Otto Bolesławowic (ur. zapewne 1000 , zm. 1033 ) – polski książę dzielnicowy^[1] z dynastii Piastów panujący w latach 1032 – 1033 , trzeci syn Bolesława I Chrobrego .

Wywód rodowodowy

Losy do 1025 roku

Otto urodził się jako młodszy syn Bolesława I Chrobrego i jego trzeciej żony Emnildy. Imię otrzymał po cesarzu Ottonie III , który być może był jego ojcem chrzestnym. W 1018 roku udał się do niezidentyfikowanego bliżej grodu Cziczani po narzeczoną swojego ojca – Odę miśnieńską , która w lutym 1018 została czwartą żoną Bolesława Chrobrego.

Losy w latach 1025–1033

Po śmierci ojca Otto nie otrzymał własnej dzielnicy. Wkrótce zarówno on, jak i jego przyrodni brat Bezprym znaleźli się poza granicami kraju. Albo zostali wygnani przez Mieszka II , albo opuścili Polskę dobrowolnie^[2]. Według jednej hipotezy Otto udał się do Niemiec (zapewne do swej siostry, margrabiny miśnieńskiej Regelindy ^[2]), a Bezprym na Ruś^[3]. Według innej obaj udali się, zapewne w 1029 , na Ruś, gdzie poinformowali Jarosława Mądrego o słabości militarnej państwa polskiego i skłonili go do ataku w 1030 na Bełz , a następnie pośredniczyli w zawarciu sojuszu z cesarzem^[4]. W 1031 połączony atak sił ruskich i niemieckich doprowadził do upadku Mieszka II. Polski król musiał uchodzić do Czech, a do Polski powrócili jego bracia. Rządy objął Bezprym. Jego stosunki z Ottonem szybko się popsuły. Według Rocznika hieldesheimskiego w 1032 Bezprym został zamordowany w wyniku spisku zorganizowanego przez Ottona i Mieszka II. Ten drugi był jednak uwięziony w Czechach, więc główną rolę przypisuje się Ottonowi^[5].

7 lipca 1032 cesarz Konrad II podzielił w Merseburgu Polskę pomiędzy Mieszka II, Ottona i ich stryjecznego brata Dytryka . Nie wiadomo, jakie ziemie objęli poszczególni przedstawiciele rodu Piastów.

Otto zmarł w 1033 śmiercią naturalną^[6] lub skrytobójczo zamordowany przez swego drużynnika^[5]. Nie jest znane miejsce jego pochowania. Prawdopodobnie zmarł w stanie bezżennym. Nie zachowały się również żadne informacje na temat jego ewentualnego potomstwa.

Zobacz też

• Historia Polski (do 1138)

Przypisy

Bibliografia

Źródła

• Kronika Thietmara, wydał Marian Zygmunt Jedlicki, Poznań 1953 s. 226 i 580.

Opracowania

• Balzer O. , Genealogia Piastów , Kraków 1895.
• Borawska D. , Kryzys monarchii wczesnopiastowskiej w latach trzydziestych XI wieku, Warszawa 1964.
• Jasiński K. , Otto, [w:] Polski Słownik Biograficzny , t. 24, 1979.
• Jasiński K., Rodowód pierwszych Piastów, Wrocław – Warszawa 1992.
• Labuda G. , Otto, [w:] Słownik starożytności słowiańskich , t. 3, 1967, s. 558.
• Labuda G., Pierwsze państwo polskie, Krajowa Agencja Wydawnicza, Kraków 1989.
• Lewicki A., Mieszko II, Rozprawy Akademii Umiejętności. Wydział Historyczno-Filozoficzny, t. 5, 1876, s. 183.
• Łowmiański H. , Początki Polski , t. 6 cz. 1, Warszawa 1985, s. 59–66.
• Szczur S. , Historia Polski. Średniowiecze, Wydawnictwo Literackie , Kraków 2002, s. 80, .