldun ...

Strefa Gazy ...

Medyna (Arabia Saudyjska) ...

Kalendarz irański ...

622 ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Mahomet":

47. Wybrane religie świata (plansza 15) się od VII wieku n.e. W rezultacie objawienia, jakiego miał doznać Mahomet – ostatni z proroków zesłanych przez Allacha. Półksiężyc powszechnie określany mianem ...

47. Wybrane religie świata (plansza 17) le height=380 width=770 > Islam Mahomet powracający do Mekki Obecnie wyznawcy islamu dzielą się na dwie główne ...

024 Arabowie w czasach wczesnego średniowiecza (plansza 6) Arabowie w czasach wczesnego średniowiecza Religię, którą stworzył Mahomet nazywa się islamem, co znaczy po arabsku poddanie się woli bożej. ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie