Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Steve Reich

Steve Reich

Steve Reich

Steve Reich (2006)
Imię i nazwiskoStephen Michael Reich
Data i miejsce urodzenia 3 października 1936
Nowy Jork
Pochodzenie   Stany Zjednoczone
Gatunek minimalizm
Zawódkompozytor
Strona internetowa

Steve Reich (Stephen Michael Reich, ur. 3 października 1936 w Nowym Jorku ) – amerykański kompozytor , jeden z pionierów minimalizmu w muzyce.

Dwukrotny zdobywca nagrody Grammy .

Spis treści

Życiorys

Dzieciństwo i edukacja

Steve Reich urodził się w Nowym Jorku w rodzinie żydowskich emigrantów. Jego ojciec był prawnikiem, zaś matka okazjonalnie zajmowała się pisaniem oraz wykonywaniem piosenek. Rodzice Reicha rozwiedli się niedługo po jego urodzeniu, został wychowywany przez ojca w Nowym Jorku, matka zaś przeprowadziła się do Los Angeles .

Edukację muzyczną rozpoczął od nauki gry na fortepianie w wieku 7 lat. Przerwał ją w wieku 10 lat osiągając poziom dla średniozaawansowanych. W wieku 14 lat rozpoczął naukę gry na perkusji pod wpływem bebopu oraz wykonawców takich jak Miles Davis , Charlie Parker czy też John Coltrane . Słuchał muzyki poważnej z okresu baroku oraz późniejszej i zaczynał marzyć o karierze kompozytora. Interesował się jazzem , uczył się gry w tym stylu na perkusji pod okiem Rolanda Kahloffa, muzyka Filharmonii Nowojorskiej. W wieku 15 lat założył swój pierwszy zespół grający bebop.

W roku 1953 rozpoczął studia w Cornell University . Za ich kierunek obrał filozofię , a nie kompozycję, jak planował od 14 roku życia. Uznał, porównując się z Mozartem i Bartokiem , iż jest już zbyt stary na rozpoczynanie kariery kompozytora. W roku 1957 obronił z wyróżnieniem pracę licencjacką na temat myśli austriackiego filozofa Ludwika Wittgensteina i ukończył studia filozoficzne. W ich trakcie pozostawał pod wpływem profesora historii Wiliama Austina, który wzbudzał w Reichu zainteresowanie współczesna muzyką poważną , muzyką ludową oraz historią muzyki. Na ten okres życia kompozytora przypada odrzucenie rodzinnej tradycji judaistycznej na rzecz fascynacji jogą .

Po ukończeniu studiów wrócił do Nowego Jorku , gdzie przez dwa lata uczęszczał na prywatne lekcje kompozycji u Halla Overtona. W latach 1958 - 1961 studiował klasyczną kompozycję w Julliard School of Music. Tam poznał Philipa Glassa , z którym współpracował zarówno na polu muzyki jak i interesów. Wśród jego nauczycieli byli między innymi William Bergsma i Vincent Perchetti.

W roku 1961 przeprowadził się do San Francisco . Kontynuował naukę u Dariusa Milhauda i Luciano Berio w Mills College w Oakland , gdzie otrzymał tytuł magistra w 1963 .

Lata sześćdziesiąte

W roku 1963 Steve Reich rozpoczął współpracę z San Francisco Tape Music Center. Prowadził eksperymenty z muzyką konkretną i elektroniczną . Efektem tych prób był pierwszy utwór kompozytora Pitch Charts napisany na dwa dowolne instrumenty.

W tym samym roku napisał również ścieżkę dźwiękową do filmu The Plastic Haircut. W 1964 roku współpracując z Terrym Rileyem , wziął udział w premierze jego utworu pt. In C, który stał się symbolem minimalizmu w muzyce. Prostota tego utworu wpłynęła na późniejszą twórczość Reicha. Przenosił on własne teorie dotyczące muzyki na rzeczywistość tworząc utwory z udziałem taśmy magnetofonowej. Są to Music for Three or More Pianos wykonywane przez fortepian i magnetofon oraz napisany wyłącznie na taśmę Livelihood, oba utwory powstały w 1964 .

W roku 1965 powstał pierwszy utwór kompozytora zaprezentowany publiczności. It's Gonna Rain, to trwająca przeszło siedemnaście minut kompozycja składająca się z dwóch części, oparta na technice zapętlonych fraz, krótszych w pierwszej i dłuższych w drugiej części utworu. Taśma, na której Reich tworzył pętle, zawiera nagranie wypowiadanej przez ulicznego kaznodzieję apokaliptycznej wizji zarejestrowane na przedmieściach San Francisco . Nagranie zapowiadające deszcz bomb zostało zapętlone i przesunięte przy pomocy dwóch nieskomplikowanych magnetofonów. Dźwięk początkowo chaotyczny, w końcu zanika, warstwa rytmiczna zaś, początkowo uporządkowana zostaje wielokrotnie podzielona, te zabiegi dają wrażenie chaosu, jednakże twórca w pełni go kontroluje. Podobny zabieg zastosował rok później w utworze Come out z 1966 . Tym razem kompozytor użył nagrania głosu Daniela Hamma, uczestnika zamieszek w Harlemie z roku 1964 opowiadającego o zatrzymaniu i pobiciu go przez policję.

W 1966 założył zespół Steve Reich & Musicans, mający wykonywać utwory autorstwa założyciela. Od roku 1967 do 1969 Reich eksperymentował z efektem sprzężenia zwrotnego wywoływanego przy pomocy mikrofonów, wzmacniaczy i głośników. Efektem tych działań są Pulse Music i Pandulum Music. Jednocześnie zgłębiał zagadnienie repetytacji i frazowania w muzyce akustycznej. Tworzył utwory polegające na odtwarzaniu z taśmy uprzednio zarejestrowanej frazy z jednoczesnym odgrywaniem jej na żywo, w szybszym tempie przez muzyka. Na podobnej zasadzie frazowania opracował utwory na muzyka oraz grupę muzyków (Piano Phase z 1967 , Four Organs z 1970 ) czy też grupę i taśmę (Violin Phase z 1970 ).

Reich wyłożył również ideę kompozycji repetycyjnej w eseju z roku 1968 pt. Music as a Gradual Process, opublikowanym w Zapiskach o muzyce z 1974 .

Lata siedemdziesiąte

Podczas studiów Steve Reich interesował się instrumentami perkusyjnymi. Zainteresowanie to wróciło pod koniec lat 60. i zaowocowało długoletnimi badaniami rytmu. W 1970 kompozytor przez 3 miesiące przebywał w Afryce studiując miejscową muzykę perkusyjną pod okiem uznanego perkusisty plemienia Ewe, Gideona Alorwoye oraz w Instytucie studiów afrykańskich na Uniwersytecie w Akrze . Podróż ta była przejawem fascynacji inną niż zachodnią tradycją muzyczną, która znalazła odbicie w dalszej twórczości kompozytora.

W 1971 roku Reich, pod wpływem podróży do Ghany , stworzył ostatnią, a jednocześnie najsłynniejszą kompozycje opartą na frazach zatytułowaną Drumming. Składający się z czterech części utwór przyniósł autorowi popularność, jego premiera odbyła się w Nowym Jorku jednocześnie w Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Ratuszu i Brooklyńskiej Akademii Muzycznej. Ten półtoragodzinny utwór jest najczęściej wykonywaną kompozycją Reicha. W założeniu miał udowodnić bogactwo brzmienia akustycznego. Składa się z czterech części, w których poza ludzkimi głosami używanymi na podobieństwo instrumentów występują również cztery pary bongosów , trzy marimby , trzy zestawy dzwonków oraz flet piccolo .

W roku 1971 poślubił artystkę wideo Beryl Korot, z którą pojechał do Izraela . W tym czasie powstała kompozycja Clapping Music wykonywana wyłącznie przez dwie klaszczące osoby.

Zainteresowanie muzyką wschodu skłoniła Reicha do wspólnych z I Nyomanem Sumandhi studiów nad instrumentami perkusyjnymi Azji Południowo-Wschodniej , prowadzonych w latach 1973 - 1974 . Szczególną uwagę poświęcił orkiestrom gamelan z Jawy i Bali , których muzykę zgłębiał na Uniwersytecie Waszyngtona w Seattle oraz na uniwersytecie w Berkeley .

W 1974 wydał Zapiski o muzyce, zawierające jego eseje, teorie i poglądy na muzykę. Na lata 1976 - 1977 przypadły studia Reicha nad tradycyjnymi sposobami recytacji hebrajskich psalmów religijnych prowadzone zarówno w Nowym Jorku jak i Jerozolimie .

W 1976 roku stworzył pierwszy utwór zwiastujący zmiany w stylu kompozytora. W Music for 18 musicans, napisanym dla największej jak dotąd w karierze Reicha grupy muzyków, porzucił ograniczenia muzyki minimalistycznej ma rzecz charakterystycznej dla siebie struktury. Utwór, za który kompozytor otrzymał Nagrodę Gramy inspirowany jest indonezyjskimi gamelanami. Kompozytor łączy w nim bogactwo melodii zaczerpniętych z indonezyjskiej tradycji orkiestr ze sztywną repetycyjną strukturą rytmiczną. W tym duchu tworzył kolejno w 1978 Music for a large ensamble, w 1979 Octet i Variations for winds, strings and keyboards.

Lata osiemdziesiąte

W roku 1981 Reich skomponował Tehillim, efekt wcześniejszych studiów nad hebrajską recytacją. Pierwszy poważny utwór wokalny w karierze kompozytora stanowi zbiór religijnych psalmów wykonywanych w języku hebrajskim . Eksperyment, daleki od tradycyjnej muzyki sakralnej, wykonywany jest na na podwójny sopran , podwójny mezzosopran i orkiestrę kameralną. Po raz pierwszy wykonali go w 1982 Nowojorscy Filharmonicy.

Wątek wokalny kompozytor kontynuował w monumentalnej symfonii The Desert Music skomponowanej w 1984 . W wykonywanej przez Steve Reich & Musicians oraz orkiestrę i chór Filharmoników Brooklyńskich kompozycji kluczową rolę odgrywa poezja Williama Carlosa Williamsa . Jest to pierwszy utwór Reicha, w którym nie znalazły się żadne elementy minimalizmu .

Kolejne kompozycje są utrzymane w bardziej kameralnym charakterze, wykonywane są zazwyczaj przez jeden instrument i taśmę z wielokrotnie zapisanym utworem, jednocześnie wykonywanym przez "żywego" instrumentalistę. Kolejno powstały utrzymane w tej konwencji Vermont Counterpoint w 1982 na flet i taśmę. W 1985 New York Counterpoint na klarnet i taśmę oraz Electric Counterpoint na gitarę elektryczną i taśmę z 1987 . Największy z nich rozgłos przyniósł kompozytorowi Electric Counterpoint, wykonywany przez Pata Metheny'ego .

Rok 1984 przyniósł premierę jedynego utworu Reicha napisanego z myślą o balecie . Jest to Sextet napisany na zamówienie Laura Dean Dance Company i rządu francuskiego. W 1985 odbyła się premiera baletu Impact napisanego do muzyki Reicha, który to spektakl przyniósł mu rok później nagrodę Bassie Award.

W 1988 napisał Different Trains, zainspirowany przeżyciami z dzieciństwa związanymi z podróżami koleją z Nowego Jorku do Kalifornii odbywanych w latach 1939 - 1942 . Odwołuje się również do pociągów transportujących w Europie , dokładnie w tym samym czasie, Żydów do obozów koncentracyjnych . Utwór kompozycyjnie odwołujący się do początków twórczości Reicha opiera się na zapisanych na taśmie dźwiękach i słowach tworzących tło dla kwartetu smyczkowego. Składa się on z trzech części, na taśmach zaś utrwalono pocięte na krótkie odcinki wspomnienia guwernantki towarzyszącej Reichowi w podróżach koleją, wspomnienia emerytowanego kolejarza, wypowiedzi ocalałych z Holocaustu i dźwięki parowozów z tamtego okresu. Skomplikowana struktura utworu wymagała licznej grupy inżynierów dźwięku przy nagraniu jak i wykonaniu utworu. Sygnalizowała kierunek monumentalnych utworów, w którym kompozytor podążył w swych późniejszych utworach. Krytyka okrzyknęła Different Trains dziełem przełomowym, kolejnym dowodem uznania była Nagroda Grammy w 1990 dla Reicha za ten utwór w wykonaniu Kronos Quartet .

