Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Lubeka

Lubeka - (niem. Lübeck) – miasto na prawach powiatu w północnych Niemczech (Szlezwik-Holsztyn). Leży przy ujściu rzeki Trave nad Zatoką Lubecką. Liczba ludności 213 804 (2005). Jest jednym z większych portów w Niemczech; dawne główne miasto Ligi Hanzeatyckiej. Jedna z dzielnic – Travemünde – jest popularnym ośrodkiem wypoczynkowym i portem nad wybrzeżem Bałtyku.

Teren w okolicach Lubeki został najpóźniej w VIII wieku zaludniony przez Słowian, którzy osiedlili się na brzegach rzeki Trave kilka km od dzisiejszego centrum miasta. Zostali oni podbici w 1158 roku przez Henryka Lwa, który wkrótce w tym miejscu założył miasto. W XIV wieku Lubeka stała się "Królową Hanzy" będąc zdecydowanie największym i najsilniejszym członkiem tej średniowiecznej organizacji handlowej. W 1533 roku popadła w konflikt zbrojny z Danią co doprowadziło do utraty jej potęgi.

Słowiańską nazwą miasta Lubeka jest Bukowěc.

Położenie

Lubeka położona jest na Nizinie Niemieckiej przy ujściu rzeki Trave do Morza Bałtyckiego. Stare miasto leży na wzgórzu, które tworzy ostrów pomiędzy rzekami Trave i Warnawą (niem. Wakenitz). Miasto przecina kanał Łaba-Lubeka przechodzący przez dział wodny pomiędzy Morzem Północnym a Bałtykiem. Tereny wokół Lubeki zawdzięczają swój pagórkowaty charakter zlodowaceniu Wisły (z okresu plejstocenu), które ukształtowało krajobraz wschodniego Holsztynu oraz Pomorza. Położenie nad rzeką Trave, która tuż przed Travemünde przecina blisko 200 km łańcuch wzgórz morenowych, umożliwiło rozwój miasta jako portu morskiego oraz zdobycie silnej pozycji gospodarczej i politycznej w średniowiecznej Europie północnej.

Zabytki

Stara część miasta jest zdominowana przez wieże kościelne, stąd też Lubekę nazywano często "Miastem siedmiu wież". Najbardziej znane z kościołów to Katedra i Kościół Mariacki, obydwa z XIII i XIV wieku oraz kościoły Świętego Piotra (XIII-XIV w.), Świętego Jakuba (1227-1334), Świętego Idziego (1227). Do tej części miasta można wejść poprzez jedną z czterech bram, z których najbardziej znana jest Brama Holsztyńska (1466-1475), (niem. Holstentor) i Brama Zamkowa (1444) (niem. Burgtor). Poza tym trzeba wymienić: dawny szpital Św. Ducha (1276-1286), ratusz (XV w.), dom armatorów (1535), dom gildii kupieckiej (XVI w.). Cała stara część zachowuje średniowieczny wygląd ze starymi budynkami i wąskimi ulicami.

W 1987 r. hanzeatyckie Stare Miasto w Lubece, jako pierwsze w Europie północnej, zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Na obszarze objętym ochroną UNESCO znajduje się ponad tysiąc budynków, m.in.: ratusz; Burgkloster; Koberg – bardzo dobrze zachowana dzielnica z drugiej połowy XIII w. z kościołem św. Jakuba, szpitalem św. Ducha oraz zabudowaniami pomiędzy Glockengießerstraße a Aegidienstraße; domy patrycjuszy z XV-XVI w. pomiędzy kościołem św. Piotra a Katedrą; kościół Świętej Katarzyny; Brama Holsztyńska oraz składy soli na lewym brzegu Trave.

Historia

Pierwsze osadnictwo

Na terenie miasta oraz w jego bezpośredniej okolicy znajdują się liczne ślady osadnictwa z wczesnego neolitu. Na szczególną uwagę zasługują dobrze zachowane grobowce Hunów.

Osadnictwo słowiańskie

Osadnictwo słowiańskie na wschodnich terenach Holsztynu datuje się na VIII w., kiedy to zamieszkujące wcześniej te ziemie plemiona germańskie udały się na zachód a na ich miejsce napłynęły plemiona słowiańskie. Powstała w czasach Karola Wielkiego osada Liubice leżała na północ od Altstadtinsel na dzisiejszej wyspie Teerhofinsel w pobliżu miejsca, gdzie rzeka Schwartau wpada do Trave. Od X w. Liubice była najważniejszą obok Oldenburga (Starogród) osadą Obodrytów, prowadzących częste spory z Wieletami (niem. Liutizen). Dlatego też, najprawdopodobniej już wtedy Liubice posiadały silny system umocnień.

Pierwsza wzmianka o osadzie Liubice pochodzi z 1076 r. z przekazu Adama z Bremy[2] o ukamienowaniu przez Słowian przeora klasztoru benedyktyńskiego Ansverusa w Einhaus. W roku 1093 władzę nad Obodrytami objął nakonida Henryk z Liubic, a Liubice uczynił swoją rezydencją. Po jego śmierci w 1127 r. osada została doszczętnie spalona przez sympatyzujących z Germanami Ranów.

Kolonizacja niemiecka

W 1143 r. Adolf II, hrabia Holsztynu, założył nową osadę w miejscu dawnego grodu wieleckiego na wzgórzu Buku pomiędzy rzekami Trave a Warnawą. Lubeka była pierwszym portem niemieckim na wybrzeżu Morza Bałtyckiego. Adolf II zbudował zamek oraz wał obronny, o których wspomina Helmold z Bosau[3] w roku 1147. W 1157 r. osadę strawił pożar. Rok później Adolf II musiał poddać Lubekę Henrykowi Lwu, potężnemu księciu Saksonii i Bawarii, po tym jak wzbudził jego gniew mieszając się w duńskie spory o tron. W 1159 r. Henryk Lew odbudował port i osadę, której wkrótce nadano prawa miejskie.

Rok 1160, w którym Lubeka otrzymała prawa miejskie na bazie prawa miasta Soest (niem. Soester Stadtrecht), uważany jest przez historyków[4] za początek tzw. hanzy kupców (niem. Kaufmannshanse) w odróżnieniu od późniejszej hanzy miast (niem. Städtehanse). Połączenie transportu lądowego oraz wodnego w rękach jednej organizacji przyczyniło się do osiągnięcia przewagi handlowej Hanzy w rejonie Morza Północnego i Bałtyckiego. Hanza przejęła wiele szlaków morskich a zarazem kontaktów handlowych od Fryzyjczyków, Saksończyków, Anglików i Skandynawów. Z czasem stała się doskonale prosperującym kartelem, skutecznie eliminując z rynków Europy północnej konkurencyjne miasta nie będące jej członkami. Jednym ze sposobów pozwalających na podporządkowanie sobie partnerów handlowych i konkurencyjnych przewoźników było zawieranie tzw. umów pomiędzy równouprawnionymi partnerami. Na przykład wydany przez Henryka Lwa przywilej artlenburski z 1160 roku zrównywał prawa kupców z Lubeki z prawami kupców gotlandzkich, którzy zajmując dominującą pozycję w handlu w strefie Morza Bałtyckiego, wzbraniali się przed uznaniem praw Lubeczan. Henryk Lew nadał więc Gotlandczykom prawa identyczne z tymi, jakie Gotlandia przyznała Lubeczanom. Wskutek czego kupcy z Visby mogli zwozić swoje towary do Lubeki, ale nie mogli ich wysyłać w głąb lądu.

W tym czasie za sprawą Helmolda z Bosau oraz jego następcy Arnolda z Lubeki powstała kronika Chronica Slavorum opisująca historię ówczesnych północno-wschodnich Niemiec[3].

Po upadku Henryka Lwa, Lubeka przeszła pod panowanie cesarza Fryderyka Barbarossy (1181-1189), który w 1181 r. oddał księstwo Pomorza w lenno księciu szczecińskiemu Bogusławowi I. W tenże sposób księstwo zyskało status wyłącznie zależnego od Rzeszy i cesarza. Późniejszy przywilej Barbarossy z 1188 r. zapewnił jedność terytorialną i umożliwił prowadzenie handlu.

Do roku 1192 Lubeka pozostawała pod panowaniem książąt saskich. Przez krótki okres między 1192 a 1201 r. miastem ponownie władali książęta holsztyńscy. W 1217 r. miasto i zamek zostały przejęte przez króla Danii Waldemara II Zwycięskiego. Po klęsce Danii w bitwie pod Bornhöved (1227), zamek został zamieniony w klasztor, do którego sprowadzili się dominikanie.


Inne hasła zawierające informacje o "Lubeka":

Odense ...

Chrystian III Oldenburg ...

August Hermann Francke ...

Wizz Air ...

Port lotniczy Kijów-Boryspol Kutaisi, Pula, Taszkent, Tbilisi) Wizz Air (Londyn-Luton)Wizz Air Ukraine (Antalya, Kolonia/Bonn, Dortmund, Katowice, Lubeka, Memmingen, Sztokholm-Skavsta [od 18 grudnia], Wenecja-Treviso) Terminal CLoty biznesowe i specjalne ...

Andrychów ...

Zakon krzyżacki ...

Henryk Lew ...

Biblia Gutenberga ...

1456 ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Lubeka":

126. Czynniki mające wpływ na rozwój gospodarki. Charakterystyka krajów rozwiniętych na podstawie USA i Niemiec (plansza 20) ...

042 Miasto i mieszczaństwo w średniowiecznej Europie (plansza 14) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie