Manifestacja zwolenników Partii Regionów, 2004
Partia Regionów (
ukr.
Партія регіонів, PR) –
ukraińska
partia polityczna
.
Działalność
Została założona w 1997 jako Partia Regionalnego Odrodzenia Ukrainy (ukr. Партія регіонального відродження України, PRVU), na jej czele stanął wówczas
Wołodymyr Rybak
. Od marca 2001 działa pod obecną nazwą.
W styczniu 1998 w
Radzie Najwyższej
II kadencji utworzono frakcję PRVU. W odbywających się w tym samym roku
wyborach parlamentarnych
partia nie przekroczyła progu wyborczego, wprowadzając jednak deputowanych w okręgach jednomandatowych. W 1999 poparła ubiegającego się o reelekcję prezydenta
Leonida Kuczmę
.
W 2001 na bazie PRVU, do której dołączyła Partia Pracy (ukr. Партія праці, PP) Wałentyna Łandyka, przyjęła nazwę Partia Regionów. Jej przewodniczącym został
Mykoła Azarow
, którego rok później zmienił Wołodymyr Semynożenko.
W
wyborach parlamentarnych w 2002
PR startowała w ramach bloku
Za Jedyną Ukrainę
. W
Radzie Najwyższej
IV kadencji jej frakcja (pod nazwą Regiony Ukrainy) liczyła około 60 deputowanych. W 2003 na jej czele stanął
Wiktor Janukowicz
, pełniący od kilku miesięcy urząd premiera
Ukrainy
.
Wraz ze zbliżaniem się
wyborów prezydenckich w 2004
program partii zaczął się przesuwać w
lewą
stronę sceny politycznej. Partia ogłosiła, że wprowadzi
rosyjski
jako drugi
język urzędowy
na Ukrainie. Należący do niej premier podniósł świadczenia socjalne. Partia Regionów otrzymała też bezpośrednie wsparcie od
prezydenta Rosji
Putina
, który kilkakrotnie odwiedził osobiście Ukrainę, nakłaniając jej obywateli do poparcia Wiktora Janukowicza i jego partii. Wspierany przez Partię Regionów premier wygrał wybory prezydenckie, jednak Sąd Najwyższy Ukrainy uznał, że wyniki drugiej tury zostały sfałszowane, nakazując jej powtórzenie.
Po
pomarańczowej rewolucji
kandydat Partii Regionów przegrał wybory o urząd prezydenta, który przejął
Juszczenko
. Po powołaniu na stanowisko premiera
Julii Tymoszenko
, PR przeszła do
opozycji
. W tym okresie w programie partii większy nacisk położono na
decentralizację
Ukrainy. Wiktor Janukowicz zaproponował przekształcenie kraju w
federację
. Po rozpadzie koalicji i upadku rządu we wrześniu 2005 po początkowych wahaniach regionaliści poparli kandydaturę
Jurija Jechanurowa
na nowego premiera, nie wchodząc jednocześnie do rządu.
W kampanii przed
wyborami w 2006
PR stała się główną siłą opozycyjną wobec "pomarańczowych". Jej działacze zarzucali władzy stosowanie szykan w związku z aresztowaniem Borysa Kołesnikowa, lidera w
Doniecku
. Kryzys energetyczny wywołany zimą 2006 przez
odłączenie gazociągów przez Rosję
przyczynił się do wzrostu popularności Partii Regionów postrzeganej jako prokremlowska. Na jej korzyść zadziałała "wojna na górze" pomiędzy liderami pomarańczowej rewolucji. W efekcie Partia Regionów 26 marca 2006 zwyciężyła w wyborach do parlamentu, otrzymując 33,12% głosów i 186 mandatów.
4 sierpnia tego samego roku powstał
drugi rząd Wiktora Janukowicza
oparty na Partii Regionów, popierany przez
socjalistów
,
komunistów
i
Naszą Ukrainę
, która opuściła koalicję po paru miesiącach.
Po kryzysie politycznym na początku 2007, PR podjęła próbę przejęcia deputowanych
BJuT
i
NU
, ostatecznie nie zdołała jednak osiągnąć większości 2/3 w Radzie Najwyższej. Po rozwiązaniu parlamentu PR wystawiła własną listę w
przedterminowych wyborach
, przyjmując na nią znanych działaczy innych ugrupowań z dawnej większości "kuczmowskiej". Wynik 34,37%, pozwolił zająć pierwsze miejsce (przynosząc 175 mandatów), jednak partia znalazła się w opozycji.
Największe poparcie Partia Regionów otrzymuje na wschodzie oraz południowym wschodzie kraju, zwłaszcza w
obwodzie donieckim
, gdzie ma ona ponad 700 tys. członków (zgodnie z partyjnymi statystykami).
W związku z objęciem przez Wiktora Janukowicza urzędu prezydenta Ukrainy w marcu 2010 obowiązki przewodniczącego Partii Regionów i szefa jej frakcji parlamentarnej przejął
Mykoła Azarow
[1].
Przypisy
Zobacz też
Źródła
