Mięguszowiecki Szczyt Wielki
Kilometrowej wysokości wschodni filar Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego Kilometrowej wysokości wschodni filar Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego
Położenie	Polska /   Słowacja
Pasmo	Tatry , Karpaty
Wysokość	2438 m n.p.m.
Wybitność	207 m
Pierwsze wejście	28 czerwca 1877 L. Chałubiński , W. Roj , M. Sieczka
• zimowe	13 lutego 1906 E. Dubke , A. Martin , J. Breuer, J. Franz
Mięguszowiecki Szczyt Wielki
49°11'14″N 20°03'36″E / 49.18722, 20.06 Na mapach: 49°11'14″N 20°03'36″E / 49.18722, 20.06

Mięguszowiecki Szczyt i Cubryna – widok z Kołowej Czuby

Wschodnia ściana Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego

Mięguszowiecki Szczyt Wielki ( słow. Veľký Mengusovský štít, niem. Große Mengsdorfer Spitze, węg. Nagy-Menguszfalvi-csúcs, 2438 m n.p.m. ) – szczyt Tatr Wysokich , znajdujący się w grani głównej Tatr pomiędzy Cubryną (oddziela je Hińczowa Przełęcz ) a Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim (oddziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia 2340 m n.p.m.). Jest to drugi co do wysokości szczyt w Polsce (20. w Tatrach ) i najwyższy z Mięguszowieckich Szczytów . Jego ściany opadają pionowo w dół ok. 900 m (szczyt położony jest 1043 m nad lustrem wody Morskiego Oka ). Alfred Martin w 1908 pisał o nim: "Jeden z najpotężniejszych i najpiękniejszych szczytów, jakie mają Tatry Wysokie".

Informacje ogólne

Szczyt ma dwa wierzchołki: zachodni (główny) i wschodni niższy o około 5 m, rozdzielone Wielką Mięguszowiecką Szczerbiną. W północno-wschodniej części ściany widoczna jest ok. 700-metrowa grzęda (tzw. Wielki Filar Mięguszowiecki) rozdzielająca ścianę na część północną i wschodnią. Filar opada wprost z niższego wschodniego wierzchołka. W dolnej części zmienia się w trójkątną, urwistą ścianę opadającą na piargi. Filar wraz z tą ścianą ma wysokość ok. 880 m. Wschodnia ściana (ok. 400 m wysokości, ok. 1700-2040 m n.p.m.) opada od wschodniego wierzchołka w kierunku tzw. Bańdziocha , czyli Wielkiego Kotła Mięguszowieckiego. Jej lewą krawędź stanowi żleb schodzący z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. W Bańdziochu widocznym znad Morskiego Oka zalega największy w polskich Tatrach, noszący cechy szczątkowego lodowca, płat wiecznego śniegu (tzw. śnieżnik ). Przez środkową część ściany jest poprowadzona bardzo trudna droga wspinaczkowa, tzw. droga Świerza. Nazwa upamiętnia taternika Mieczysława Świerza , który wraz z Janem Humpolą przeszedł ścianę w dniu 22 września 1921 r. W obrębie masywu dochodziło do wielu wypadków z udziałem taterników i turystów. We wrześniu 1992 r. wskutek załamania pogody na drodze Świerza zginął instruktor Jerzy Hirszowski i troje młodych taterników.

Od strony Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem południowymi zboczami masywu na szczyt wiedzie Droga po Głazach , niedostępna dla niedoświadczonych turystów. Nazwa drogi pochodzi od płytowych skał, zwanych głazami^[1].

Urwiska części północnej opadają w kierunku Morskiego Oka. Ściana ta dzieli się na trzy części – najwyższa partia, tzw. kopuła ściany szczytowej ma wysokość ponad 200 m, część środkowa opada od ukośnej, trawiasto-piarżystej galeryjki do Małego Kotła Mięguszowieckiego, w którym nawet latem często widoczny jest znad Morskiego Oka płat śniegu. Ścianę nad kotłem przecinają trzy żleby. Poniżej kotła znajduje się dolna część ściany. Północno-zachodnia ściana o wysokości 230 m opada na Wielką Galerię Cubryńską.

Południowa ściana Mięguszowieckiego Szczytu opada do Doliny Hińczowej , na północ od Wielkiego Stawu Hińczowego . Przecina ją wyraźna ukośna galeryjka zwana Wielką Mięguszowiecką Ławką, przecinająca również ścianę Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego i schodząca na piargi ponad Wielkim Stawem Hińczowym . Od strony zachodniej ścianę ogranicza długa rynna, którą poprowadzona jest droga wspinaczkowa nazywana drogą Komarnickiego (od nazwiska Gyuli Komarnickiego , który wraz z Jadwigą Rogulską i Romanem Komarnickim wszedł nią na szczyt w dniu 5 sierpnia 1910 r.).

Powyżej Hińczowej Przełęczy, w zachodniej grani Mięguszowieckiego Szczytu, znajduje się Mięguszowiecka Turniczka (ok. 2360 m). Jest to pierwsza od strony przełęczy, wyraźnie górująca nad granią turnia. Mięguszowiecka Turniczka jest nieco wysunięta w kierunku południowym, stąd wyraźnie widoczna jest od południa, z Doliny Hińczowej .

Historia zdobycia i nazewnictwo

• Pierwsze wejścia na Mięguszowiecki Szczyt Wielki:
  • latem – Ludwik Chałubiński z przewodnikami: Wojciechem Rojem i Maciejem Sieczką 28 czerwca 1877,
  • zimą – Ernst Dubke , Alfred Martin , Johann Breuer i Johann Franz 13 lutego 1906.
• Pierwsze zimowe przejście północną ścianą: Zbigniew Korosadowicz i Jan Staszel 1936. " Wierchy " uznały to za największy sukces zimowego taternictwa w ogóle^[2].
• Pierwsze przejście Drogi po Głazach: F. Kratter i przewodnik Jędrzej Wala młodszy (1883).
• Pierwsze odnotowane wejście na Mięguszowiecką Turniczkę (podczas wejścia na szczyt Mięguszowieckiego Szczytu zachodnią granią) – Zygmunt Czerny, Jan Czerwieński, Feliks Tylka 31 sierpnia 1907 r.

Nazwa Mięguszowieckich Szczytów i innych okolicznych obiektów pochodzi od Doliny Mięguszowieckiej i od wsi Mięguszowce , do której niegdyś należały te tereny. W środowisku wspinaczkowym potocznie szczyt jest zwany Mięguszem lub określany skrótem MSW^[3].

Najpopularniejsze drogi na szczyt

• Z Doliny Hińczowej , od Wielkiego Stawu Hińczowego : słowacka droga normalna (najłatwiejsza droga).

Staw obchodzi się wschodnią stroną. Kilkadziesiąt metrów powyżej niego droga opuszcza dawny słowacki szlak na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem (był znakowany na zielono, zlikwidowano go w 1976 roku) i wspina się na skos w lewo przez rumowiska i trawniki pod ścianę Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego. Dalej prowadzi u podstawy ściany aż do znajdującego się w linii spadku wierzchołka Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego, wysoko wcinającego się piarżyska. Piarżyskiem tym skośnie w lewo systemem rynien do góry około 150 metrów do małego kociołka w linii spadku Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. Jest to prawy, dolny skraj Wielkiej Mięguszowieckiej Ławki. W tym miejscu droga normalna łączy się z Drogą po Głazach.

• Od Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem : Droga po Głazach .

Od połączenia z drogą normalną ścieżka prowadzi Wielką Mięguszowiecką Ławką przez trawki, piargi i płyty skalne około 200 metrów w górę na Mięguszowiecki Balkon. Tutaj droga łączy się z drogą z Hińczowej Przełęczy omijającą północno-zachodnią grań.

• Od Hińczowej Przełęczy: obejście północno-zachodniej grani z prawej, po stronie Doliny Hińczowej.

Z Mięguszowieckiego Balkonu droga pnie się ku grani płytką depresją z niskimi progami przez około 100 metrów. Około 10 metrów poniżej grani zaczyna się system wąskich półek. Półkami w prawo raz w górę, raz w dół około 100 metrów pod wielką niezbyt stromą płytę. Płytą tą w prawo na podwierzchołkowy taras zasłany blokami skalnymi, a z tarasu w lewo na wierzchołek.

Wejście na szczyt od Morskiego Oka przez Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem, a następnie Drogą po Głazach zajmuje około 5 godzin, od Morskiego Oka przez Galerie Cubryńskie i Hińczową Przełęcz – 4-5 godzin, z Doliny Mięguszowieckiej od Wielkiego Stawu Hińczowego – 2 godziny (od Popradzkiego Stawu 3-4 godziny).

Wszystkie powyższe drogi są mylne, zawikłane i przepaściste ; nie są znakowane ani ubezpieczone żadnymi sztucznymi ułatwieniami. Dostępne są jedynie dla taterników oraz bardzo wprawnych turystów górskich z dobrą orientacją w terenie. Turysta może odwiedzić szczyt z uprawnionym przewodnikiem tatrzańskim.

Przypisy

Bibliografia