Po roku 1990

W roku 1993 powstała kolejna kompozycja będąca efektem badań nad tradycją judaistyczną . Jest to opracowane wspólnie z Beryl Korot multimedialne dzieło The Cave oparte na biblijnej historii Abrahama . Spektakl składał się z obrazów wideo wyświetlanych na pięciu ekranach oraz z występu orkiestry symfonicznej. Na taśmie wideo znajdowały się zdjęcia zarejestrowane przez parę artystów podczas podróży na Bliski Wschód , do Nowego Jorku i Teksasu . Przedstawiały one komentarze napotkanych osób na temat biblijnej postaci i jego rodziny. Dzieło wystawiane w dwóch aktach, okrzyknięte zostało "Operą XXI wieku", jednakże miejsce śpiewu zajmowały dialogi odtwarzane z taśmy. Kompozycja osiągnęła spektakularny sukces, była wystawiana w Wiedniu , Amsterdamie , Paryżu , Berlinie Londynie oraz Nowym Jorku. Podobnym w swym założeniem tworem miało być City Life oparte na taśmach zarejestrowanych w Nowym Jorku, jednak charakteryzuje się ono mniejszym rozmachem.

W roku 1994 Reich został uhonorowany przyjęciem do Amerykańskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Rok 1995 przyniósł Proverb napisane na zamówienie BBC . Utwór skomponowany na otwarcie Royal Albert Hall inspirowany był filozofią Ludwika Wittgensteina . Utwór opracowany na sześć głosów, dwa instrumenty klawiszowe i dwie perkusje to kolejny spektakularny sukces Reicha. W latach 1996 - 1997 prezentowany był przez muzyków Reicha wraz z Theatre of Voices w Londynie , Kopenhadze Hamburgu , Monachium i miastach amerykańskich.

W 1997 nakładem wytwórni Nonesuch ukazała się z okazji 60. urodzin Reicha 10-płytowa retrospektywa kompozytora pt. Steve Reich Works: 1965-1995.

W roku 1999 skomponował Tripple Quartet opracowany specjalnie dla muzyków Kronos Quartet . Koniec lat 90. to również czas pracy wraz z Beryl Korot nad monumentalnym dziełem Three Tales. Premiera jego pierwszej części odbyła się w maju 1998 , całość zaś ma stanowić całodniową wideooperę opowiadającą historię XX wieku. Została opracowywana na 15 muzyków tworzących tło dla obrazów wyświetlanych na ekranie kinowym. Kompozycja została wydana przez Nonesuch na DVD i CD w 2003 .

Z okazji 70. urodzin kompozytora ten sam wydawca przedstawił Phases, pięciopłytowy album będący przekrojem twórczości artysty.

W roku 1997 Reich gościł w Polsce na festiwalu Warszawska Jesień .

W 2007 otrzymał nagrodę Polar Music Prize (równocześnie laureatem został jazzman Sonny Rollins ).

Wpływ twórczości Reicha na innych artystów

Dzieła Reicha stały się inspiracją dla muzyków różnych pokoleń. Pionier wykorzystywania w muzyce taśm z nagraniami otoczenia zainspirował takich twórców jak Brian Eno , Peter Gabriel , David Bowie oraz licznego grona kompozytorów między innymi grupy Bang On A Can. Znalazł naśladowców dla sporej grupy twórców zafascynowanych minimalizmem, oraz zainspirował całe pokolenie DJ-ów i twórców muzyki elektronicznej.

Hołdem dla tego twórcy, uważanego przez wielu za "ojca kultury DJ-skiej", jest wydana w roku 1999 w Nonesuch płyta Reich Remixed z nowymi wersjami utworów kompozytora, wykonywanych przez współczesnych twórców m.in. takich jak Coldcut , Dj Spooky, Howie B , D Note, Ken Ishii czy The Orb .

Wyraźne inspiracje muzyką Reicha słychać także na albumie Pat Metheny Group The Way Up ( 2005 ) czy Divertimento Borysa Dejnarowicza ( 2008 ).

Dzieła kompozytorskie

  • 1963 - Pitch Charts
  • 1964 - Music for Three or More Pianos
  • 1964 - Livehood
  • 1965 - It's Gonna Rain
  • 1966 - Come Out
  • 1967 - Piano Phase
  • 1967 - Slow Motion Sound
  • 1967 - Violin Phase
  • 1967 - My Name Is
  • 1968 - Pendulum Music
  • 1970 - Four Organs
  • 1970 - Phase Patterns
  • 1970 - 1971 - Drumming
  • 1972 - Clapping Music
  • 1973 - Music for Pieces of Wood
  • 1973 - Six Pianos
  • 1973 - Music for Mallet Instruments, Voices and Organ
  • 1974 - 1976 - Music for 18 Musicians
  • 1978 - Music for a Large Ensemble
  • 1979 - Octet
  • 1979 - Variations for Winds, Strings and Keyboards
  • 1981 - Tehillim
  • 1982 - Vermont Counterpoint
  • 1984 - The Desert Music
  • 1984 - Sextet
  • 1985 - New York Counterpoint
  • 1986 - Three Movements
  • 1987 - Electric Counterpoint
  • 1987 - The Four Sections
  • 1988 - Different Trains
  • 1993 - The Cave
  • 1993 - Duet
  • 1994 - Nagoya Marimbas
  • 1995 - City Life
  • 1995 - Proverb
  • 1998 - Triple Quartet
  • 1999 - Know What Is Above You
  • 1998 - 2002 - Three Tales
  • 2002 - Dance Patterns
  • 2003 - Cello Counterpoint
  • 2004 - You Are (Variations)
  • 2005 - Variations for Vibes, Pianos, and Strings
  • 2006 - Daniel Variations

Wybrana dyskografia

  • 1974 Steve Reich - Drumming (Polydor/Deutsche Grammophon)
  • 1985 Steve Reich Ensemble - The desert music (Elektra/Nonesuch)
  • 1989 Steve Reich - Different trains (Elektra/Nonesuch)
  • 1990 Steve Reich Ensemble - Tehillim (ECM)
  • 1996 Steve Reich & Musicians - The cave (Elektra/Nonesuch)
  • 1998 Steve Reich & Musicians - Music For 18 Musicians (ECM)
  • 1999 Steve Reich - Reich remixed (Elektra/Nonesuch)

Retrospektywy:

  • 1987 Steve Reich - Early Works (Elektra/Nonesuch) - 1 CD:
    1. Come Out/Piano Phase/Clapping Music/It's Gonna Rain
  • 1997 Steve Reich - Works: 1965-1995 (Nonesuch) - 10 CD:
    1. Come Out/Piano Phase/It's Gonna Rain/Four Organs
    2. Drumming
    3. Music for Mallet Instruments, Voices and Organ/Clapping Music/Six Marimbas
    4. Music for 18 Musicians
    5. Eight Lines (Octet)/Tehillim for Voices and Ensemble
    6. Desert Music
    7. New York Counterpoint/Sextet/Four Sections
    8. Different Trains/Electric Counterpoint/Three Movements
    9. Cave
    10. Proverb/Nagoya Marimbas/City Life
  • 2006 Steve Reich - Phases: A Nonesuch Retrospective (Nonesuch) - 5 CD:
    1. Music For 18 Musicians
    2. Different Trains/Tehilim/Eight Lines
    3. You Are (Variations)/New York Counterpoint/Cello Counterpoint/Electric Counterpoint/Triple Quartet
    4. Come Out/Proverb/The Desert Music
    5. Music For Mallet Instruments, Voices and Organ/Drumming

Bibliografia

  • Marcin Borchardt – „Awangarda końca XX wieku - przewodnik dla początkujących”
  • Jacek Hawryluk – „Steve Reich – powtarzać, powtarzać”, Przekrój 5 października 2006

Zobacz też

Linki zewnętrzne


Inne hasła zawierające informacje o "Steve Reich":

Adolf Hitler ...

1983 ...

Lista Przebojów Programu Trzeciego ...

2002 w muzyce ...

1962 ...

1958 ...

1980 ...

1975 ...

1938 ...

1970 ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Steve Reich":

Historia informatyki część II (plansza 20) ...

060. Poczdam (plansza 18) ...

Historia informatyki część II (plansza 18) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie