Martin Heinrich Klaproth (ur.
1 grudnia
1743
w
Wernigerode
, zm.
1 stycznia
1817
w
Berlinie
), chemik
niemiecki
, profesor uniwersytetu w Berlinie od
1809
.
Odkrył
pierwiastki
uran
,
cyrkon
i
cer
(opisał je jako odrębne pierwiastki, choć nie uzyskał ich w stanie czystym, metalicznym); zweryfikował odkrycie
tytanu
i zbadał
tellur
; wydzielił związki
strontu
(
1793
),
tytanu
(
1795
) i
chromu
(
1797
); wykazał, że
potas
występuje nie tylko w
roślinach
, lecz i w
minerałach
.
Jako jeden z najbardziej znanych chemików w swoich czasach, wywarł duży wpływ na nauki chemiczne w Niemczech. Obalenie
teorii flogistonu
i zaakceptowanie teorii utleniania
Lavoisiera
poparł odpowiednimi doświadczeniami w roku
1792
.
Klaproth był analitykiem, wprowadził
wagę
jako standardowy przyrząd analityczny. Precyzyjnie przeprowadzając doświadczenia i dokładnie podając ich wyniki stał się szczególnie zasłużonym dla metod analitycznych.
Po ukończeniu szkoły państwowej w
Wernigerode
pracował 6 lat w aptece ratuszowej w
Quedlinburgu
. W latach
1766
-
71
pracował w
Hanowerze
(apteka nadworna),
Berlinie
(apteka "Pod Murzynem") i w
Gdańsku
(apteka ratuszowa). Podczas pobytu w Berlinie rozwinął swoją wiedzę u chemików Johanna Heinricha Potta i
Andreasa Sigismunda Marggrafa
. W roku
1771
wrócił z Gdańska do Berlina i pracował w aptece "Pod Białym Łabędziem", należącej do Valentina Rose'a Starszego, z którym się zaprzyjaźnił. Gdy po krótkim czasie Rose zmarł, Klaproth przejął po nim aptekę i wychował jego czwórkę dzieci, w tym Valentina Rose'a Młodszego. Do przeprowadzania eksperymentów Klaproth wyposażył sobie laboratorium w Berlinie.
Poślubiwszy Christiane Sophie Lehmann, siostrzenicę/bratanicę
Andreasa Sigismunda Marggrafa
, nabył w roku
1780
"Aptekę Niedźwiedzią", która do odejścia Klaprotha w
1800
roku cieszyła się dobrą reputacją.
Potem Klaproth pracował jako zwyczajny chemik w
Akademii Nauk w Berlinie
, jako następca
Franza Karla Acharda
. Działał przy tym od
1787
jako profesor chemii w berlińskiej szkole artyleryjskiej, jako docent w kolegium medyczno-chirurgicznym i jako nauczyciel w wielu instytutach. W roku
1810
otrzymał od
Alexandra von Humboldta
propozycję stanowiska profesora chemii w nowo założonym Uniwersytecie Berlińskim (dziś
Uniwersytecie Humboldta
). Zmarł w roku
1817
na
udar mózgu
.
