Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Hans Frank

Hans Michael Frank - (ur. 23 maja 1900 w Karlsruhe, stracony 16 października 1946 w Norymberdze) - funkcjonariusz nazistowski, z wykształcenia prawnik, zbrodniarz wojenny. Uczestnik nieudanego puczu monachijskiego w 1923, członek NSDAP od 1927. Jeden z przywódców III Rzeszy i główny twórca jej systemu prawnego opartego na zasadzie wodzostwa (niem. Führerprinzip). W okresie 1939-1945 generalny gubernator okupowanych ziem polskich (Generalne Gubernatorstwo).

Po I wojnie światowej (1918-1933)

Powołany do wojska w czerwcu 1918, pod koniec I wojny światowej, nie wziął udziału w walkach na froncie. Po rewolucji listopadowej 1918 pozostawał w wojsku przez rok. Po ukończeniu szkoły średniej w 1919 studiował prawo i ekonomię polityczną na uniwerstecie w Kilonii i Monachium. W 1919 wstąpił do Niemieckiej Partii Robotników (niem. Deutsche Arbeiterpartei) i zapisał się do SA. Studia ukończył w 1923 i doktoryzował się w Kilonii w 1924. W 1923 wziął udział jako kawalerzysta SA w nieudanym puczu monachijskim. Od 1925 pozostawał doradcą prawnym Adolfa Hitlera. W 1927 został adwokatem w Monachium, równolegle pracując jako asystent na politechnice monachijskiej.

W 1926 wstąpił do NSDAP, jednak wkrótce z niej wystąpił. Ponownie wstąpił do NSDAP w 1927, w odpowiedzi na propozycję Hiltera (sprawowania funkcji doradcy prawnego NSDAP i występowania w roli obrońcy członków NSDAP w sądach). W 1928 był założycielem Narodowosocjalistycznego Związku Prawników. W 1929 został kierownikiem urzędu prawnego NSDAP, pozostając na tym stanowisku do 1942. W 1930 wszedł do parlamentu (niem. Reichstag) z ramienia NSDAP, gdzie pełnił funkcję posła do 1945.

W III Rzeszy (1933-1945)

Po dojściu nazistów do władzy i objęcia władzy przez Hitlera w dniu 30 stycznia 1933, został ministrem sprawiedliwości Bawarii i stanu w rządzie Rzeszy. Objął też funkcję komisarza Rzeszy do spraw ujednolicenia wymiaru sprawiedliwości, w ramach zarządzonego przez Hitlera procesu unifikacji (niem. Gleischaltung), zmierzającego do przekształcenia Niemiec w państwo totalitarne. 1 czerwca 1933 powołał "niemiecki front prawa" (niem. Deutsche Rechtsfront), zrzeszający prawników zawodowych, sędziów, prokuratorów oraz adwokatów. W roku 1934 założył Akademię Prawa Niemieckiego (jej prezesem pozostawał do 1941), której zadaniem było opracowanie podstaw hitlerowskiego ustroju prawnego - Frank oparł go na niedemokratycznej zasadzie wodzostwa (niem. Führerprinzip), która zapewniając Hitlerowi dominującą pozycję w systemie prawnym państwa niemieckiego, faktycznie potwierdzała totalitarny system sprawowania władzy w III Rzeszy. W uznaniu zasług za dokonania na polu unifikacji prawa, Hitler powołał Franka w grudniu 1934 do gabinetu ministrów Rzeszy w charakterze ministra bez teki, którym Frank pozostawał do 1945.

Wówczas Frank wyraźnie podkreślał swoje uwielbienie dla Hiltera i jego rolę w państwie (wynikającą z przeprowadzonych przez Franka głębokich zmian w systemie prawnym), stwierdzając na dorocznym posiedzeniu Akademii Prawa Niemieckiego w 1935, iż: "po raz pierwszy oto w historii narodu miłość do Hitlera stała się pojęciem prawnym". W 1936 odwiedził Włochy, gdzie wygłosił odczyt o ustawodawstwie i narodowosocjalistycznym wymiarze sprawiedliwości. Został tam przyjęty przez króla włoskiego oraz Mussoliniego. Zachwycony faszyzmem włoskim, w następnych latach przyjeżdżał do Włoch kilkukrotnie. Podczas przemówienia wygłoszonego w 25 maja 1939 w Lipsku z okazji pierwszego wielkoniemieckiego dnia rzeczników prawa Frank wygłosił między innymi następujące zasady: "Nikt nie może być skazany bez możliwości obrony" "Nikt nie może być pozbawiony czci, wolności, życia i zarobku bez orzeczenia sądowego" "Każdy oskarżony musi mieć możność wyboru obrońcy" "Nikt nie powinien być traktowany jako wróg społeczności narodowej bez udowodnienia mu jego winy". Powyższe wypowiedzi stoją w rażącej sprzeczności zarówno z praktyką jak i samą retoryką wypowiedzi z okupowanej Polski (patrz niżej)

W okupowanej Polsce

Po agresji Niemiec na Polskę w dniu 1 września 1939, został mianowany w dniu 15 września 1939 szefem wyższego zarządu cywilnego okupowanych ziem polskich przy naczelnym dowództwie Wehrmachtu Wschód. W dniu 25 października 1939 został mianowany generalnym gubernatorem na okupowanych terenach Polski, a swoją rezydencją uczynił krakowski Wawel. Szeroki zakres władzy którą otrzymał na tym stanowisku, spowodował iż zaczął określać siebie "niemieckim królem Polski". Z tego powodu wśród przywódców III Rzeszy w Berlinie, Generalne Gubernatorstwo zaczęto ironicznie nazywać "cesarstwem Franka" lub "Frankonią" (niem. Frank-reich), a samego Franka nazwano "królem" lub "władcą Frankonii". W związku z tym pojawiła się nawet niemiecka anegdota: "Francja jest na zachodzie, Frank bogaci się na wschodzie" (gra słów Frankreich i Frank reich "Im Westen liegt Frankreich - im Osten wird Frank reich").

Na stanowisku generalnego gubernatora był jednym z głównych współautorów i realizatorów polityki eksterminacji narodu polskiego i żydowskiego. Był odpowiedzialny za masowe zbrodnie na terenie Generalnego Gubernatorstwa, dewastację gospodarczą kraju, planowe niszczenie i grabież obiektów kulturalnych oraz dóbr materialnych w Polsce.

Hans Frank aprobował plany zniszczenia Warszawy jako stolicy Polski, zawarte one były w albumie zadedykowanym mu 6 lutego 1940 przez nazistowskich architektów, m.in. Huberta Grossa, określanym jako tzw. Plan Pabsta, który Frank nieopatrznie zostawił w swoim gabinecie na Wawelu podczas ucieczki z Krakowa w 1945. Plany te wraz dokumentacją zawierały 15 szczegółowych planów miasta z dokumentacją fotograficzną i tekstową - przewidywały zburzenie 95% powierzchni zabudowanej Warszawy i zmianę charakteru miasta na prowincjonalne. W swoim dzienniku, w dniu 4 października 1939 Frank odnotował zgodę Hitlera na nieodbudowanie miasta Warszawy ze zniszczeń wojennych, zburzenie Zamku Królewskiego oraz grabież dzieł sztuki.

Decyzją z dnia 13 października 1940 powołał powstanie gett dla ludności żydowskiej. W 1942 wspierał aktywnie program zagłady Żydów osobiście obniżając (dalece bardziej radykalnie niż wynika to z zarządzeń z Berlina) racje dzienne dla Żydów do 143 g chleba dziennie a później nawet do 20 g. 24 sierpnia 1942 zapisał w dzienniku: "Trzeba stwierdzić na marginesie, że skazujemy na śmierć głodową półtora miliona Żydów".

29 stycznia 1944 żołnierze Armii Krajowej z oddziału "Błyskawica", dokonali nieudanego zamachu na Hansa Franka, jadącego pod eskortą pociągiem do Lwowa. Zamach miał miejsce na stacji kolejowej Czarna Tarnowska, w akcji zginęło 17 Niemców jadących w pociągu. W odwecie Wyższy Dowódca SS i Policji, Wilhelm Koppe, nakazał rozstrzelanie 100 Polaków - więźniów politycznych z hitlerowskiego więzienia Montelupich w Krakowie. Ich egzekucja nastąpiła 2 lutego 1944, gdy oddziały SS, Schutzpolizei oraz Gestapo, rozstrzelały 50 Polaków w miejscowości Podłęże oraz 50 Polaków w Dębicy.


Inne hasła zawierające informacje o "Hans Frank":

Oddychanie komórkowe ...

Odense ...

XVI wiek ...

Grzyby ...

Oddziaływanie elektromagnetyczne ...

Hans Christian Ørsted ...

Nowa Anglia ...

1986 ...

Boris Blacher ...

1777 ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Hans Frank":

144 I wojna światowa. Rewolucja w Rosji (plansza 13) ...

227 Rozpad bloku państw ZSRR - (plansza 10) ...

102 Kultura renesansu w Europie (plansza 14) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie