Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Międzynarodowa Stacja Kosmiczna

Międzynarodowa Stacja Kosmiczna

Międzynarodowa Stacja Kosmiczna

Międzynarodowa Stacja Kosmiczna po misji STS-130 , 19 lutego 2010

Emblemat Międzynarodowej Stacji Kosmicznej

ISS w liczbach
W prawej kolumnie podano, jeśli to istotne,
datę pochodzenia danych
Załoga6 [1] -
Perygeum 336 km-
Apogeum 346 km-
Okres orbitalny91,34 minuty-
Nachylenie orbity51,6419 stopni-
Okrążeń dziennie15,72397664-
Dzienna oscylacja
wysokości
93 m-
Dni od wystrzelenia
pierwszego modułu
4365
2.11.2010
Dni od zamieszkania
pierwszej załogi
36542.11.2010
Wszystkich okrążeń
Ziemi
około 688892.11.2010
Średnia prędkość27 743,8 km/h
(7 706,6 m/s)
-
Masa 344 378 kg-
Objętość
przestrzeni
życiowej
820 m³
Ciśnienie ~ 757 mm Hg
(100 kPa )
-
Tlen ~ 162,4 mm Hg
(22 kPa)
-
Dwutlenek węgla ~ 4,8 mm Hg
(640 Pa)
-
Temperatura ~ 26,9° C -
Konfiguracja

Międzynarodowa Stacja Kosmiczna, MSK ( ang. International Space Station, ISS; ros. Международная Космическая Станция, МКС; trb. : Mieżdunarodnaja Kosmiczeskaja Stancyja, MKS) – pierwsza stacja kosmiczna wybudowana z założenia przy współudziale wielu krajów . Składa się obecnie z 14 głównych modułów (docelowo ma ich liczyć 16) i umożliwia jednoczesne przebywanie sześciu członków stałej załogi (trzech do roku 2009 ). Pierwsze moduły stacji zostały wyniesione na orbitę i połączone ze sobą w 1998 roku. Pierwsza stała załoga zamieszkała na niej w roku 2000 . Źródłem zasilania ISS są baterie słoneczne , transportem ludzi i materiałów zajmują się amerykańskie wahadłowce programu STS (od lutego 2003 do 26 lipca 2005 wstrzymane z powodu katastrofy Columbii ) oraz rosyjskie statki kosmiczne Sojuz i Progress .

Na stacji znajduje się sprzęt radiowy na potrzeby krótkofalarstwa (projekt ARISS). Ma ona także przydzielone własne znaki wywoławcze : amerykańskie NN1SS oraz NA1SS, rosyjski RZ3DZR oraz niemiecki DL0ISS.[1]

Obecnie NASA przewiduje zdjęcie stacji z orbity na początku 2016 . Amerykańskie plany budżetowe nie przewidują fundowania stacji po 2015 [2]. Decyzja ta jest krytykowana[], głównie z racji planowanego zniszczenia stacji zaledwie 5 lat po jej ukończeniu.

Stacja jest na tyle duża, a jej moduły baterii słonecznych odbijają tyle światła słonecznego, że jest widoczna z Ziemi jako obiekt poruszający się po niebie (w perygeum przy 100% oświetleniu) z jasnością do -5,1[3] lub -5,9 [4] magnitudo .

Spis treści

Powstanie

Międzynarodowa Stacja Kosmiczna powstała w wyniku połączenia projektów budowy rosyjskiej stacji Mir 2, amerykańskiej Freedom oraz europejskiej Columbus . Miały one na celu spełnienie marzenia o stałym pobycie ludzi w kosmosie. Udaje się realizować od 2 listopada 2000 roku, kiedy to na ISS dotarła pierwsza stała załoga w składzie: William Shepherd , Jurij Gidzenko oraz Siergiej Krikalow . Pierwsi mieszkańcy zaczęli nazywać stację Alfa (pierwsza), jednak sprzeciwiła się temu strona rosyjska, twierdząc, że pierwszy był radziecki Salut z 1971 roku. W zamian zaproponowała nazwę "Atlant", co z kolei nie spodobało się Amerykanom ze względu na zbytnie podobieństwo do zatopionej w morzu Atlantydy . Wobec braku innych pomysłów Międzynarodowa Stacja Kosmiczna do dziś nie posiada własnego imienia.

Pierwsze plany budowy stacji kosmicznej wspólnie przez USA , Japonię , Kanadę i Europejską Agencję Kosmiczną ( Rosja dołączyła do nich dwa lata później) pojawiły się w 1991 roku. Projekt miał być realizowany w trzech etapach:

  • I - przygotowanie modułów i międzynarodowe loty do rosyjskiej stacji Mir - zrealizowany w latach 1995-1998
  • II - montaż i wstępna eksploatacja (1998-2001)
  • III - dokończenie budowy i dalsza eksploatacja (pocz. 2001 , koniec planowany w 2010 r.)

Początkowo budżet programu na okres od roku 1994 do ukończenia budowy miał zamknąć się w kwocie 17,4 miliarda dolarów , lecz do momentu wystrzelenia pierwszego modułu w końcu 1997 roku wzrósł ponad dwukrotnie, do 40 miliardów dolarów. W 1998 roku do projektu dołączyła Brazylia . Pierwszy element stacji, rosyjski moduł Zarja , został wyniesiony na orbitę 20 listopada 1998 roku. Do przybycia pierwszej załogi ISS wzbogaciła się o kolejne dwa moduły - amerykański Unity i rosyjski Zwiezda .

Loty do ISS

Dotychczas odbyto do stacji 32 (stan na 8 lutego 2010 ) loty amerykańskich wahadłowców oraz 43 loty rosyjskie, w tym 14 załogowych. Do zakończenia budowy, planowanego na rok 2010, konieczne będzie wykonanie jeszcze 5 lotów promów kosmicznych oraz około 7 lotów statków Sojuz. W kwietniu 2008 do stacji po raz pierwszy zadokował ATV - pojazd transportowy skonstruowany przez ESA , natomiast we wrześniu 2009 r. odbył się pierwszy lot japońskiego HTV .

Państwa biorące udział w projekcie

Międzynarodowa Stacja Kosmiczna na tle Ziemi w 2008 roku
Kosmonauta Siergiej Krikalow wewnątrz modułu serwisowego Zwiezda, listopad 2000

Eksploatacja

Głównym zadaniem Międzynarodowej Stacji Kosmicznej ma być prowadzenie badań naukowych w warunkach mikrograwitacji , niemożliwych do osiągnięcia na Ziemi . Mają one pozwolić na udoskonalenie metod prowadzenia upraw , lepsze poznanie działania ludzkiego organizmu (a więc i możliwość wynalezienia nowych leków) oraz pomóc rozwiązać wiele innych problemów na Ziemi . Do tej pory nie dokonano jednak na ISS żadnego przełomowego odkrycia.

Stałe załogi

Począwszy od 1998 roku na ISS przebywało 170 osób, z tego 50 było członkami stałych załóg w ramach 20 ekspedycji. Dla porównania - rosyjską stację Mir w ciągu 14 lat odwiedziło łącznie 137 ludzi. Niemal 1/4 wszystkich astronautów stanowiło załogę Międzynarodowej Stacji Kosmicznej lub pojazdów ją obsługujących.

Pierwotnie stałe załogi składały się z trzech osób, wymienianych amerykańskimi wahadłowcami, jednakże po unieruchomieniu amerykańskich wahadłowców po katastrofie Columbii czasowo zmniejszono ich liczebność do dwóch. Do trzyosobowych załóg powrócono w 2006 r.; trzeci członek załogi był wymieniany przez wahadłowce. Natomiast od 2009 r. na stacji przebywają pełne, 6-osobowe załogi. Równocześnie, w związku z planowanym niedługo wycofaniem wahadłowców z użytku, wymiana załóg od tego czasu odbywa się wyłącznie za pomocą rosyjskich Sojuzów.

Członkowie załóg ISS otrzymują następujące funkcje: dowódca ekspedycji (amer. CDR lub ros. KOM), inżynier pokładowy (amer. FE lub ros. BI), dowódca statku ratunkowego Sojuz (zawsze Rosjanin, KK) oraz pracownik naukowy ISS (SO, wprowadzone we wrześniu 2002)

EkspedycjaZałogaData
startu
Lot - tamData
powrotu
Lot - powrótPobyt na ISS
Ekspedycja 1 William Shepherd - CDR USA.
Jurij Gidzenko - KK Rosja
Siergiej Krikalow - BI Rosja
31 października 2000
07:52:47 UTC
Sojuz TM-31 21 marca 2001
07:33:06 UTC
STS-102 136d 18h 41min
Ekspedycja 2 Jurij Usaczow - KOM/KK Rosja
Susan Helms - FE1 USA
James Voss - FE2 USA
8 marca 2001
11:42:09 UTC
STS-102 22 sierpnia 2001
19:24:06 UTC
STS-105 163d 7h 53min
Ekspedycja 3 Frank L. Culbertson - CDR USA
Władimir Dieżurow - KK Rosja
Michaił Tiurin - BI Rosja
10 sierpnia 2001
21:10:15 UTC
STS-105 17 grudnia 2001
17:56:13 UTC
STS-108 124d 22h 30min
Ekspedycja 4 Jurij Onufrijenko - KOM/KK Rosja
Dan Bursch - FE1 USA
Carl Walz - FE2 USA
5 grudnia 2001
22:19:28 UTC
STS-108 19 czerwca 2002
09:57:41 UTC
STS-111 189d 13h 20min
Ekspedycja 5 Walerij Korzun - KOM/KK Rosja
Sergei Treszczow - BI Rosja
Peggy Whitson - FE/SO USA
5 czerwca 2002
21:22:49 UTC
STS-111 7 grudnia 2002
19:37:12 UTC
STS-113 178d 3h 40min
Ekspedycja 6 Kenneth Bowersox - CDR USA
Nikołaj Budarin - BI/KK Rosja
Donald Pettit - FE/SO USA
24 listopada 2002
00:49:47 UTC
STS-113 4 maja 2003
02:04:25 UTC
Sojuz TMA-1 159d 0h 44min
Ekspedycja 7 Jurij Malenczenko - KOM/KK Rosja
Edward Lu - FE/SO USA
26 kwietnia 2003
03:53:52 UTC
Sojuz TMA-2 28 października 2003
02:40:20 UTC
Sojuz TMA-2 182d 17h 21min
Ekspedycja 8 Michael Foale - CDR/SO USA
Aleksandr Kaleri - KK/BI Rosja
18 października 2003
05:38:03 UTC
Sojuz TMA-3 30 kwietnia 2004
00:11:15 UTC
Sojuz TMA-3 192d 13h 36min
Ekspedycja 9 Giennadij Padałka - KOM/KK Rosja
Edward Fincke - FE/SO USA
19 kwietnia 2004
03:19:00 UTC
Sojuz TMA-4 24 października 2004
00:32:00 UTC
Sojuz TMA-4 185d 16h 7min
Ekspedycja 10 Leroy Chiao - CDR/SO USA
Saliżan Szaripow - BI/KK Rosja
14 października 2004
03:06 UTC
Sojuz TMA-5 25 kwietnia 2005
00:00:00 UTC
Sojuz TMA-5 190d 14h 8min
Ekspedycja 11 Siergiej Krikalow - KOM/KK Rosja
John L. Phillips - FE/SO USA
15 kwietnia 2005
00:46:00 UTC
Sojuz TMA-6 11 października 2005
01:09:48 UTC
Sojuz TMA-6 176d 18h 58min
Ekspedycja 12 William McArthur - CDR USA
Walerij Tokariew - BI/KK Rosja
1 października 2005
03:54:53 UTC
Sojuz TMA-7 8 kwietnia 2006
23:47:00 UTC
Sojuz TMA-7 187d 14h 19min
Ekspedycja 13 Pawieł Winogradow - KOM Rosja
Jeffrey Williams - FE/SO USA
Thomas A. Reiter - FE Niemcy ( ESA )
30 marca 2006
02:30:20 UTC
Sojuz TMA-8 :
Winogradow
Williams
STS-121 :
Reiter
29 września 2006
01:13:37 UTC
Sojuz TMA-8 :
Winogradow
Williams
STS-116 :
Reiter
180d 17h 34min
Ekspedycja 14 Michael Lopez-Alegria - CDR USA
Michaił Tiurin - BI/KK Rosja
Sunita Williams - FE/SO USA
18 września 2006
04:08:42 UTC
Sojuz TMA-9 :
Lopez-Alegria
Tiurin
STS-116 :
Williams
21 kwietnia 2007
12:31:30 UTC
Sojuz TMA-9 :
Lopez-Alegria
Tiurin
STS-117 :
Williams
213d 3h 5min
Ekspedycja 15 Fiodor Jurczichin - KOM Rosja
Oleg Kotow - BI/KK Rosja
Clayton Anderson - FE/SO USA
7 kwietnia 2007
17:31:14 UTC
Sojuz TMA-10 :
Jurczichin
Kotow
STS-117 :
Anderson
21 października 2007
10:35:49 UTC
Sojuz TMA-10 :
Jurczichin
Kotow
STS-120 :
Anderson
194d, 12h, 4min
Ekspedycja 16 Peggy Whitson - CDR USA
Jurij Iwanowicz Malenczenko - BI/KK Rosja
Daniel Tani - FE/SO USA
Léopold Eyharts - FE Francja ( ESA )
Garrett Reisman - FE/SO USA
10 października 2007
13:22:39 UTC
Sojuz TMA-11 :
Malenczenko
Whitson
STS-120 :
Tani
STS-122
Eyharts
STS-123 :
Reisman
19 kwietnia 2008
8:29:44 UTC
Sojuz TMA-11 :
Malenczenko
Whitson
STS-122 :
Tani
STS-123
Eyharts
STS-119 :
Reisman
191d, 19h, 8m
Ekspedycja 17 Siergiej Wołkow KOM Rosja
Oleg Kononienko BI/KK Rosja
Gregory Chamitoff FE/SO USA
8 kwietnia 2008
11:16 UTC
Sojuz TMA-12 :
Wołkow
Kononienko
STS-124 :
Chamitoff
24 października 2008
3:37 UTC
Sojuz TMA-12 :
Wołkow
Kononienko
STS-126 :
Chamitoff
196d, 11h, 19m
Ekspedycja 18
Michael Fincke CDR USA
Jurij Łonczakow BI/KK Rosja
Sandra Magnus FE USA
Koichi Wakata FE Japonia
Gregory Chamitoff FE/SO USA
12 października 2008
07:02 UTC
Sojuz TMA-13 :
Fincke
Łonczakow
STS-126 :
Magnus
STS-119 :
Wakata
STS-124
Chamitoff
8 kwietnia 2009
7:16 UTC
Sojuz TMA-13 :
Fincke
Łonczakow
STS-119 :
Magnus
STS-127 :
Wakata
STS-126 :
Chamitoff
175d, 18h, 19m
Ekspedycja 19
Giennadij Padałka KOM Rosja
Michael Barratt FE USA
Koichi Wakata FE Japonia
26 marca 2009
11:49 UTC
Sojuz TMA-14 :
Padałka
Barratt
STS-119 :
Wakata
27 maja 2009
Sojuz TMA-14 :
Padałka
Barratt
STS-127 :
Wakata
-
Ekspedycja 20
Giennadij Padałka KOM Rosja
Michael Barratt FE USA
Koichi Wakata FE Japonia
Timothy Kopra FE USA
Frank De Winne FE Belgia
Roman Romanienko BI Rosja
Robert Thirsk FE Kanada
Nicole Stott FE USA
27 maja 2009
10:34 UTC
Sojuz TMA-14 :
Padałka
Barratt
STS-119 :
Wakata
Sojuz TMA-15 :
De Winne
Romanienko
Thirsk
STS-127 :
Kopra
STS-128
Stott
11 października 2009
4:32 UTC
Sojuz TMA-14 :
Padałka
Barratt
STS-127 :
Wakata
STS-128 :
Kopra
Sojuz TMA-15 :
De Winne
Romanienko
Thirsk
STS-129 :
Stott
196d, 11h, 36m
Ekspedycja 21
Frank De Winne CDR Belgia
Roman Romanienko BI Rosja
Robert Thirsk FE Kanada
Jeffrey Williams FE USA
Maksim Surajev BI Rosja
Nicole Stott FE USA
30 września 2009
7:15 UTC
Sojuz TMA-15 :
De Winne
Romanienko
Thirsk
Sojuz TMA-16 :
Williams
Surayev
STS-128 :
Stott
1 grudnia 2009
7:16 UTC
Sojuz TMA-15 :
De Winne
Romanienko
Thirsk
Sojuz TMA-16 :
Williams
Surayev
STS-129 :
Stott
185d 15h 22m
Ekspedycja 22
Jeffrey Williams CDR USA
Maksim Surajev BI Rosja
Oleg Kotow BI Rosja
Soichi Noguchi FE Japonia
Timothy Creamer FE USA
20 grudnia 2009
21:52 UTC
Sojuz TMA-16 :
Williams
Surayev
Sojuz TMA-17 :
Kotow
Noguchi
Creamer
18 marca 2010
Sojuz TMA-16 :
Williams
Surayev
Sojuz TMA-17 :
Kotow
Noguchi
Creamer
166d 23h 07m
Ekspedycja 23
Oleg Kotow CDR Rosja
Soichi Noguchi FE Japonia
Timothy Creamer FE USA
Aleksandr Skworcow BI Rosja
Michaił Kornijenko BI Rosja
Tracy Caldwell Dyson FE USA
2 kwietnia 2010
Sojuz TMA-17 :
Kotow
Noguchi
Creamer
Sojuz TMA-18 :
Skworcow
Kornijenko
Caldwell Dyson
Czerwiec 2010
Sojuz TMA-17 :
Kotow
Noguchi
Creamer
Sojuz TMA-18 :
Skworcow
Kornijenko
Caldwell Dyson
-

Kosmiczni turyści

W 2001 roku na ISS gościł pierwszy w historii kosmiczny turysta [5]. Amerykański milioner Dennis Tito zapłacił 20 milionów dolarów za nie całe osiem dni (7 dni 22 godziny 4 minuty) pobytu w kosmosie w dniach od 28 kwietnia do 6 maja . Drugim turystą był Mark Shuttleworth z RPA . W kosmos chciał polecieć również polski miliarder Leszek Czarnecki , ale nie udało się zrealizować tego planu. Trzecim turystą został Gregory Olsen w 2005 roku, który poleciał na Międzynarodową Stację Kosmiczną pomimo złego stanu zdrowia. Pierwszą kobietą-turystką w kosmosie została Amerykanka pochodzenia irańskiego Anousheh Ansari . Pierwotny kandydat do lotu Sojuz TMA-9 Daisuke Enomoto został odsunięty z powodów medycznych.

ISS była także miejscem pierwszego kosmicznego ślubu. 10 sierpnia 2003 roku rosyjski astronauta Jurij Malenczenko ożenił się z Ekateriną Dimitriew, która przebywała wówczas w Teksasie .

30 września 2009 , na pokładzie statku kosmicznego Sojuz TMA-16 , Kanadyjczyk Guy Laliberté jako siódmy turysta kosmiczny udał się na Międzynarodową Stację Kosmiczną. Za swój lot zapłacił 35 milionów dolarów.

Etapy montażu ISS

Prace naprawcze na zewnątrz stacji. Na zdjęciu Piers J. Sellers

Zagrożenia

Największym zagrożeniem dla stacji jest możliwość zderzenia z osiągającymi ogromne prędkości meteoroidami . Proponowanym zabezpieczeniem jest "laserowa miotła", która mogłaby błyskawicznie niszczyć owe odłamki. Jej wprowadzenie będzie jednak wymagało zmiany przepisów zabraniających używania broni laserowych w kosmosie. Ponadto istnieje możliwość zderzenia stacji z kosmicznym odpadkiem o średnicy ponad 1 cm. Innym niebezpieczeństwem związanym z przebywaniem w przestrzeni kosmicznej są strumienie naładowanych cząstek powstających podczas wybuchów na Słońcu . Powodują one awarie instalacji elektrycznych nawet na Ziemi i mogłyby poważnie uszkodzić pozbawioną ochrony magnetosfery stację kosmiczną.

Moduły stacji

Po zakończeniu budowy, stacja będzie liczyć 16 hermetyzowanych modułów, o łącznej objętości około tysiąca m3. Są to moduły laboratoryjne, dokujące, śluzy, łączniki. Obecnie 11 z tych modułów zostało dołączonych do stacji. Są one wynoszone na orbitę za pomocą wahadłowców, rakiet Proton lub Sojuz.

Moduły zainstalowane

ModułNumer misjiData startuRakietaKrajWidok
Zarja (FGB)1A/R20 listopada 1998 Proton Rosja (budowa)
USA (finansowanie)
Pierwszy komponent stacji. Dostarcza zasilania elektrycznego. Obecnie służy jako moduł magazynowy, zawierający m.in. pojemniki z paliwem.
Unity (Node 1)2A4 grudnia 1998Space Shuttle, STS-88 USA
Pierwszy moduł łącznikowy, łączący części amerykańską i rosyjską (poprzez PMA -1).
Zwiezda (Service Module)1R12 lipca 2000 Proton Rosja
Moduł serwisowy stacji, zapewniający pomieszczenia mieszkalne dla stałej załogi, systemy podtrzymujące życie oraz kontroli orbity stacji. Stanowi też miejsce dokowania statków Sojuz , Progress i Automated Transfer Vehicle .
Destiny (US Laboratory)5A7 lutego 2001Space Shuttle, STS-98 USA
Podstawowy moduł do prowadzenia prac badawczych. Stanowi miejsce zamontowania większości elementów Integrated Truss Structure .
Quest (Joint Airlock)7A12 lipca 2001Space Shuttle Atlantis, STS-104 USA
Podstawowa śluza powietrzna stacji, z której odbywają się wyjścia na zewnątrz w skafandrach amerykańskich EMU jak i rosyjskich Orlan. Quest składa się z przedziału z wyposażeniem i skafandrami oraz właściwej śluzy.
Pirs (Docking Compartment)4R14 września 2001 Sojuz Rosja
Pirs zapewnia dodatkowe porty dokujące dla statków Sojuz i Progress, a także umożliwia wyjścia na zewnątrz stacji.
Harmony (Node 2)10A23 października 2007Space Shuttle, STS-120 Europa (budowa)
USA (obsługa)
Drugi moduł łącznikowy stacji, stanowiący węzeł zasilania elektrycznego, przekazywania danych oraz innych systemów. Do Harmony podłączone są moduły: europejski Columbus i japoński Kibō, a także poprzez port PMA-2 cumują amerykańskie wahadłowce. Moduł obsługuje też inne moduły zaopatrujące stację
Columbus (European Laboratory)1E7 lutego 2008Space Shuttle Atlantis, STS-122 Europa
Podstawowy europejski moduł badawczy.
Kibō Experiment Logistics Module (JEM–ELM)1J/A11 marca 2008Space Shuttle Endeavour, STS-123 Japonia
Część japońskiego laboratorium Kibō, umożliwiająca magazynowanie i transport do laboratorium.
Kibō Pressurised Module (JEM–PM)1J31 maja 2008Space Shuttle Discovery, STS-124 Japonia
Część japońskiego laboratorium Kibō stanowiąca jego główny moduł. Służy do prowadzenia prac badawczych.
Poisk
(Mini-Research Module 2)
5R10 listopada 2009 Sojuz Rosja
Moduł rosyjski, wykorzystywany do dokowania statków Sojuz i Progress oraz jako śluza powietrzna.
Tranquillity
(Node 3)
20Aok. 7 lutego 2010Space Shuttle Endeavour, STS-130 Europa (budowa)
USA (obsługa)
Trzeci i ostatni moduł łącznikowy. Zawiera m.in. zaawansowane systemy podtrzymywania życia; miejsce podłączenia modułu Cupola.
Cupola 20A8 lutego 2010Space Shuttle Endeavour, STS-130 Europa (budowa)
USA (obsługa)
Moduł służy jako punkt obserwacyjny prac na zewnątrz stacji, jak i powierzchni Ziemi.
Rasswiet
(Mini-Research Module 1)
ULF414 maja 2010Space Shuttle Atlantis, STS-132 Rosja
Wykorzystywany do dokowania statków i przechowywania zapasów.

Moduły planowane

ModułNumer misjiData startuRakietaKrajWidok
Leonardo
(PMM)
ULF5ok. 16 września 2010Space Shuttle Discovery, STS-133 Europa (budowa)
USA (obsługa)
-
Nauka
(Multipurpose Laboratory Module)
3Rok. grudnia 2011 Proton Rosja
Będzie podstawowym rosyjskim modułem badawczym.

Stan po katastrofie Columbii


Katastrofa Columbii 1 lutego 2003 r., której konsekwencją było wstrzymanie lotów wahadłowców, rzuciła cień na przyszłość ISS. Najważniejsze moduły stacji, jak np. w pełni gotowe europejskie laboratorium Columbus , były zbyt ciężkie, aby mogły zostać wyniesione na orbitę za pomocą innych pojazdów czy rakiet. Wymiana załóg odbywała się wyłącznie za pomocą statków kosmicznych Sojuz , zaś wyposażenie dostarczały wyłącznie niewielkie statki Progress , co wymusiło ograniczenie stałej załogi ISS do dwóch osób.

26 lipca 2005 , po ponad 2-letniej przerwie, wystartował wahadłowiec Discovery z misją testowo-logistyczną STS-114 . Lot, mimo histerycznego nastawienia mediów, przebiegł pomyślnie. Stało się tak, mimo iż powtórzył się problem z odpadającą z kadłuba Discovery pianką. Program wahadłowców znów wstrzymano, aby rozwiązać ten problem. Kolejny lot Discovery (też testowo-logistyczny), przewidziany początkowo na 1 lipca 2006 roku, rozpoczął się 4 lipca 2006 r. Misja STS-121 się powiodła. Prom Discovery wylądował 17 lipca 2006 r. o godzinie 15.14 czasu polskiego w Centrum Kosmicznym Kennedy'ego na Florydzie .

9 września 2006 wahadłowiec Atlantis wystartował do misji konstrukcyjnej STS-115 . Misja , podczas której do ISS dołączone zostały nowe baterie słoneczne, trwała do 21 września .

10 grudnia wystartował do ostatniej w 2006 roku, logistyczno-konstrukcyjnej misji STS-116 , wahadłowiec Discovery wraz z siedmioosobową załogą. Misja , trwająca do 22 grudnia , zakończyła się pełnym sukcesem.

9 czerwca 2007 wahadłowiec Atlantis wystartował do misji konstrukcyjnej STS-117 . Miała ona na celu zamontowanie nowych paneli słonecznych.

Od 2007 roku do zakończenia programu w 2010 roku NASA planuje jeszcze 14 misji wahadłowców. Później, najwcześniej w 2012 roku, miałyby się rozpocząć loty nowego amerykańskiego statku kosmicznego - Orion .

W styczniu 2010 roku załodze ISS udostępniono bezpośrednie połączenie z internetem .

Plany na przyszłość

Na konferencji szefów agencji kosmicznych, która odbyła się 23 lipca 2003 roku, ustalono ostateczny kształt stacji. Zdecydowano m.in. rozbudować ją do wielkości pozwalającej na zwiększenie stałej załogi do sześciu osób oraz dołączyć dodatkowe moduły. NASA zamierza prowadzić rozbudowę, podczas gdy Rosja będzie przewozić kolejne załogi. Po ukończeniu całej konstrukcji stacja będzie mieć 1160 m³ pomieszczeń hermetyzowanych, masę 419 ton oraz wymiary 108,4 m rozpiętości baterii słonecznych i 74 m długości, umożliwiając pracę sześcioosobowej załogi. Moc generowana przez baterie słoneczne wyniesie 110 kW , z czego 50 kW będzie służyć funkcjonowaniu stacji, reszta ma być przeznaczona na badania naukowe.

Na przełomie 2007 i 2008 konsorcjum brytyjskich naukowców i inżynierów zaproponowało skonstruowanie dwóch modułów mających przejąć funkcje zarzuconego modułu mieszkaniowego. Wielka Brytania do tej pory nie uczestniczy w projekcie ISS ani bezpośrednio, ani poprzez ESA

Kontrowersje

Szacuje się, że łączny koszt budowy, utrzymywania i wysyłania kolejnych ekspedycji na Międzynarodową Stację Kosmiczną przekroczy 100 miliardów dolarów. Wobec zużywania tak ogromnych środków rośnie liczba przeciwników projektu, którzy widzą w nim stratę czasu i pieniędzy, jakie mogłyby umożliwić wysłanie wielu tańszych i efektywniejszych misji bezzałogowych. Na przykład Kosmiczny Teleskop Hubble'a (koszt 2 miliardy USD ) przyniósł więcej odkryć niż jakiekolwiek inne przedsięwzięcie, zaś roboty Spirit i Opportunity (razem 800 mln dolarów) dowiodły obecności wody na Marsie[6]. Nie brak również głosów krytykujących eksplorację kosmosu w ogóle - według nich za 100 miliardów dolarów można by rozwiązać wiele problemów na Ziemi. Zwolennicy podboju kosmosu odpowiadają, że jego krytyka jest krótkowzroczna i pozbawiona jakichkolwiek podstaw[]. Z kolei entuzjaści lotów załogowych argumentują, że opracowane podczas ich przygotowywania i realizacji technologie przyniosły miliardy dolarów realnego zysku. Według niektórych prognoz, pośrednie korzyści ekonomiczne odniesione w wyniku komercjalizacji tych technologii siedmiokrotnie przekraczają zainwestowany kapitał (inne prognozy mówią o trzykrotnym zysku)[7]. To, czy tego rodzaju korzyści wynikną również z programu ISS, jest przedmiotem intensywnej dyskusji.

Polski wkład

  • W misjach amerykańskiego promu kosmicznego na ISS brał udział astronauta polskiego pochodzenia.
  • W ramach programu ARISS zostały zainstalowane na ISS anteny polskiej konstrukcji i produkcji.

Przypisy

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Poprzednik
Mir
Międzynarodowa stacja kosmiczna
Następca
nadal


Inne hasła zawierające informacje o "Międzynarodowa Stacja Kosmiczna":

Podróżnik ...

Rodzimy Kościół Polski ...

Dzień Zaduszny ...

Cava de' Tirreni ...

Brescia ...

Tiumeń ...

Odense ...

Linz ...

Tampere ...

Kaunas (stacja kolejowa) ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Międzynarodowa Stacja Kosmiczna":

03 Dokumentacja pojazdu i uprawnienia policji (plansza 6) ...

221. Przemiany powojenne na bliskim i dalekim wschodzie (plansza 19) ...

220 Bilans II wojny światowej (plansza 5) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie