Morze Ochockie na mapie

Zatoka Nagajewa w pobliżu Magadania

Morze Ochockie ( ros. Охотское море) – morze w północno-zachodniej części Oceanu Spokojnego leżące między półwyspem Kamczatka , Wyspami Kurylskimi i Hokkaido na wschodzie, a Sachalinem i kontynentem azjatyckim na zachodzie. Z Oceanem Spokojnym łączy się przez Cieśniny Kurylskie, z Morzem Japońskim przez Cieśninę Tatarską i Cieśninę La Pérouse'a .

• powierzchnia 1583 tys. km²
• średnia objętość 1365 tys. km³
• średnia głębokość 177 m
• największa głębokość 3372 m
• zasolenie 32,8‰

Większa część morza leży na szelfie kontynentalnym . Długość linii brzegowej 10460 km. Linia brzegowa słabo rozwinięta. Największe zatoki: Szelichowa, Sachalińska. Prawie wszystkie wyspy położone przy brzegach. Największe z nich to Wyspy Szantarskie , Wyspy Zawiałowa, Wyspy Jamskie. Tylko mała wyspa Jana (ros. Ионы) leży na otwartym morzu. Do Morza Ochockiego wpadają Amur , Uda, Ochota, Giżyga, Pienżyna.

Morze Ochockie jest zasilane przede wszystkim dzięki połączeniu z Oceanem Spokojnym. Opady i wody rzek odgrywają małą rolę. Najwięcej wody przepływa przez Cieśninę La Pérouse'a. Wody z głębin Oceanu Spokojnego przechodzą przez Cieśniny Kurylskie. Powierzchniowe wody Morza Ochockiego mają temperaturę zimą od -1,8 do 2° С, latem od -1,5 do 15° С. Występują prądy morskie, największe w Cieśninach Kurylskich (nawet do 3 m/s). Przypływy mają amplitudy od 12 m w Zatoce Szelichowa do 0,8 m przy brzegu Sachalinu . Północna część morza pokrywa się lodem. Często występują sztormy. Przezroczystość wód waha się w granicach 10-17 m na pełnym morzu i 6-8 m przy brzegach.

Morze charakteryzuje się bogatą fauną. Znane jest ze swoich ławic mintaja . Występuje wiele gatunków bezkręgowców i ssaków ( walenie , foki ).

Ważniejsze miasta nad Morzem Ochockim: Władywostok , Magadan , Ochock , Siewierokurylsk , Kurylsk , Abashiri .

Morze Ochockie zostało odkryte – dla Europejczyków - przez rosyjskich podróżników Moskwicina i Pojarkowa w pierwszej połowie XVII wieku. Od 1733 r uczestnicy Drugiej Ekspedycji Kamczackiej zbadali większość wybrzeża morza. W latach 1849 - 1855 zbadano ujście Amuru i potwierdzono istnienie cieśniny między kontynentem a Sachalinem.